"....στη χώρα του πόνου, ο καθένας μας είναι μόνος..."M. S.
Τα δάκρυά της είχαν πλέον στερέψει, το ίδιο και οι δυνάμεις της. Αφού περιπλανήθηκε για ώρα με το αυτοκίνητό της, κατέληξε σε ένα φθηνό ξενοδοχείο λίγο έξω από την Αθήνα. Ένιωθε να πνίγεται, το κορμί της να πονάει, την ανάσα της να κόβεται. Μόνο στην σκέψη ότι θα ξανάβλεπε τους γονείς της αηδίαζε, την έπιανε πανικός και το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι της. Μπήκε στο δωμάτιο και χώθηκε κατευθείαν στο μπάνιο. Άδειασε με ορμή το στομάχι της στην λεκάνη και έμεινε στο πάτωμα εξαντλημένη ψυχολογικά και σωματικά. Τα νέα αυτά δεν τα περίμενε... παρόλαυτά όμως, πολλές απορίες της λύθηκαν. Το μίσος που σιγόκαιε ανάμεσα στους δικούς της και στον Ερμή, βγήκε στην επιφάνεια. Τόση κακία... τόση πείνα για εκδίκηση... Τον Ερμή... και μόνο στην θύμηση του ονόματός του, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και πάλι. "Γιατί... Γιατί γαμώτο!" μονολόγησε καλύπτοντας το πρόσωπο με τα χέρια της. Μέσα της πονούσε, η καρδιά της αιμορραγούσε, και ένα μεγάλο βάρος είχε εγκατασταθεί στο στομάχι της. Σκούπισε κουρασμένα τα μουσκεμένα της δάκρυα, σηκώθηκε με κόπο από το πάτωμα της τουαλέτας και έπεσε με τα ρούχα στο στρωμένο κρεβάτι.
Το μυαλό της γύριζε ξανά και ξανά στα λόγια της μητέρας της, στα λόγια του πατέρα της. Μαχαίρια οι λέξεις καρφωνόταν μέσα της και της ξέσκιζαν τα σωθικά. Πως ήταν δυνατόν να υπήρχαν τέτοια μυστικά στην ζωή της, και η μνήμη της να μην τα είχε συγκρατήσει; Πως ήταν δυνατόν να είχε συμβεί κάτι τόσο σοβαρό, κι εκείνη να μην είχε καταλάβει το παραμικρό; "Γιατί δεν θυμάσαι; Γιατί δεν θυμάσαι;" φώναξε στον εαυτό της πιέζοντας με δύναμη τους κροτάφους της. Για μια στιγμή αναλογίστηκε εάν υπήρχαν κι άλλες αλήθειες που η ίδια αγνοούσε, και φόβος την κυρίευσε. Δεν θα άντεχε... Αισθανόταν ήδη ράκος, και ψυχολογικά είχε φτάσει στον πάτο. Δεν ήθελε να μάθει τίποτα άλλο, τίποτα!
Είναι φοβερό το συναίσθημα της μοναξιάς τέτοιες στιγμές. Απλά συνειδητοποιείς πόσο μόνος είσαι, και ο φόβος έρχεται να φωλιάσει μέσα σου, απλώνοντας τα πλοκάμια του παντού. Και γραπώνεται τόσο γερά από σένα, που μένει εκεί για καιρό... Για πολύ καιρό!
Ο ύπνος την πήρε τα ξημερώματα... με τα δάκρυα ακόμα νωπά στα μάγουλά της, με τα όνειρά της επηρεασμένα από τα τελευταία γεγονότα. Πετάχτηκε πολλές φορές τρομαγμένη, ιδρωμένη και τα δόντια της χτυπούσαν από τρόμο, πυρετό, πανικό... Δεν ήξερε από τι υπέφερε. Μα η προδοσία... η προδοσία σχεδόν την σκότωσε, την ισοπέδωσε, την εκμηδένισε. Μα πως έβγαιναν τα 'σ' αγαπώ' από το στόμα του, πως έβγαιναν λέξεις που δήλωναν αφοσίωση και έρωτα, πως τα χέρια του δήλωναν τέτοια τρυφερότητα; Ούτε λέξη... Ούτε κουβέντα... ούτε κουβέντα δεν θα δεχόταν από τα χείλη του. Από εκείνα τα χείλη που άλλοτε έβγαιναν λόγια έρωτα, τώρα μόνο σαν πηγή δηλητήριου τα έβλεπε. Όχι.. όχι...
