"... Θάθελα να φωνάξω τ' όνομά σου...
τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει. Να τ' ακούσει ο χρόνος και να μη σ' αγγίξει, αγάπη μου,
ποτέ..." Τ.Λ.
"Λυπάμαι Φωτεινή..." της είπε απαλά λίγη ώρα αργότερα καθώς καθόταν στην άκρη του κρεβατιού της. Εκείνη κουλουριασμένη σαν μωρό στην άκρη ρουφούσε την μύτη της με θόρυβο, σκουπίζοντας τα δάκρυά της με μανία. "Δεν ξέρω να μαγειρεύω έτσι δεν είναι;" τον ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά και το κορμί του Ερμή σφίχτηκε απότομα. Άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό, "όχι... αλλά... σου είπα για μένα είσαι η καλύτερη... και... έχει σημασία βρε μωρό μου;" την ρώτησε εκνευρίζοντάς την ακόμα περισσότερο. "Μην με λες έτσι! Και ναι...Φυσικά και έχει σημασία!" αντιγύρισε φωνάζοντας, με μάτια και μύτη κόκκινη από το κλάμα. Η καρδιά του σφίχτηκε και την κοίταξε ανήσυχος. Το ξέσπασμά της θα μπορούσε να θεωρηθεί φυσιολογικό... αλλά δεν ήξερε τι να περιμένει από εκείνη. "Χθες το βράδυ μου ζήτησες να σου έχω εμπιστοσύνη! Χθες το βράδυ! Και αμέσως μαθαίνω ότι μου έχεις πει ψέματα από την πρώτη κιόλας μέρα!" πρόσθεσε έντονα και τα μάτια της πετούσαν φωτιές. "Φωτεινή..." της είπε ήρεμα μα τον διέκοψε πριν προλάβει να συνεχίσει "δεν σε εμπιστεύομαι! Για κάτι τόσο απλό είπες ψέματα... στα πιο σοβαρά; τι θα πεις; Κανέναν δεν εμπιστεύομαι πια..." είπε πιο ήρεμα και καινούρια δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους. Ο Ερμής έτριψε με δύναμη τις γροθιές του και έσκυψε το κεφάλι, η Φωτεινή είχε δίκιο... δεν θα έπρεπε να της κρύβει τίποτα... ακόμα και το πιο μικρό... Αισθανόταν μόνη... και από μόνο του αυτό το συναίσθημα ήταν σκληρό... "Σου υπόσχομαι από μένα μόνο αλήθειες θα ακούς Φωτεινή..." της είπε απαλά και έψαξε για το βλέμμα της "μόνο αλήθειες..." επανέλαβε πιο σιγά σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάγουλά της.
"Αν θες... εάν δεν αισθάνεσαι έτοιμη μπορούμε να το ακυρώσουμε..." της είπε ώρες αργότερα καθώς έκλεινε πίσω του την πόρτα. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, "είμαι σίγουρη ότι η μητέρα σου ενθουσιάστηκε πολύ όταν της είπες ότι θα φάμε όλοι μαζί.. μην της το χαλάσεις...". Ο Ερμής γύρισε και την κοίταξε περίεργα... άνοιξε το στόμα του να μιλήσει μα το έκλεισε χωρίς να πει κουβέντα. "Πες το..." του είπε κοφτά εκείνη σφίγγοντας περισσότερο το παλτό πάνω της. Τον είδε διστακτικό... απέφυγε το βλέμμα της μα η Φωτεινή επέμενε "μου υποσχέθηκες... μόνο αλήθειες...". Αναστέναξε βαθιά και στάθηκε μπροστά στην είσοδο των γονιών του "μπορεί να είναι ιδέα μου... αλλά πάντα έτσι ήσουν... δεν χαλούσες χατίρι στους δικούς μου, δεν τους στενοχωρούσες...η καρδιά σου χωράει όλο τον κόσμο Φωτεινή... και αυτό σε ερωτεύτηκα...". Την έπιασε μαλακά από τα μπράτσα και τα μάτια του χάθηκαν στο πράσινο των δικών της. Η ανάσα τους έγινε πιο βαριά... πιο γρήγορη... Ο Ερμής σήκωσε τα χέρια του και έκλεισε το πρόσωπό της στις παλάμες του "και γι' αυτό το λόγο σε ερωτεύομαι πάλι... κάθε μέρα..." της είπε μαλακά, και την είδε να καρφώνει το βλέμμα της στα χείλη του. Το στήθος της φούσκωνε σε κάθε ανάσα... την ήθελε... Είχε ξεσπάσει μια μεγάλη μάχη μέσα του... και φοβόταν... φοβόταν μην κάνει την κίνηση που καιγόταν να κάνει, αλλά μ' αυτό τον τρόπο την διώξει από κοντά του. Δεν μπορούσε να αντισταθεί... δεν μπορούσε... μα τα χείλη τους έψαχναν τον δρόμο μόνα τους..
