My love story

Κεφάλαιο 32

   Εγώ, ο Πίτερ και ο Ήθαν βγαίνουμε από το ξύλινο σπιτάκι περπατώντας αργά και περνώντας ανάμεσα από τα ζόμπι.Η αυλή είναι γεμάτη με νεκρούς.Πρέπει να έχει έρθει το τέλος.Η Αποκάλυψη σημαίνει το τέλος του κόσμου!

 

<<Λίαμ!>>

"Δεν μπορείς να τον σώσεις..."

"Είναι σχεδόν νεκρός..."

"Ο ιός θα τον κάνει σαν αυτούς...έναν ζωντανό - νεκρό!"

 

<<Λίαμ!>> Φωνάζω και ανασηκώνομαι.

<<Τον είδες στο όνειρό σου;>> Με ρωτάει ο Ήθαν.

   Γνέφω καταφατικά.

<<Τότε θα είναι ήδη νεκρός.>> Λέει αναίσθητα ο Πίτερ.

<<Βασικά, έγινε ένας από αυτούς...>> Λέω και δάκρυα ξεκινούν να τρέχουν από τα μάτια μου προς τα μάγουλά μου.

<<Ένας ζωντανός - νεκρός...>> Με συμπληρώνει ο Ήθαν.

<<Πρέπει να τον ξεχάσεις...>> Λέει ο Πίτερ αμέσως και μετά κατευθύνεται προς τη μεγάλη λίμνη δίπλα στην οποία είχαμε αποκοιμηθεί.

   Ανάβει το φακό και κοιτάζει το νερό.

<<Θεέ μου!>> Λέει δυνατά.

    Εγώ και ο Ήθαν τρέχουμε προς το μέρος του.Μόλις φτάνουμε βλέπουμε το χρώμα της λίμνης να εχει μετατραπεί από μπλε σε κόκκινο.Επίσης, δεκάδες χέρια εμφανίζονται μέσα από το νερό.

<<Ζόμπι;>> Ρωτάει ο Ήθαν για να σιγουρευτεί.

<<Το νερό της λίμνης δεν είναι σαν αυτο της θάλασσας για να επιπλέουν...>> Του απαντάω.

<<Ούτε είναι ζωντανοί για να πνιγούν... >> Συμπληρώνει ο Πίτερ.

<<Επομένως δεν είμαστε ασφαλείς ούτε κοντά στο νερό.>> Συμπεραίνει ο Ήθαν.

  Ο Πίτερ σβήνει το φακό και τρέχει προς το μεγάλο γέρικο δέντρο κάτω από το οποίο είχαμε κατασκηνώσει.Εγώ και το συνομήλικό μου αγόρι τον περιμένουμε.Δεν ξέρουμε τί ακριβώς κάνει, αλλά αργεί πολύ και οι νεκροί πλησιάζουν.

<<Νομίζεις πως θα τα καταφέρουμε;>> Με ρωτάει ο Ήθαν κοιτάζοντας ένα ζόμπι.Είναι ένα μικρό κοριτσάκι, περίπου πέντε χρονών.Μία σφαίρα είναι φυτεμένη στο μέτωπό του και το μολυνσμένο σώμα του βρίσκεται πεσμένο στο έδαφος.