My love story

Κεφάλαιο 6

31 Οκτωβρίου 2015

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σήμερα είναι Σάββατο.Αυτό σημαίνει πως όλη τη μέρα θα κάθομαι στη σοφίτα και θα μιλάω από το παράθυρο με τον Ήθαν.Βλέπεις,τα σπίτια μας είναι κολλητά και άμα θέλουμε μπορούμε να περάσουμε ο ένας στη σοφίτα του άλλου από τα παράθυρα.Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος!

Επίσης,η σημερινή και η αυριανή μέρα,κανονίσαμε πως θα είναι αφιερωμένη στον Mitch Lucker λόγω του ατυχήματος και του θανάτου του αυτές τις μέρες το 2012.Έτσι θα ακούμε Death Metal μαζί.Είναι τέλειο!

Δεν είμαι σίγουρη ακόμα,αλλά νομίζω πως μου αρέσει.Ο Ήθαν.Είναι τόσο καλός μαζί μου και... δεν ξέρω ,απλώς νιώθω ασφαλής και ευτιχισμένη όταν βρίσκομαι κοντά του.Παρ'όλο που τον γνωρίζω μόνο λίγες μέρες,έχει αλλάξει όλη μου τη ζωή.Δεν ξέρω τί θα έκανα άμα δεν ήταν κι αυτός εδώ.

