"...Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ'ακούςΔέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ' ακούςΤό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ' ακούςΜαχαίρι..." Ο.Ε.
Το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα χτυπούσε σαν τρελό δίπλα τους. Η Φωτεινή αναδεύτηκε στον ύπνο της και απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του Ερμή ανάβοντας το φως δίπλα της. "Είναι σχεδόν ξημερώματα!" είπε έκπληκτη και τα μάτια του Ερμή την κοίταξαν με ανησυχία. Ένα άσχημο προαίσθημα καρφώθηκε μέσα του μα δεν είπε κουβέντα. "Ναι" απάντησε κοφτά στο ακουστικό και το κόλλησε στο αυτί του. Έσμιξε τα μάτια του και το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Φωτεινή που τον κοιτούσε με φανερή ανησυχία. "Σε λίγο θα είμαστε εκεί" είπε μονολεκτικά και τερμάτισε την γραμμή.
"Τι έγινε;" πετάχτηκε από το κρεβάτι η Φωτεινή, και ο Ερμής έσπευσε να την καθησυχάσει. "Ηρέμησε μωρό μου... Ο παππούς σου είναι στο νοσοκομείο..." της είπε απαλά βάζοντας τα χέρια του στο πρόσωπό της. "Δεν ξέρω την κατάστασή του... η μαμά σου δεν ήταν σε θέση να μιλήσει..." συνέχισε ο Ερμής και η Φωτεινή έδειχνε αρκετά ταραγμένη με τα νέα. "Ντύσου να φύγουμε μωρό μου, πάμε!" της είπε βάζοντας βιαστικά το παντελόνι του.
Σε λίγα μόλις λεπτά είχαν μπει και οι δύο στο τζιπ του Ερμή και κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς το νοσοκομείο. "Μην ανησυχείς Φωτεινή... θα είναι όλα καλά θα το δεις" της είπε καθησυχαστικά, παρόλο που δεν το πίστευε κατά βάθος, και της έπιασε απαλά το χέρι. "Ο κυρ- Ανέστης είναι σκληρό καρύδι..." συμπλήρωσε ο Ερμής και κάρφωσε το σκοτεινιασμένο του βλέμμα στο δρόμο. Όλα στο μυαλό του ανακατεμένα και θύμωνε που εκεί που όλα πήγαιναν καλά, η Φωτεινή του πάλι θα ταραζόταν... Έπρεπε να έχει ηρεμία στην ζωή της... όχι άλλα προβλήματα... όχι εντάσεις και στενοχώριες...
Πέρασαν τις άχρωμες πόρτες του νοσοκομείου κρατώντας της γερά το χέρι και με βήμα βιαστικό κατευθύνθηκαν προς τα επείγοντα. "Ότι και να έχει γίνει θέλω να είσαι ψύχραιμη και δυνατή μωρό μου..." της είπε ψιθυριστά καθώς προχωρούσαν. Τα μάτια της καρφώθηκαν στα δικά του και όλη η αγωνία... η ανησυχία κρυβόταν εκεί μέσα. "Μη... Ερμή.. ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω..." του είπε σιγανά και στο βάθος του διαδρόμου είδε την μητέρα της να βηματίζει νευρικά. Άφησε το χέρι του Ερμή και έτρεξε βιαστικά προς την πλευρά της. "Τι έγινε; Πως είναι ο παππούς;!" την ρώτησε με μια ανάσα, περιμένοντας μια της λέξη... μια λέξη που θα την γλίτωνε από αυτό που περνούσε. Τα μάτια της μητέρας της ήταν κόκκινα και πρησμένα. Ξέσπασε σε λυγμούς μόλις είδε την κόρη της μα το ύφος της άλλαξε εντελώς μόλις στάθηκε δίπλα της ο Ερμής. "Λέγε γαμώτο! Τι έχει ο παππούς;" ρώτησε πάλι πιο έντονα και η Ερμιόνη τράβηξε το ενοχλημένο βλέμμα της από τον Ερμή. "Δεν είναι πολύ καλά. Εγκεφαλικό είπαν οι γιατροί... Δεν ανταποκρίνεται, ήταν βαρύ" είπε επιγραμματικά και σκούπισε τα μάτια της βιαστικά.
