"... εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο... εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου..." Τ.Λ.
"Τι έγινε πατέρα;" τον ρώτησε εκείνη και η φωνή της χάθηκε μέσα στην αγκαλιά του. Τα χέρια του την έσφιξαν πάνω του μα το βλέμμα του ανέκφραστο, παγωμένο κοίταξε τον γαμπρό του. "Όλα θα πάνε καλά παιδί μου" την καθησύχασε φιλώντας την στα μαλλιά, μα τα μάτια του γελούσαν κολλημένα στο πρόσωπο του άνδρα απέναντί του. Ο Ερμής παρακολουθούσε την σκηνή και έσφιγγε τις γροθιές του μέχρι που τα δάχτυλά του άσπρισαν. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να συγκρατήσει τον εαυτό του απέναντι στους δύο ανθρώπους που προσπαθούσαν εδώ και χρόνια να του καταστρέψουν την ζωή με όποιο κόστος. Ακόμα και χρησιμοποιώντας την κόρη τους...
"Έλα μωρό μου... δεν χρειάζεται να στενοχωριέσαι τώρα... Ό,τι έγινε έγινε... Η στενοχώρια δεν κάνει καλό σε κανέναν... Σε ήθελε κοντά του... όμως... τι να γίνει... Δεν το ήξερες, δεν θέλαμε να σε στενοχωρήσουμε..." συνέχισε να ρίχνει το φαρμάκι της η Ερμιόνη και τα μάτια του Ερμή σκοτείνιασαν από θυμό. "Κόψε τα παραμύθια Ερμιόνη..." της σφύριξε μέσα από τα σφιγμένα του χείλη και την κοίταξε προειδοποιητικά. Εκείνη τον αγνόησε εντελώς. "Πάμε χρυσό μου να τον δούμε" της είπε τραβώντας την απαλά από το χέρι. Πριν μπει στο δωμάτιο έριξε ένα βλέμμα στον άντρα της. Ένα βλέμμα που ο Ερμής μέσα του είδε ενοχή... πόνο... τύψεις... Θόλωσε εκείνη τη στιγμή... Θόλωσε γιατί η Φωτεινή του είχε αγνή καρδιά και λόγω της κατάστασής της ήταν ευάλωτη. Έπρεπε να την προστατεύσει από τα θηρία... έπρεπε να την κρατήσει μακριά τους, μα ήταν δύσκολο... πολύ...
Έκλεισαν πίσω τους την πόρτα του δωματίου του κυρ Ανέστη και το Ερμής έκανε δύο βήματα προς τον πεθερό του. Το ύφος του τον εξόργισε... τον έκανε να χάσει την υπομονή του... Το μειδίαμα στα χείλη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τον άρπαξε απότομα από το λαιμό και τον κόλλησε στο τοίχο πίσω του. Ήθελε να του σβήσει εκείνο το ηλίθιο ειρωνικό χαμόγελο που είχε στο πρόσωπό του... "Τι στο διάβολο!" είπε σιγανά κι ένιωσε την ανάσα του γαμπρού του να τον καίει. "Κόψτε τις μαλακίες σας με την γυναίκα μου Ζαχαρία! Της κάνατε κακό μια φορά... δεν θα υπάρξει άλλη! Μάζεψε την Ερμιόνη, μην σας βγάλω από την ζωή μας μια και καλή! Κατάλαβες;!" Η φωνή του Ερμή σκληρή.. κοφτερή... Προσπαθούσε με μεγάλη δυσκολία να συγκρατήσει τον θυμό του... να συγκρατήσει τα νεύρα του... να κρατήσει τις μπουνιές του μακριά από τον πεθερό του, από τον πατέρα της Φωτεινής.
"Ερμή!". Η γυναίκα του βρισκόταν πίσω του και τα μάτια της είχαν ανοίξει από έκπληξη. "Τι στο καλό συμβαίνει;!" ρώτησε με φωνή που φανέρωνε έκπληξη μα και απογοήτευση μαζί. Ο Ερμής έριξε ένα αυστηρό βλέμμα στον Ζαχαρία και τον ελευθέρωσε από την λαβή του. "Ο άντρας σου τρελάθηκε!" δεν έχασε ευκαιρία ο πατέρας της. Ίσιωσε το σακάκι του και στα μάτια του μπορούσες να διακρίνεις μια ικανοποίηση... μια υπεροχή που δεν είχε νωρίτερα. "Σου το λέω συνεχώς και θα συνεχίσω να στο λέω παιδί μου! Μαζί του κινδυνεύεις! Πότε θα το καταλάβεις, ότι αυτός ο άντρας δεν είναι για σένα;" το δηλητήριο έσταζε αργά αλλά αποφασιστικά από το στόμα της Ερμιόνης...
"Ερμή τι στο καλό σημαίνουν όλα αυτά; Ο παππούς μου μέσα πεθαίνει κι εσείς βρήκατε τώρα... εδώ να λύσετε τις διαφορές σας;" ύψωσε την φωνή της ρίχνοντας και στους δύο άγριες ματιές. "Ο πατέρας σου θέλει το καλό σου αγάπ..." "Σταμάτα επιτέλους μαμά!" την διέκοψε αγανακτισμένη. "Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια από εσένα! Βαρέθηκα! Μπορείτε να φύγετε όλοι σας παρακαλώ; Απλά φύγετε!" είπε κοφτά, με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα και επέστρεψε στο δωμάτιο που βρισκόταν ο παππούς της κλείνοντας απαλά την πόρτα.
Για λίγα λεπτά και οι τρεις έμειναν σιωπηλοί, μα τρία ζευγάρια μάτια πετούσαν φωτιές. "Κάποια στιγμή πρέπει να μάθεις να χάνεις Ερμή... Το αίμα νερό δεν γίνεται, και η κόρη μου δεν πρόκειται να απαρνηθεί την οικογένειά της" του είπε με σιγουριά και η Ερμιόνη από δίπλα συμφωνούσε κουνώντας το κεφάλι της καταφατικά.
"Η Φωτεινή θα γυρίσει σύντομα σπίτι της, κάνε τον κόπο να την αφήσεις πρώτος... τουλάχιστον θα σου μείνει η αξιοπρέπεια... Σκέψου το!" του είπε η πεθερά του, και ένιωσε το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι. Έσφιξε τα δόντια για να συγκρατηθεί... Του έριξαν ένα τελευταίο βλέμμα κι έπειτα του γύρισαν την πλάτη καθώς κατευθυνόταν και οι δύο προς την έξοδο.
Η μάχη ήταν άνιση... Αυτό καρφώθηκε στο μυαλό του Ερμή... Μια μάχη που την έδινε μόνος του... Εχθροί του οι αναμνήσεις της γυναίκας του που χάθηκαν έτσι ξαφνικά... η μητέρα της... ο πατέρας της... και ίσως πλέον και η ίδια. Δεν μπορούσε... κουράστηκε... κουράστηκε να δίνει άνισες μάχες... κουράστηκε να παλεύει... απλά κουράστηκε..
Ο Ερμής πήρε μια βαθιά ανάσα, και κάθισε στα πλαστικά καθίσματα που βρισκόταν λίγο πιο πίσω του. Ένα ποτό... χρειαζόταν ένα ποτό, μα εκείνη τη στιγμή χρειαζόταν ακόμα περισσότερο την Φωτεινή. Μόνο εκείνη... Μια αγκαλιά της... ένα φιλί της... αυτό είχε ανάγκη όσο τίποτα άλλο ... αυτό έδιωχνε όλα τα φαντάσματα και όλους τους φόβους που είχαν μαζευτεί μέσα του...