Αμέσως μόλις σταμάτησα να γράφω έκλεισα το ημερολόγιό μου και το έβαλα κάτω από το κρεβάτι μου.Ύστερα πήγα στη σοφίτα.
Ο Ήθαν μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε πως θα αργήσει λίγο να έρθει, επειδή η μητέρα του τον ανάγκασε να την βοηθήσει να καθαρίσει το υπόγειο.Εγώ κάθησα στο μικρό παλιό κρεβατάκι και αφού του είπα πως θα τον περιμένω άρχισα να ακούω μουσική.
Ενώ είχα αφαιρεθεί και <<ταξίδευα>> στον κόσμο μου,λόγω της μουσικής,άκουσα έναν δυνατό θόρυβο.Κατευθείαν τινάχτηκα όρθια και πέταξα στην άκρη το κινητό μαζί με τα ακουστικά.Έκανα λίγα βήματα προς την πόρτα της σοφίτας και τότε κατάλαβα πως ήταν ανοιχτή.Μάλλον θα άνοιξε από τον αέρα.Την έκλεισα και μετά στάθηκα όρθια δίπλα από το κρεβατάκι.
Ο ήχος ξανακούστηκε.Αυτή τη φορά έρχεται από το μπάνιο της σοφίτας.Τον ακολουθώ και περπατάω αργά προς το μπάνιο.Μόλις φτάνω έξω από την ξύλινη πόρτα την σπρώχνω προς τα μέσα για να ανοίξει.Ανάβω το φως και...ουρλιάζω.Μετά κλείνω το στόμα μου απότομα και το καλύπτω με τα χέρια μου.
<<Ποιός είσαι εσύ;Τι θές;Πως μπήκες εδώ μέσα;>>Ρώτησα το άγνωστο αγόρι με τα ίσια ξανθά μαλλιά και τα πράσινα μάτια.
<<Ηρέμησε.Δεν πρόκειται να σου κάνω κακό.Είμαι ένας πελάτης του πατέρα σου.>>Μου απάντησε και στο τέλος μου χαμογέλασε.
<<Α,μάλιστα.Τώρα που μου είπες πως είσαι τρελός ή ένα βήμα πριν την τρέλα,ηρέμησα.>>
Το παράξενο αγόρι με κοίταξε αυστηρά και αποδοκιμαστηκά.Στη συνέχεια με πλησίασε και στηρίχτηκε στον τοίχο του μπάνιου.
<<Με λένε Ντάνιελ.Εσένα;>>
Συμπεριφέρεται να σα να μην συμβαίνει τίποτα παράξενο.Είχε έρθει για να επισκευτεί τον πατέρα μου και τελικά, για κάποιον παράξενο λόγο, κατέληξε στη σοφίτα μαζί μου.Τέλως πάντων...
<<Εγώ είμαι η Δάμαρις>>Του είπα και τον κοίταξα σοβαρή.
<<Χάρηκα για τη γνωριμία.>>
<<Παρομοίως>>Είπα και απομακρύνθηκα από αυτόν.
<<Και γιατί επισκέπτεσαι τον πατέρα μου;>>Τον ρώτησα.<<Φαίνεσαι πολύ νέος για τρελός.>>
<<Κατ'αρχάς αγαπητή μου Δάμαρις,...>>Είπε <<Η τρέλα δεν έχει ηλικία ή ορια.Δεν έχει σημασία το αν είμαι δεκαεννέα χρονών ή μικρότερος ή μεγαλύτερος.Αν είμαι τρελός ή ,όπως είπες κι εσύ πρωτύτερα,ένα βήμα πριν από την τρέλα,χρειάζομαι τη βοήθεια ενός ειδικού.Τώρα όσον αφορά το λόγο που επισκέπτομαι τον πατέρα σου πρέπει να σου πω πως είναι πολύ μπερδεμένος.Ο κύριος Φο λέει πως έχω υπερβολικό άγχος.Κι αυτό μου φέρνει αϋπνίες,κούραση,περισσότερο άγχος...εγώ όμως νιώθω κάτι εντελώς διαφορετικό...>>
Ο Ντάνιελ έκανε μια παύση και άρχισε να κοιτάζει το ταβάνι.Μετά από ένα λεπτο συνέχισε λέγοντας πως νιώθει μοναξιά και πως μερικές φορές θέλει απλώς να μιλήσει σε κάποιον.Επειδή,λοιπόν,δεν έχει κανέναν άλλο,αναγκάζεται να έρχεται στον πατέρα μου.
Ειλικρινά ξέρω πως νιώθει.Ξέρω πως είναι να μην έχεις κανέναν.Στο παρελθόν είχα βρεθεί κι εγώ μόνη μου αρκετές φορές.Ο τρόπος που αντιμετώπιζα,όμως,τις σοβαρές αυτές καταστάσεις ήταν λίγο διαφορετικός και παράξενος.Πολλές φορές κατέληγα να δέρνω αυτούς που με ενοχλούσαν,ενώ άλλες φορές,χαρακωνόμουν.
Όταν τα είπα αυτά στον Ντάνιελ,εκείνος με ρώτησε αν είχα ζητήσει ποτέ καμία συμβουλή από τον πατέρα μου.
<<Όχι...>>Του είπα και κοίταξα το έδαφος.<<Δε χρειάζομαι τη βοήθειά του.Μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου.>>
<<Και σε ποιόν λες τα προβλήματά σου ή το πώς νιώθεις για ορισμένα παράξενα περιστατικά;>>Με ρώτησε και κάθησε στο στενό κρεαβατάκι.
Εγώ άρχισα να του εξηγώ την ιστορία μου.Από το πώς βρέθηκα εδώ,στο Μέιλον Σίτυ,μέχρι τη γνωριμία μου με τον Ήθαν και τις περιπέτειές μας αυτές τις λίγες μέρες που γνωριζόμαστε.
Ξαφνικά,καθώς συζητούσαμε,η πόρτα άνοιξε και ο πατέρας μου μπήκε στη σοφίτα.
<<Δάμαρις,μπορείς να έρθεις λίγο κάτω να...>>Ο πατέρας μου στάθηκε ακριβώς μπροστά απο τον Ντάνιελ.<<Τί κάνεις εδώ;>>Τον ρώτησε και τον τράβηξε απαλά από το αριστερό του χέρι αναγκάζοντάς τον να σηκωθεί από το κρεβατάκι.
<<Μπαμπά,απλώς μιλούσαμε>>Του είπα,αλλά εκείνος με αγνόησε εντελώς.
<<Μην ξαναπλησιάσεις την κόρη μου,Ντάνιελ.Με κατάλαβες;>>Του είπε επιθετικά και αυστηρά.<<Αν σε ξαναδώ κοντά της θα αναγκαστώ να σταματήσω τη θεραπεία σου.>>
Ο Ντάνιελ τον άκουσε προσεκτικά.Στο τέλος έγνεψε καταφατικά και έφυγε.
Έπειτα ο πατέρας μου με κοίταξε και μου είπε να μείνω μακριά του.Προσπάθησε να με πείσει πως είναι επικίνδυνος και "άρρωστος" και πως για το καλο το δικό μου ,αλλά και το δικό του θα πρέπει να κρατήσω μία συγκεκριμένη απόσταση από αυτόν.
Εγώ από την άλλη,προσπάθησα να τον υπερασπιστώ,επειδή μπορεί να είναι "άρρωστος",αλλά και πάλι είναι ένας έφηβος.Ένα <<παιδί>>, ας πούμε,κοντά στην ηλικία μου.Γι'αυτό το λόγο,θα πρέπει να σταματήσει ο πατέρας μου να είναι τόσο υπερπροστατευτικός και υπερβολικός,γενικότερα,όχι μόνο όσον αφορά τον Ντάνιελ,γιατί αλλιώς θα μας χάσει όλους.
Μετά από αυτή την αντιπαράθεση απόψεων,ο πατέρας μου με παράτησε μόνη στη σοφίτα και κατέβηκε για να συνεχίσει τη δουλειά του.
Εγώ έκλεισα την πόρτα και μετά έπεσα με δύναμη πάνω στο κρεβατάκι.Καθώς περίμενα να έρθει ο Ήθαν,αποκοιμήθηκα.