Sweet Serendipity (Sweet Series Book 1)

Chapter 27

I've sacrificed enough.

Chapter 27

Bumaling ako uli sa hawak kong CD at ilang segundo ko pa iyong tinitigan. Iba't ibang bagay ang rumehistro sa isip ko.

Iisang personalized cover lang ang nakalagay sa mga CD na natatanggap ko noon buwan buwan. Kulay indigo iyon at sa ibaba ay may initials na "E.M."

Iyon ang cover ng CD na hawak ko ngayon. Walang pinagkaiba.

Kumurap kurap ako habang litong lito parin ang isipan ko sa mga nangyayari. Una, alam niya kung saan ako nakatira noon. Ngayon, may CD siyang kapareho ng CD na natatanggap ko buwan buwan?

"Play it, Aemy." Sambit niya at sandaling bumaling sa akin at itinuon uli ang pansin sa daan. Narinig ko siyang pabulong na napamura.

I got my senses back and suddenly I can feel the warm water trying to escape outside my eyes. I took a deep breath before I uttered my words.

"Bakit may ganito kang CD?" Tanong ko. Naramdaman kong tumulo na ang luha ko. Agad siyang lumingon.

"No, Aemy please not this time. I don't like it when you're crying."

"Stanley, answer me. You said you'll give me answers! Answer me!" I went hysterical but I don't care. I need damn answers!

He's still wearing a straight face but his eyes are full of emotions when he looked at me. I'm sobbing.

Sumasakit na ang dibdib ko at panay ang punas ko sa luhang lumalandas sa pisngi ko.

Inihinto niya ang sasakyan niya sa tapat ng isang Methodist Church. Bumaling siya sa akin.

Bumuntong hininga siya at saka hinuli ang mga kamay ko. Sinubukan kong kalasin ang pagkakahawak niya ngunit masyadong mahigpit.

"I'll give you answers. Just please... stop crying, Aemy. It makes me feel less of a man when I see you cry," pinunasan niya ang mga luha ko gamit ang kanyang mga daliri. I did not answer back. Hindi ko alam kung saan ako mag uumpisa sa mga gusto kong sabihin.

"Remember when you did your audition for the Felicia role and it was Kelsea who got in?" Tanong niya. Napakunot ang noo ko.

"'Wag mong iniiba ang usapan okay?" Pabulong kong tanong at bakas parin sa boses ko ang inis na tono.

"I saw you cried that time. Behind the stage. I wanted to comfort you, tell you that it's okay because you're still wonderful. But I guess that time wasn't the right moment. Though I felt really bad, I didn't do anything to make you stop crying..." He paused. Kinagat niya ang pang-ibabang labi at saka nagsalita ulit.

"I just turned my back, went home... and recorded songs, put it into these CD's... and secretly gave it to you, through Manang Nelly."

Bigla kong inangat ang tingin ko sa kanya at lalo lang akong napa-iyak sa mga narinig ko.

Ibig bang sabihin no'n, iyong mga recordings niya sa CD ang naging sandalan ko noong mga panahong nawalan ako ng gana sa pagkanta?

Ang dami kong gusto sabihin pero hindi ko mailabas lahat ng iyon sa isip ko. Masaya akong nalaman ko na kung sino ang nagpapadala sa akin ng mga iyon pero nasasaktan ako.

The fact that someone lied to me again, and the fact that he stopped sending me those CD's that time, there's a pinch of pain that strikes my heart.