"... εγώ τα πάντα ήθελα...εσένα ήθελα... εμάς μαζί...με ή χωρίς ήλιο..." Ρ.
Ο ύπνος που έκανε εκείνο το βράδυ στην αγκαλιά της γυναίκα του ήταν ο πιο ήρεμος που είχε κάνει ποτέ. Τόσο όμορφα είχε να νιώσει καιρό και η ελπίδα που σιγόκαιε μέσα του είχε βγάλει βαθιές ρίζες. Αργά το πρωί ο Ερμής άνοιξε τα μάτια του, γύρισε να αγκαλιάσει την Φωτεινή μα η θέση της ήταν άδεια και κρύα. Φίδια τον έζωσαν και αμέσως πέταξε απο πάνω του το πάπλωμα, φόρεσε μια φόρμα και κατέβηκε βιαστικά να την ψάξει.
Δεν την βρήκε πουθενά, και όταν είδε ότι η βαλίτσα της έλειπε από το πλάι της εισόδου ο Ερμής είχε την απάντησή του. Η Φωτεινή είχε φύγει. Την καρδιά του την τύλιξε η απελπισία, και όλη η χαρά που είχε κρυφτεί μέσα του, μετά το προηγούμενο βράδυ, είχε κάνει φτερά εκείνη τη στιγμή. Έβρισε δυνατά και έτριψε με δύναμη το πρόσωπό του. Είχε γυρίσει στους γονείς της... γύρισε στα μόνα άτομα που δεν έπρεπε να πάει... σε αυτούς που θα αρχίσουν να ρίχνουν το δηλητήριό τους σταγόνα σταγόνα, μέχρι να πετύχουν αυτό που θέλουν...
Έφτιαξε ένα καφέ και κάθισε στην κουζίνα να τον πιει Η μοναξιά του έκανε παρέα εκείνο το πρωινό, μα δεν ήθελε να έρθουν άλλες μέρες χωρίς την γυναίκα του...Την Φωτεινή την αγαπούσε, βαθιά...Έκλεισε τα μάτια τρίβοντάς τα με δύναμη, προσπαθώντας να σκεφτεί... να βρει τρόπους να την φέρει και πάλι πίσω... να την γυρίσει σπίτι τους. Το μυαλό του άδειο, και η ψυχή του παγωμένη...Ναι... την ήθελε πίσω μα δεν ήξερε αν άξιζε να παλεύει πια γι' αυτό. Την επιλογή της την είχε κάνει... είχε φύγει μακριά του παρόλο που το προηγούμενο βράδυ της είχε δώσει την ψυχή του.
Πέρασαν μέρες έτσι, με τον παππού της Φωτεινής να παίρνει σχεδόν καθημερινά τηλέφωνο τον Ερμή, πότε ενημερώνοντάς τον για την κατάσταση, πότε βρίζοντάς τον που παραιτήθηκε τόσο εύκολα. Ο Χάρης προσπάθησε να συνεφέρει τον αδερφό του, προσπάθησε να τον παρακινήσει, να κυνηγήσει την γυναίκα του και πάλι μα ο Ερμής έδειχνε μια φοβερή παραίτηση σε όλα.
Είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από την τελευταία φορά που είχε δει την Φωτεινή όταν το κινητό του χτύπησε και είδε τον αριθμό του σπιτιού της. "Φωτεινή;" η λαχτάρα ακουγόταν στην φωνή του "Πως είσαι Ερμή;" την άκουσε και συνειδητοποίησε πόσο του είχε λείψει. "Μου λείπεις.. έφυγες..." την κατηγόρησε βγάζοντας όλο του το παράπονο η φωνή του. Άκουσε την ανάσα της βαριά, κι έπειτα αποφεύγοντας να του δώσει απάντηση τον ρώτησε σιγανά "έλα απόψε από δω αν θέλεις... να φάμε σπίτι..". Ο Ερμής αναστέναξε βαθιά, έκλεισε τα μάτια και η σκέτη του την έφερε δίπλα του... "θα έρθω Φωτεινή... θα έρθω" της απάντησε ζωηρά, και μια σπίθα ελπίδας άναψε μέσα του.
