My love story

Κεφάλαιο 37

" Όλε σε ταν μπο τσι"

Αυτή τη φράση είπε ο Κρίστοφερ κι έτσι ο Ήθαν αναγκάστηκε να πάει στη δική του φυλή. "Η δύναμη είναι τα πάντα".Αυτό σημαίνει η φράση.Και εφ' όσον ο Ήθαν είνα αγόρι και είναι ούτως ή άλλως πιο δυνατός από εμένα, φάνηκε πιο χρήσιμος στη φυλή των Μίν.

" Φουέρε σε κέρα ντι βόρε"

"Το μυαλό όμως είναι κυρίαρχος του κόσμου" είπε ο Ράιαν και με κοίταξε.Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, οι δύο άντρες που στέκονταν δίπλα του, με πλησίασαν, με άρπαξαν και, παρά τις προσπάθειές μου να ξεφύγω, αυτοί κατάφεραν και με πήραν στη φυλή τους.








Δύο μέρες μετά...
Φυλή των Έσκ.

  Κάθομαι στη σκηνή μου.Δεν έχω βγει από αυτή εδώ και δύο μέρες.Ο Ράιαν θέλει να σκεφτώ ένα σχέδιο για το πώς θα κατακτήσουμε τη λίμνη χωρίς να σκοτώσουμε κανέναν.Ξέρει τον αδερφό του και ξέρει τους κανόνες της φυλής των Μίν.

<<Όλε σε ταν μπο τσι...>> Ψιθυρίζω κι ένα δάκρυ αρχίζει να τρέχει προς το μάγουλό μου.

   Ξαφνικά, ο Ράιαν μπαίνει στη σκηνή.Κάθεται μπροστά μου και με κοιτάζει.Στην αρχή δε λέει τίποτα.Σκουπίζει το δάκρυ που είχε φτάσει ήδη δίπλα από τα χείλη μου και παραμένει σιωπηλός.Ρίχνει μια ματιά στα χαρτιά που μου έδωσε.Το ένα έχει το σχέδιο της λίμνης, με όλα τα δέντρα και τα φυτά που βρίσκοντα μέσα σε αυτήν, αλλά και γύρω της.Το δεύτερο, αυτό που κρατάω, αναφέρει ορισμένες πληροφορίες για τις δύο φυλές.Τέλος, υπάρχουν πολλά κενά χαρτιά γύρω μου τα οποία πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να δοκιμάσω τις ιδέες μου.

<<Δάμαρις...>> Ξεκινάει να λέει μετά από αρκετή ώρα. <... Έφτασε η στιγμή.>>

   Εγώ συνεχίζω να κοιταζω το πάτωμα και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.

<<Δεν ανήκω εδώ.>> Του λέω απότομα και τον κοιτάζω στα μάτια. 

   Τότε σηκώνεται όρθιος και στέκεται δίπλα μου.

<<Αν δεν κάνεις ό.τι σου λέω, δεν πρόκειται να ξαναδείς το φίλο σου.>> Μου λέει και απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου.<< Έλα Δάμαρις! Είσαι έξυπνο κορίτσι.>>

   Κοιτάζω το χέρι του Ράιαν και αρχίζω να αναρωτιέμαι αν αυτό που λέει ισχύει.Τί θα κάνει; Θα με κλειδώσει στο δωμάτιό μου; Δεν μπορεί γιατί δεν έχουμε δωμάτια.Θα βάλει φύλακες έξω από τη σκηνή μου; Θα βρω τρόπο να βγω. Θα με σκοτώσει; Τότε θα χάσει το μοναδικό άτομο που μπορεί να του προσφέρει ένα καλό σχέδιο κατάκτησης της λίμνης.

<<Μπορώ όμως να δώσω διαταγή να σκοτώσουν τον Ήθαν.>> Μου λέει.

<<Νόμιζα πως δε σου άρεσε να σκοτώνεις ανθρώπους.>>

<<Είναι "Νέιλα" τώρα πια. Ξέρεις τί σημαίνει "Νέιλα" Δάμαρις;>> Με ρωτάει και γονατίζει δίπλα μου.

<<Όχι.>> Του απαντάω κοφτά.

