"...Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή..." Τ. Λειβαδίτης
Είχε χάσει τον εαυτό του.... για άλλη μια φορά βυθίστηκε στο αλκοόλ και στα τσιγάρα για να μην την σκέφτεται συνεχώς. Η καρδιά του αιμορραγούσε και τα μάτια του πολλές φορές μέσα στην μέρα έτρεχαν ασταμάτητα δάκρυα. Ένιωθε οτι είχε πιάσει πάτο, μα ορκίστηκε ότι δεν θα την πίεζε, θα σεβόταν την απόφασή της, όποια κι αν ήταν αυτή. Θα στεκόταν στο πλάι της, και εκείνης και του παιδιού. Κι ας πονούσε κάθε φορά που θα τους αποχωριζόταν, κι ας τρελαινόταν τα βράδια μακριά της...
Έβγαινε βόλτες στον κήπο σαν τον κλέφτη, μόνο αργά την νύχτα, παραμονεύοντας μέσα στο σκοτάδι να την δει... Έμενε από κάτω μέχρι που έσβηνε το φως του δωματίου τους, εκεί που άλλοτε φιλοξενούσε τον έρωτά τους... Έμενε παρέα με την καύτρα από το τσιγάρο του κι έπειτα τα βαριά του βήματα τον οδηγούσαν στην θάλασσα... Στην αγαπημένη του θάλασσα που τις τελευταίες μέρες φαινόταν ανταριασμένη και θολή. Καθόταν με τις ώρες μέχρι που το ξημέρωμα τον έβρισκε εκεί, στο ίδιο σημείο, με το βλέμμα του χαμένο στο μπλε του ουρανού και στο μπλε της θάλασσας.
Ένα τέτοιο βράδυ ήταν κι αυτό. Πνιγμένος στην μοναξιά και τον πόνο πήρε τον δρόμο για τον κήπο και στην συνέχεια για το σπίτι του. Πριν ακόμα φτάσει εκεί, άκουσε ομιλίες. Έσφιξε τις γροθιές του, και με την ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, τάχυνε το βήμα του και γρήγορα βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη. Οι γονείς την Φωτεινής βρισκόταν εκεί! Μια μεγάλη απογοήτευση τον τύλιξε πιστεύοντας ότι και η τελευταία του ελπίδα να τα ξαναβρεί με την γυναίκα του είχε χαθεί, εφόσον βρισκόταν με τους γονείς της. Μα γρήγορα η απογοήτευση μετατράπηκε σε θυμό, μόλις άκουσε την Φωτεινή να προσπαθεί να τους διώξει. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά όταν η φωνή της έφτασε στα αυτιά του "Η θέση μου είναι εδώ... μαζί με τον άντρα μου... Σας παρακαλώ να φύγετε". Θόλωσε... Πραγματικά εκείνη τη στιγμή θόλωσε! Η γυναίκα του τον χρειαζόταν...
Εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους και η ανακούφιση στο πρόσωπο της Φωτεινής ήταν παραπάνω από εμφανής. "Ερμή!" αναφώνησε σιγανά και έτρεξε απευθείας κοντά του. Χώθηκε στην αγκαλιά του και έκλεισε βαθιά μέσα της το άρωμά του. "Ακούσατε την γυναίκα μου" έκανε γρυλίζοντας κι έσφιξε πάνω του την Φωτεινή. "Εδώ δεν θέλω να ξαναπατήσετε το πόδι σας!" η φωνή του απειλητική έκανε τον Ζαχαρία να σμίξει τα μάτια του κοιτάζοντάς τον εχθρικά. "Θέλω να γυρίσει η κόρη μου σπίτι της" είπε κοφτά και η Ερμιόνη στάθηκε δίπλα του κουνώντας το κεφάλι θετικά. "Το σπίτι της κόρης σου είναι εδώ" απάντησε ο Ερμής, και για λίγα λεπτά σιωπή είχε πέσει ανάμεσά τους. Οι άντρες αναμετριούνταν με τα μάτια, μα στιγμή ο Ερμής δεν χαμήλωσε το βλέμμα του.
