"...όταν σε στοιχειώνει το παρελθόν
δεν μπορείς να πας παρακάτω
με σαθρό παρελθόν δεν έχτισε κανείς μέλλον..."
Με βήμα βιαστικό κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ, και μόλις ένιωσε ασφαλής πίσω από τις κλειστές του πόρτες κόλλησε την πλάτης της σε αυτό. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της. Έφερε τα δάχτυλα στα χείλη της και ξέσπασε σε λυγμούς. Μα πως μπορεί να πίστευε ότι τον είχε ξεπεράσει; Νόμιζε ότι αυτή η συνάντηση θα ήταν λιγότερο επώδυνη... πίστευε πως τον Ερμή τον είχε ξεριζώσει από μέσα της, ότι η καρδιά της είχε ποτιστεί πια με το μίσος που τόσους μήνες την τάιζε. Μα έκανε λάθος... και με μια μόλις κίνηση γκρέμισε ότι έχτιζε τόσο καιρό. Οι άμυνές της κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα και αναμνήσεις από την πρόσφατη ζωή τους μαζί κατέκλυσαν το μυαλό της. "Σε μισώ!" κατάφερε να ψελλίσει ανάμεσα στους λυγμούς της "θέλω να σε μισώ!".
Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά και το παιδί μέσα της το ένιωθε ανήσυχο. Σκούπισε γρήγορα τα μάτια της, και βγαίνοντας έξω στον δυνατό ήλιο, αναζήτησε ένα σκιερό μέρος. Κάθισε προσεκτικά στο παγκάκι κάτω από ένα δέντρο κι έβγαλε ένα μπουκάλι με νερό από την τσάντα της. Έριξε λίγο στο χέρι της, και το άπλωσε στο πρόσωπο της που το ένιωθε να καίει. Μέσα σε λίγα λεπτά πάλι τα μάτια της γέμισαν δάκρυα "ασ' το καλό για ορμόνες!" είπε θυμωμένα σκουπίζοντάς τα πριν τρέξουν στα μάγουλά της. "Δεν φταίνε οι ορμόνες παιδί μου..." άκουσε μια φωνή πίσω της και πετάχτηκε ξαφνιασμένη από την θέση της αφήνοντας μια τρομαγμένη κραυγή. "Τι στο καλό;!" αναρωτήθηκε βλέποντας την μητέρας της λίγα μέτρα μακριά της. "Τι κάνεις εδώ;" την ρώτησε με ένταση και κοίταξε νευρικά γύρω της. Η Ερμιόνη της χαμογέλασε απαλά "μας έλειψες... θέλω να σε δω... είσαι πανέμορφη κοριτσάκι μου!" της απάντησε μελιστάλαχτα και την πλησίασε αγκαλιάζοντάς την. Τα χέρια της Φωτεινής συνέχισαν να κρατούν την τσάντα της σφιχτά και δεν ανταπέδωσαν την θερμή αγκαλιά της μάνας της. "Άσε με σε παρακαλώ... με κάνεις να αισθάνομαι άβολα" είπε τραβώντας το κορμί της μακριά. "Δεν έχουμε να πούμε τίποτα πια... το ξέρεις αυτό..." η πίκρα στην φωνή της ήταν φανερή. "Είμαστε οι γονείς σου Φωτεινή! Εμείς σε μεγαλώσαμε, πως μπορείς να πιστεύεις ότι θα σου κάναμε ποτέ κακό; Το κάθαρμα μας εκβίασε, δεν μας άφησε επιλογή!" ξεκίνησε να σκαλίζει τα παλιά και η κόρη της κούνησε αρνητικά το κεφάλι. "Δεν θέλω να ακούσω τίποτα! Τίποτα! Για μένα τελειώσατε! Εκμεταλλευτήκατε όλοι την κατάστασή μου... όλοι!". Το ύφος της μάνας της άλλαξε με μιας "πάλι σου βάζει φωτιές αυτός; Γι αυτό κάθεσαι έξω από το γραφείο του και κλαις; Ήθελα να ήξερα για πιο λόγο επέστρεψες εδώ! Μείνε μακριά του!" ύψωσε τον τόνο της φωνής της και η Φωτεινή μόρφασε εκνευρισμένη. "Σε παρακαλώ! Σεβάσου την κατάστασή μου και άσε με στην ησυχία μου!". Της γύρισε την πλάτη και προσπάθησε να απομακρυνθεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ένιωσε το χέρι της μάνα της στο μπράτσο ξαφνικά, εμποδίζοντάς την να κάνει βήμα παραπέρα. "Άφησέ με!" είπε με νεύρο προσπαθώντας μάταια να ξεφύγει. "Γύρνα σπίτι μας Φωτεινή! Γύρνα σπίτι και θα μεγαλώσουμε αυτό το παιδί μαζί! Δεν χρειάζεται να τον ξαναδείς! Σου κάνει κακό! Θα σε ταράζει με τα ψέματά του κάθε φορά που θα τον βλέπεις!".