<<Πλάσμα.Και μερικά πλάσματα πρέπει να τα σκοτώσεις για το δικό σου καλό.>>

   Μετά από αυτά τα λόγια του, σηκώνομαι όρθια και τον κοιτάζω.Αυτός σηκώνεται μετά από εμένα υπερήφανος και με οδηγεί στη σκηνή του.Εκεί περίμεναν δύο άντρες και μια γυναίκα.Πρώτα, η γυναίκα μου έβαψε τα μαλλιά άσπρα.Πρέπει να της πήρε γύρω στη μια ώρα για να ολοκληρώσει τη διαδικασία και να μην φαίνεται καθόλου το φυσικό χρώμα των μαλλιών μου.Στη συνέχεια, ο ένας άντρας μου έφερε ρούχα.Ένα τζιν, μια μακριμάνικη και μια κοντομάνικη μπλούζα, ένα φόρεμα και all star.Όλα τους ήταν μαύρα!Τέλος, ο άλλος άντρας ανέλαβε να μου κάνει το τατουάζ.

  Έτσι, μετά από δύο ώρες βγαίνω από τη σκηνή του Ράιαν.Στέκομαι απέναντι από το φεγγάρι και σκέφτομαι όλες τις περιπέτειες που περάσαμε εγώ και ο Ήθαν.Επιζήσαμε από τον Πίτερ, από τα πνεύματα, από τους δίδυμους λυκάνθρωπους, από τα ζόμπι... Δεν μπορούν να μας νικήσουν ορισμένοι απλοί άνθρωποι!Επίσης συμπαρασταθήκαμε ο ένας στον άλλο όταν χάσαμε πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα, όπως τη μητέρα μου, τον φίλο μας, τον αδερφό μου.Κάποια στιγμή κόντεψα να χάσω και τον ίδιο τον Ήθαν, όταν έγινε πνεύμα, όμως κατάφερε να τον επαφαναφέρει ο Πίτερ.Ο Πίτερ!Έπρεπε να τον είχαμε ακούσει από την αρχή.Ήξερε ότι τα δίδυμα ήταν απατεώνες, ήξερε ότι θα προσπαθούσαν να μας σκοτώσουν...Ίσως να είχαν προσπαθήσει να τον σκοτώσουν κι αυτόν.Δεν έχει σημασία τώρα πια, όμως, αφού ο Πίτερ είναι νεκρός...

<<Τραυματικές εμπειρίες.>> Λέει ο Ράιαν που εμφανίζεται ξαφνικά δίπλα μου.

<<Πώς το κάνεις αυτό;>> Τον ρωτάω ήρεμα.

<<Είναι μαγικό κόλπο.Αν αποφασίσεις να γίνεις μια από εμάς, θα μάθεις πώς να διαβάζεις τις σκέψεις των άλλων και να τις ελέγχεις.>>  Μου απαντάει και φεύγει αργά.

<<Όλοι στις σκηνές σας!>> Φωνάζει ένας από τους βοηθούς του Ράιαν.

   Αμέσως, όλα τα μέλη της φυλής αρχίζουν να κινούνται προς τις σκηνές τους.Για να πω την αλήθεια, το μέρος δεν μοιάζει σαν κατασκήνωση.Οι σκηνές είναι μεγάλες και δεν έχουν το σχήμα πυραμίδας.Είναι παραλληλόγραμμα που μέσα χωράνε ολόκληρες οικογένειες.Ο λόγος που δεν χτίζουν σπίτια είναι επειδή θέλουν να είναι κοντά στο περιβάλλον και να μην το καταστρέφουν.

   Μπαίνω κι εγώ στη σκηνή μου.Είμαι μόνη και αρκετά φοβισμένη.Τί θα γίνει αν μας επιτεθούν οι νεκροί; Πού ακριβώς είναι ο Ήθαν; Ο Ράιαν θέλει να σκεφτώ ένα καλό σχέδιο, αλλά και να γίνω μέλος της φυλής του.Εγώ, όμως, δεν θέλω να τον βοηθήσω.Υποτίθεται πως εγώ και ο Ήθαν θα γράφαμε μια ιστορία.Θέλαμε να βρούμε μια πόλη, όπου τα ζόμπι δεν είχαν καταλάβει ακόμα και να συνεργαστούμε με γιατρούς και ειδικούς, ώστε να βρούμε το αντίδοτο για τον ιό.Επιθυμούσαμε να βρούμε τον Χάρρυ και τα δίδυμα και με ένα εκπληκτικά έξυπνο σχέδιο να τους παγιδεύσουμε και να τους αναγκάσουμε να μας βοηθήσουν να βρούμε το αντίδοτο.Τώρα όμως, είμαστε χώρισμενοι και δεν μπορούμε να φύγουμε εύκολα.