"Δεν θέλω η κόρη μου να μείνει εδώ, με απατεώνες δεν θα συναναστρέφεται!" είπε έντονα και τα μάτια του άστραψαν επικίνδυνα. Ο Ερμής κραύγασε ειρωνικά "Εμένα λες απατεώνα Ζαχαρία; Εμένα;". Η Ερμιόνη στεκόταν αμίλητη στο πλευρό του άντρα της κοιτώντας την κόρη της με βλέμμα ανεξιχνίαστο. "Έλα λοιπόν, πες εδώ μπροστά στην Φωτεινή τον λόγο που δεν με θέλετε μαζί της... πες τα όλα στην κόρη σου Ερμιόνη!" συνέχισε ο Ερμής, και μια ζεστή ικανοποίηση απλώθηκε μέσα του καθώς τους έβλεπε να χλωμιάζουν. Η Φωτεινή χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του, προσπαθώντας να νιώσει ασφάλεια, και αμέσως ο Ερμής ένιωσε το σφίξιμό της. "Έξω από το σπίτι μου και οι δύο! Εάν δεν θέλετε να σας σύρω στα δικαστήρια για το χρέος σας προς εμένα, ξεκουμπιστείτε από δω!"
Η φωνή του απειλητική και άγρια τρόμαξε τις δύο γυναίκες. Η Φωτεινή τον κοίταξε ερωτηματικά, και η Ερμιόνη τράβηξε τον άντρα της απο το μανίκι. "Πάμε" μουρμούρισε και ο Ζαχαρίας την ακολούθησε απρόθυμα αφήνοντας βρισιές ξοπίσω του.
Κλείνοντας την πόρτα, έμειναν οι δυο τους στο σπίτι. Απομάκρυνε την Φωτεινή από την αγκαλιά του, που είχε κολλήσει σαν χταπόδι πάνω του, και την κοίταξε προσεκτικά. Ένιωσε να τρέμει και πάλι στα χέρια του και την τράβηξε αμέσως κοντά του. "Μην φοβάσαι" ψιθύρισε απαλά στα μαλλιά της. "Δεν πρόκειται να τους αφήσω ξανά να σε πλησιάσουν" την καθησύχασε και τα χέρια του την έσφιξαν ακόμα περισσότερο. Κάθισαν αμίλητοι και οι δυο τους στον καναπέ μέχρι που η φωνή του πλήγωσε την ησυχία γύρω τους. "Δεν έπρεπε να ανοίξεις Φωτεινή... Τι θα γινόταν εάν δεν ερχόμουν;" την ρώτησε και ανατρίχιασε και ο ίδιος στην σκέψη αυτή. "Εσύ... νόμιζα ότι ήσουν εσύ" απάντησε κρατώντας τα μάτια κλειστά. Τον άκουσε να αναστενάζει απαλά, κι ένιωσε τα χείλη του στα μαλλιά της. "Έλα πάμε... πρέπει να ξαπλώσεις... αρκετά σε αναστάτωσαν για απόψε". Ανέβηκε μαζί της στο δωμάτιό τους, και την βοήθησε να αλλάξει και να ξαπλώσει. Ήδη το κορμί του την ποθούσε βλέποντάς την μπροστά του, μα έσφιγγε τα χείλη και της γροθιές του με πείσμα. Έσκυψε να την φιλήσει πριν φύγει, μα τελευταία στιγμή το μετάνιωσε. "Θα είμαι κάτω Φωτεινή, οτιδήποτε χρειαστείς φώναξέ με" την ενημέρωσε κι έσβησε το φως. "Ερμή" η φωνή της τον σταμάτησε λίγο πριν τραβήξει την πόρτα πίσω του. "Ερμή, μπορείς... μπορείς να ξαπλώσεις δίπλα μου;" του ζήτησε και είδε τα μάτια του προς στιγμή να θολώνουν. "Φωτεινή... με τυραννάς γαμώτο..." μουρμούρισε μα πως μπορούσε να της χαλάσει χατίρι;
Ξάπλωσε δίπλα της και κείνη κρύφτηκε στην αγκαλιά του. Η πλάτη της κόλλησε στην δική του, και τον άκουσε να αναστενάζει βαθιά. Έφερε τα χέρια του στην κοιλιά της... δάγκωνε τα χείλη του για να μην αφήσει λόγια έρωτα να βγουν, έκλεινε σφιχτά τα μάτια του για να μην ξεπηδήσουν τα δάκρυα που παραμόνευαν. Πονούσε... τον τυραννούσε και δεν το καταλάβαινε μέχρι που άκουσε την φωνή της...
