~Mia~
“Layuan mo na ako.” Malaming na sabi ko sa kanya.
“La-layuan? Gusto mong layuan kita?” Tanong niya.
Umiwas ako ng tingin ko. ”Oo, yun yung gusto ko.”
Hinawakan niya ako sa braso at pinaharap sa kanya. ”Mia naman, may nagawa ba ako? Kung oo, sabihin mo sa akin! Wag yung pinapalayo mo ako.”
“Wala, wala kang nagawa. Gusto ko lang na lumayo ka.”
“Mia naman. Ayoko! Best friends tayo di ba?”
Yun nga eh! Best friends lang tayo.
Bumuntong-hininga ako. ”Kung yung tungkol sa pagdadamoves mo kay Lia ang inaalala mo, kela Kurt ka na lang magpatulong. Di ka na rin naman siguro mahihirapan, umamin na si Lia sayo di ba?”
“Mia, ayoko, di ako lalayo.” Matigas na sabi niya.
“Fine. Eh di wag.” Tumayo na ako. ”Eh di ako ang lalayo.” Maglalakad na sana ako paalis pero pinigilan niya ako.
“Mi naman... Di ba sabi nila ‘Everything happens for a reason’? Sigurado akong may rason ka, sabihin mo sa akin Mi.”
Humarap ako sa kanya. “Sawa na ako sa katangahan mo. Yun, yun yung rason ko.” Malamig na sabi ko sa kanya.
“Mia, yun lang ba? Susubukan kong maging matalino, wag ka lang lumayo. Please.. Mia..” Pagmamakaawa niya.
“Walang gamot sa katangahan, Travis.” Matigas na sabi ko sa kanya. Tinalikuran ko na siya, maglalakad na sana ako palayo pero bigla niya akong niyakap. Biglang lumakas yung tibok ng puso ko. Buti na lang nakatalikod ako, ramdam ko kasi yung pag-init ng pisnge ko.
“Travis, bitaw.” Utos ko.
Di niya sinunod yung utos ko kasi mas hinigpitan pa niya yung yakap niya.
“Mia… Please… Bigyan mo ako ng rason.”
“Pag ba sasabihin ko yung rason, lalayo ka na ba?” Tanong ko. Pinipigilan ko na mga luha ko. Konteng tulak na lang, lalabas na ‘tong mga ‘to. Ayokong makita niya akong umiiyak.
Imbes na sumagot siya, mas hinigpitan niya lang pagkakayakap niya sa akin. Buti na lang walang tao sa park ngayon.
Eto na… Sasabihin ko na…
“Travis, sobrang sakit na eh.” At ayan na nga, naglabasan na ang mga pesteng luha ko.
