My love story

Κεφάλαιο 22

      Τελικά η ζωή είναι πολύ δύσκολη.Δεν είναι κάποιο απλό παιχνιδάκι το οποίο όποτε βαριόμαστε μπορούμε να λέμε πως θα το παρατήσουμε και την επόμενη στιγμή να γίνεται πάλι το αγαπημένο μας.Λυπάμαι,αλλά ποτέ δεν ήταν έτσι.Θέλει κόπο για να καταφέρεις να ζήσει σωστά.Και αυτό είναι κατί που εμείς,όλη η ομάδα,δεν το έμαθε ποτέ.Δεν ξέρω αν εγώ και ο Λίαμ θα προλάβουμε να το μάθουμε ή αν θα καταλήξουμε σαν του άλλους,αλλά εύχομαι να βρεθούμε στο τέλος κάπου όλοι μαζί.

      Έχω χάσει το ημερολόγιό μου κι έτσι οι σκέψεις μου αποτελούνται από λόγια "του αέρα".Κάποια στιγμή θα τα ξεχάσω όλα.Αν ζήσω τόσο πολύ ώστε να είμαι σε θέση να ξεχνάω τα παιδιά και εφηβικά μου χρόνια.

<<Είσαι έτοιμη Δάμι;>>Φωνάζει ο αδερφός μου από την αυλή.

       Εγώ,ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σπίτι που μας βασάνιζε τόσο καιρό.Είναι τόσο όμορφο τη μέρα.Τα ξύλα γυαλίζουν και φως μπαίνει απ'όλα τα παράθυρα.Θα μου λείψει.Πραγματικά.

       Βγαίνω έξω και κλείνω καλά την πόρτα.Δεν υπάρχει περίπτωση να κλέψει κανένας τίποτα από εδώ,αλλά εγώ από συνήθεια ήθελα να είμαι σίγουρη πως έκλεισα καλά την πόρτα.Προσπερνώ τον αδερφό μου και στέκομαι στο πεζοδρόμιο.Μόλις έρχεται κι αυτός,μπαίνουμε μέσα στο αμάξι και κατευθυνόμαστε προς το τρελοκομείο της πόλης.

     Ύστερα από μια ώρα φτάνουμε.Ο Λίαμ παρκάρει λίγο πιο δίπλα από την πόρτα,ώστε να μην εμποδίζουμε την είσοδο.Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε μέσα στον τεράστιο προαύλιο χώρο.Περπατάμε προς το μεγάλο παλιό κτήριο.Ακριβώς απέναντι από την είσοδο,υπάρχει ένα μικρό γραφείο στο οποίο κάθεται μια γυναίκα.Επάνω στο γραφείο βρίσκεται μια ταμπέλα που γράφει "Πληροφορίες".Την πλησιάζουμε και την ρωτάμε αν μπορούμε να επισκευτούμε τον Τόμ.Εκείνη μας απαντάει θετικά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.Πριν πάμε όμως στον Τόμ,πρέπει να αφήσουμε τα κινητά μας,οτιδήποτα άλλο έχουμε στις τσέπες μας και τα κορδόνια από τα παπούτσια μας στο γραφείο για ευνόητους λόγους.

     Ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα μεγάλα σκαλιά που οδηγούν στον τρίτο όροφο.Εκεί βρίσκεται ο Τόμ.Στο δωμάτιο 345.Αυτή τη στιγμή,βρισκόμαστε ακόμα στον πρώτο.Αρχίζουμε να ακούμε φωνές.Ακούγονται από μακριά.Η νεαρή γυναίκα μας είπε πως πρέπει να έρχονται από τον τρίτο ή τον τέταρτο όροφο.Εμείς τρομαγμένοι συνεχίζουμε να περπατάμε.Οι φωνές όμως δεν σταματούν.