My love story

Κεφάλαιο 4

         Ο πατέρας μου άφησε εμένα και τη μητέρα μου ακριβώς έξω από το σχολείο.Μετά έφυγε γρήγορα για να μην αργήσει στη δουλειά.Εγώ έχω μείνει ακίνητη και κοιτάω το κτήριο,ενώ η μητέρα μου προχωράει καμαρωτή προς την πράσινη καγκελόπορτα.

       Το κτήριο αυτό μοιάζει πολύ παλιό.Είναι τεράστιο και έχει μια μεγάλη αυλή με πολλά ξερά φυτά.Οί τοίχοι είναι βαμμένοι μπεζ και σε αρκετά σημεία υπάρχουν γραμμένα ονόματα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο ή άλλου είδους μπογιές.

     Δυστυχώς ή ευτυχώς,αυτό είναι το μόνο ελληνικό-αγγλικό  σχολείο που υπάρχει στο Μέιλον Σίτυ.Θα πρέπει να το υποστώ!

<<Δάμαρις.Σε παρακαλώ προχώρα.>>Είπε η μητέρα μου με αυστηρό ύφος.

     Εγώ έγνεψα καταφατικά και άρχισα να περπατάω ανάμεσα στα καφετιά φυτά.Ένας σωρός από φύλλα που πέφτουν από τα ψηλά δέντρα άρχισε να με περιτριγυρίζει.Κάποια από αυτά μάλιστα κόλλησαν στα μαλλιά μου και μόλις φτάσαμε στον κεντρικό χώρο του σχολείου μου πήρε περίπου πέντε με δέκα λεπτά για να βγάλω όλα.

    Ο χώρος είναι τόσο καταθλιπτικός.Παντού επικρατεί αυτό το μουντό μπεζ χρώμα και σε ορισμένα σημεία υπάρχει σκέτο λευκό.Όλοι οι τοίχοι είναι άδειοι.Δεν υπάρχει κανένας πίνακας,κανένα ρολόι...τίποτα.Καθώς περπατάω μαζί με τη μητέρα μου και περνάμε από διάφορους διαδρόμους ,παρατηρούμε πως όλο το σχολείο είναι τόσο άδειο και αποκρουστικό που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι πώς αντέχουν τα παιδιά εδώ μέσα.Στον διάδρομο που βρισκόμαστε τώρα είναι οι περισσότερες ντουλάπες των μαθητών.Πράσινο χρώμα,τέλεια καθαρισμένες και κλειδωμένες...μία από αυτές μάλιστα γρέφει το όνομα μου πάνω σε ένα άσπρο χαρτάκι που βρίσκεται κολλημένο στο χερούλι.

   Έχω μείνει άφωνη.Κάποια στιγμή ,καθώς κοιτάω το χερούλι γεμάτη απορία,νιώθω κάποιον να ανασαίνει στον ώμο μου.

<<Εσύ πρέπει να είσαι η καινούρια μαθήτρια.>>Είπε μία γυναίκα με βαριά φωνή.

     Γύρισα αργά προς το μέρος της.Η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να μην το είχα κάνει.Το θέαμα ήταν τόσο... τρομακτικό.Μία ψηλή ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα με κοντά σγουρά άσπρα μαλλιά που μεταβιβάζει την αυστηρότητά της μόνο με μία ματιά.

<<Δάμαρις Φό...χμ...υπάρχει ένας ιταλός που κέρδισε το νόμπελ λογοτεχνίας το 1997.Ο Ντάριο Φό,θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης.Καμία συγγένεια;>>