   Βγάζω το κινητό μου κρυφά και στέλνω ένα μήνυμα στον Ήθαν.

"Είσαι καλά;"

   Τα κινητά δεν επιτρέπονται στη φυλή των Έσκ.Μπορεί να είναι κοντά στους ανθρώπους και να μην τους μισούν, όμως απεχθάνονται την τεχνολογία.

"Πρέπει να τον βοηθήσεις..."

    Οι φωνές ξεκινάνε να μιλάνε.

"Πονάει.Πονάει πολύ..."

    Ποιός; Σκέφτομαι και προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να συγκεντρωθώ στις φωνές.

"Είναι μόνος..."

   Ο Ήθαν; Ρωτάω και κλείνω τα μάτια μου για να τις ακούω καλύτερα.

"Μην τον αφήσεις να πεθάνει... Είναι μόνος..."

    Τί να κάνω;

    Οι φωνές σταματούν.Το κεφάλι μου πονάει πολύ και αίμα τρέχει από τη μύτη μου.Δεν είμαι αρκετά δυνατή.Η ιστορία με τα ζόμπι και η ανικανότητά μου να ελέγξω τον εαυτό μου με έχουν κουράσει πολύ.

    Νιώθω το κινητό μου να δονείται.Είναι ένα μήνυμα από τον Ήθαν.

"Όχι."

    Μόλις το διαβάζω νιώθω τη Γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.Αμέσως του ξαναστέλνω μήνυμα ρωτώντας τον γιατί δεν είναι καλά.Περίμενα για περίπου μισή ώρα, όμως δεν έφτασε καμία απάντηση.Τότε, αναγκάστηκα να κρύψω το κινητό επειδή είδα μια σκιά έξω από τη σκηνή μου.

<<Δεν κοιμάσαι Δάμαρις;>> Με ρωτάει ο Ράιαν καθώς μπαίνει στη σκηνή.

<<Έχω συνηθήσει να κοιμάμαι αργά.>> Του απαντάω.

   Κανονικά θα έπρεπε να είχα ξαπλώσει στο μικρό ραντζάκι της σκηνής, να είχα σκεπαστεί με τις ζεστές κουβέρτες και να κοιμόμουν ήρεμα.Δεν έχω κοιμηθεί φυσιολογικά εδώ και πολύ καιρό.Γι' αυτό φταίνε τα ζόμπι και όλοι οι θάνατοι τους οποίους δεν μπορώ να ξεχάσω.

"Μην τον εμπιστεύεσαι..." Μου λένε οι φωνές.

<<Πρέπει να χαλαρώσει και να κοιμηθείς...>> Μου λέει ο Ραίαν. <<Οι νεκροί δε θα σε βρουν εδώ.>>

"Γιατί;" Σκέφτομαι και περιμένω απάντηση.

"Έχει μυστικά..."

<<Οι νεκροί είναι παντού.>> Του λέω με τρεμάμενη φωνή.

    Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα, έτσι ώστε να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει τις σκέψεις μου εναντίον μου.

<<Μπορεί να είναι παντού, αλλά όχι εδώ.>> Απαντάει θυμωμένος και σβήνει το φως της σκηνής μου καθώς φεύγει.

   Ηττήθηκε.Γι' αυτό έφυγε.Δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει ή να με ξιαφνιάσει με τις ικανότητές του γιατί το μυαλό μου ήταν κενό.Ορισμένες φορές είναι καλύτερα να απαντάς αφθόρμητα, παρά να σκέφτεσαι πολύ την απάντησή σου.

   Τί εννοούσαν όμως οι φωνές; Τι μυστικά μπορεί να έχει ο Ράιαν; Το ξέρω ότι είναι ένας άγνωστος άντρας ο οποίος είναι υπεύθυνος για μια ολόκληρη φυλή, όμως και πάλι φάνηκε ειλικρινής μαζί μου.

  Μου έχει πει ψέματα μέχρι στιγμής; Σκάφτομαι προσπαθώντας να απευθυνθώ στις φωνές.

     Δεν παίρνω καμία απάντηση.Πώς μπορούν να μου στέλνουν μηνύματα, αλλά εγώ να μην μπορώ να ξεκινήσω μια συνομιλία μαζί τους; Υπάρχουν πολλά που πρέπει να μάθω τελικά, τόσο γι' αυτόν το κόσμο, όσο και για τις δυνάμεις μου.