Έβαλε τα χέρια στις τσέπες και έμεινε εκεί να την κοιτάει... να μιλάει... να γελά... να παίζει... να αγκαλιάζει... Ναι... αυτή ήταν η γυναίκα που αγάπησε μια φορά.. και αυτή ήταν η γυναίκα που ερωτευόταν ξανά. Την παντρεύτηκε... ήταν δική του, μόνο δική του από την αρχή... μα ήρθε εκείνη η ώρα που την ένιωσε τόσο μακριά του... τόσο απόμακρη... "Τι τρέχει αδερφέ;" άκουσε τον Χάρη δίπλα του και πήρε το μπουκάλι με την μπίρα που του πρόσφερε. Ο Ερμής ήπιε μια γερή γουλιά και άφησε και πάλι το βλέμμα του να ταξιδέψει πάνω στην Φωτεινή. "Καμιά βελτίωση;" τον ρώτησε ο Χάρης κοφτά κάνοντάς τον να τον κοιτάξει απότομα. Ένευσε αρνητικά και έφερε πάλι το μπουκάλι στα χείλη του. "Θα πρέπει να είσαι χαρούμενος μόνο και μόνο που δέχτηκε να έρθει μαζί σου..." συνέχισε την κουβέντα ο Χάρης και τον είδε να τσιτώνεται. "Ήρθε η μάνα της το πρωί από το σπίτι.. την ώρα που ήμασταν στο εργοστάσιο..." του είπε σιγανά ο Ερμής και ο Χάρης άνοιξε τα μάτια από την έκπληξη. "Και πως καταδέχτηκε η Βασίλισσα να έρθει έως εδώ;". Ο αδερφός του ξεφύσηξε δυνατά και έριξε μια κλεφτή ματιά στην Φωτεινή που μιλούσε με την Βασιλική. "Γύρισα και την βρήκα να κλαίει... Ρωτούσε την μάνα της γιατί δεν με συμπαθούν... " είπε σιγανά και ο Χάρης άφησε μια κοφτή ανάσα. "Την απείλησα... την προειδοποίησα να μείνει μακριά της... αλλά η Φωτεινή δεν ξέρει.... δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει την απόσταση μεταξύ τους..." είπε τρίβοντας με δύναμη το μέτωπό του. "Εάν μάθει... θα την διαλύσουν... όπως και τότε..." σχολίασε ο Χάρης και τον άφησε μόνο, να αποτελειώσει την μπίρα του.
"Εάν σε κουράζει ο μικρός να τον πάρω" της είπε γλυκά η Βασιλική και χάιδεψε το κεφαλάκι του γιου της. Η Φωτεινή έγνεψε αρνητικά και άρχισε να παίζει τον μικρό της ανιψιό. "Είναι γλύκας! Δεν τον χορταίνω!" είπε ενθουσιασμένη σηκώνοντάς τον ψηλά. Η Βασιλική γέλασε απαλά. "Πάντα σου άρεσαν τα παιδιά Φωτεινή..." της είπε σιγανά ρίχνοντας μια ματιά στην Ανθή που ταλαιπωρούσε τον μπαμπά της. Η Φωτεινή την κοίταξε μέσα στα μάτια "αλήθεια το λες;" την ρώτησε με λαχτάρα. Έγνεψε καταφατικά και πρόσθεσε "πριν γίνουν... όλα αυτά... το ατύχημα εννοώ... μου είχες πει ότι με τον Ερμή συζητούσατε για μωρό..." της είπε παίρνοντας προσεκτικά τον μικρό Πάνο στην αγκαλιά της. Η Φωτεινή στάθηκε ακίνητη, μην μπορώντας να πιστέψει ότι είχαν πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση, και η ίδια δεν θυμόταν τίποτα. Λύπη την τύλιξε μα την έθαψε βαθιά μέσα της. Γύρισε και κοίταξε τον Ερμή, και οι ματιές τους κλείδωσαν για λίγα λεπτά. "Βασιλική..." δίστασε για λίγο κι έπειτα την τράβηξε στην άκρη του δωματίου. Κοίταξε γύρω της ανήσυχη "Βασιλική... θέλω να ρωτήσω τόσα πράγματα...μα... δεν ξέρω πως... ποιόν..." τα μάτια της σκοτείνιαζαν... θόλωναν... Η Βασιλική έπιασε από το χέρι την Φωτεινή και την παρέσυρε σε μια πόρτα στα δεξιά της εισόδου. Μπήκαν μέσα, βολεύτηκε στον καναπέ και έβαλε τον μικρό στο στήθος της. "Εδώ θα είμαστε πιο ήσυχοι... σε ακούω..." της είπε σιγανά κάνοντάς της νόημα να καθίσει κοντά της.