Το παραλήρημα της μητέρας της κόπηκε όταν η μορφή του Ερμή στάθηκε δίπλα στην γυναίκα του. "Τι στο διάβολο ρε Ερμιόνη;" η σκληρή φωνή του έκρυβε θυμό. "Αρκετό κακό δεν μας έχετε κάνει; Παράτα την γυναίκα μου ήσυχη! Μην με αναγκάσεις να σου κάνω κακό!" την απείλησε με ύφος παραμορφωμένο από οργή που την έβλεπε και πάλι, και κείνη μαζεύτηκε ευθύς. Έριξε ένα γρήγορο βλέμμα στην κόρη της που στεκόταν αμέτοχη στην άκρη, κι έπειτα κοίταξε με μάτια που μόνο μίσος και οργή καθρέφτιζαν, τον γαμπρό της. "Η Φωτεινή δεν θα γίνει ποτέ δική σου... Μ' ακούς; Δεν τελειώσαμε..." ψέλλισε μόνο και απομακρύνθηκε βιαστικά και πρόσωπο κόκκινο από την ένταση.
"Τι στο καλό θα κάνω με σένα..." μουρμούρισε σχεδόν από μέσα του μόλις γύρισε και κοίταξε την γυναίκα του. Δεν του απάντησε η Φωτεινή, έκανε ένα βήμα μακριά του και με ανέκφραστο πρόσωπο του γύρισε την πλάτη. Με μια γρήγορη κίνηση ο Ερμής την άρπαξε από το χέρι, και πριν προλάβει να συνέλθει από την έκπληξη, την παρέσυρε προς την κατεύθυνση που βρισκόταν το αυτοκίνητό του. "Τι νομίζεις ότι κάνεις;!" προσπάθησε μάταια να ελευθερωθεί από την λαβή του. "Αυτό που έπρεπε να έχω κάνει εδώ και καιρό!" μουρμούρισε εκνευρισμένος, και ξεκλείδωσε το αμάξι του. "Δεν θέλω να πάω πουθενά μαζί σου Ερμή! Πουθενά!" συνέχισε εκείνη να φωνάζει αγνοώντας τα γεμάτα θυμό μάτια του. "Πάψε Φωτεινή! Σταμάτα! Θα έρθεις μαζί μου, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις! Κατάλαβες; Θα μείνεις στο σπίτι μας, μέχρι να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν ενήλικας, και όχι σαν κακομαθημένο παιδί!". Τον κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα απο την έκπληξη "Τώρα μάλιστα! Τώρα βγάζεις τον πραγματικό σου εαυτό! Μπράβο Ερμή! Επιτέλους να βγούνε μερικές αλήθειες στην φόρα!" του φώναξε. Μια περίεργη ησυχία απλώθηκε ξαφνικά ανάμεσά τους. Έστριψε ολόκληρο τον κορμό του προς την μεριά της και έσκυψε πάνω της. Σχεδόν την ακουμπούσε και ένιωθε την καυτή του ανάσα στο πρόσωπό της. Τα μάτια του γυάλιζαν, μα παρέμειναν όμορφα και διεισδυτικά. "Το παιδί μου θέλω να προστατεύσω και θα το κάνω με όποιο κόστος" της είπε τονίζοντας κάθε λέξη. "Και βάλε το καλά στο μυαλό σου... Δίπλα σου θα έχεις όποιον Ερμή εσύ θα διαλέξεις...". Με μια κίνηση άπλωσε το χέρι του, πήρε την ζώνη της και την ασφάλισε σιωπηλός. Η Φωτεινή μαζεύτηκε στην θέση της, χωρίς άλλη κουβέντα, και ο Ερμής την κοίταξε έντονα για μερικά λεπτά "θέλω την Φωτεινή μου πίσω..." είπε σιωπηλά, και τα μάτια του επέστρεψαν στον δρόμο.