Η Φωτεινή ξέσπασε σε λυγμούς και ο Ερμής την έκρυψε στην αγκαλιά του. Τα χείλη του την ακούμπησαν απαλά στο κεφάλι και ευχήθηκε βαθιά μέσα του να πάρει όλο τον πόνο και όλο το βάρος που ένιωθε η γυναίκα του μέσα της εκείνη τη στιγμή. "Ηρέμησε μωρό μου..." της ψιθύρισε και τα χέρια του προσπάθησαν μάταια να την παρηγορήσουν. Δεν μπορούσε να ηρεμήσει, δεν μπορούσε να δεχτεί οτι ο αγαπημένος της παππούς βρισκόταν στο νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση, χωρίς να γνωρίζουν ποιο θα είναι το μέλλον του. Την τράβηξε απαλά από την αγκαλιά του και της στέγνωσε τα δάκρυα που μούσκευα τον πρόσωπό της. "Φωτεινή" προσπάθησε και πάλι να την ηρεμήσει, μα δεν τα κατάφερνε. "Τι συνέβη;" ρώτησε την Ερμιόνη ο Ερμής αγνοώντας το εκνευρισμένο της βλέμμα στην θέα του.
Δεν του απάντησε... παρόλο που η στιγμή ήταν τόσο δύσκολη εκείνη έβαζε το μίσος της πάνω απ' όλα. "Τι συνέβη; Πως έγινε;" ρώτησε και η Φωτεινή σκουπίζοντας τα μάτια της... περιμένοντας μια απάντηση. "Στενοχωριόταν ο παππούς Φωτεινή! Στενοχωριόταν που έφυγες από το σπίτι! Ήξερε ότι δεν θα είσαι ευτυχισμένη, και ταράχτηκε πολύ όταν μετακόμισες!" Τα χαρακτηριστικά του Ερμή σκλήρυναν τόσο, που έγινε αγνώριστος. Τα μάτια του σκοτείνιασαν και έσφιξε με δύναμη τις γροθιές του, μέχρι που άσπρισαν οι κλειδώσεις των δακτύλων του. "Μην τολμήσεις Ερμιόνη... μην τολμήσεις να της φορτώσεις ενοχές που δεν της ανήκουν..." είπε ο Ερμής μέσα από τα δόντια του και το βλέμμα του την κάρφωνε ανελέητα. "Αλήθεια είναι!" ούρλιαξε σχεδόν στον άδειο διάδρομο του νοσοκομείου και η σοκαρισμένη Φωτεινή έκανε ένα βήμα πίσω. Το χέρι του Ερμή την άρπαξε απότομα "κοντά μου μωρό μου..." της είπε προειδοποιητικά κι έπειτα έστρεψε το βλέμμα του στην πεθερά του. "Ξέρεις πολύ καλά ότι αυτό δεν είναι αλήθεια... ξέρεις ότι ο κυρ- Ανέστης θέλει την εγγονή του ευτυχισμένη, και είναι! Μαζί μου! Αποδέξου το Ερμιόνη επιτέλους!" απάντησε εκτός εαυτού και ευθύς το μετάνιωσε βλέποντας το ύφος της γυναίκας του.
"Υπεύθυνος είσαι εσύ...και μόνο εσύ για τα προβλήματα της οικογένειας μου" άκουσε την παγωμένη φωνή του Ζαχαρία Γαλανού πίσω του και έστρεψε αμέσως το σώμα του προς την πλευρά του. Ο Ερμής έσμιξε τα μάτια και ένιωσε το κοφτερό βλέμμα του πεθερού του πάνω του. "Φωτεινή..." είπε ο Γαλανός κι έστρεψε τα χέρια προς την κόρη του. Εκείνη διστακτικά στην αρχή, προχώρησε προς την αγκαλιά του αφήνοντας το χέρι του Ερμή άδειο. Ένα κρύο ρεύμα αέρα τον διαπέρασε εκείνη τη στιγμή κι ένα άσχημο προαίσθημα καρφώθηκε μέσα του.
