My love story

Κεφάλαιο 17

     Είναι το πρώτο βράδυ στο νοσοκομείο.Ο πατέρας μου κάθεται έξω από το δωμάτιο μαζί με τον αδερφό μου.Δυστυχώς,για εμένα,η Χέιντεν,η σχεδόν συνομήλικη μητριά μου,προσπαθεί να μάθει τί έγινε.Εγώ της είπα πως μπήκαν ληστές στο σπίτι των Τζόνσον και μόλις μας είδαν που τους παρακολουθούσαμε,μας πυροβόλησαν.Εμένα με πέτυχαν,όμως ο Λίαμ γλίτωσε.

    Για κάποιο παράξενο λόγο δεν με πιστεύει.Είναι σα να ξέρει την αλήθεια και απλώς περιμένει να της την πω.Παρ'όλα αυτά,εγώ επιμένω να της λέω την ιστορία που επινοήσαμε με τον Ήθαν και τον αδερφό μου.Κι εκείνη δε σταματά να με ρωτά γιατί της λέω ψέματα.

<<Και ποια είναι η αλήθεια;>>Φωνάζω αγανακτισμένη.<<Δεν ήσουν εκεί...>>Συμπληρώνω στη συνέχεια με ήρεμη φωνή.<<Δεν ξέρεις τί συνέβει,έτσι δεν είναι;>>Την ρωτάω.

    Εκείνη έχει μείνει να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.Δεν μου απαντάει.Τινάζει τα μακριά ξανθά μαλλιά της και βγαίνει από το δωμάτιο,βροντώντας την πόρτα.Εγώ,αμέσως,σηκώνομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να κάνω βόλτες μέσα στο δωμάτιο.Δεν το καταλαβαίνω.Όλοι μας πίστεψαν,ακόμα και οι γιατροί,αυτή δε πείστηκε;Κάτι πρέπει να ξέρει.Ίσως να μας είδε ή να της είπαν οι γονείς του Ήθαν τί έγινε...το οποίο νομίζω πως είναι αδύνατο.Οι Τζόνσον γνωρίζουν πως αναφέρουν το οτιδήποτε μπορεί να μπούν στη φυλακή,πρώτον για άσκηση ενδοοικογενειακής βίας, και δεύτερον επειδή πυροβόλησαν ένα ανήλικο αθώο άτομο.

    Ξαφνικά,ακούω έναν δυνατό θόρυβο.Έρχεται απ'έξω.Επειδή μου αφαίρεσαν τους ορούς και το σωληνάκι της παροχέτευσης από το χέρι,νωρίς το απόγευμα, μπορώ να κινηθώ άνετα.Έτσι,ανοίγω την πόρτα αργά και επιφυλακτικά.Κοιτάζω έξω.Ο πατέραςμου,ο αδερφός μου και ο Ήθαν δεν κάθονται πια στις μπλε πλαστικές καρέκλες,απέναντι από το δωμάτιό μου.Γενικότερα,κανένας δεν βρίσκεται στον διάδρομο.

    Βγαίνω από το δωάτιό μου,προχωράω ήρεμα και ήσυχα,μέχρι που φτάνω έξω από το διπλανό.Χτυπάω την πόρτα μια φορά κι έπειτα μπαίνω μέσα.Κοιτάζω γύρω μου.Δεν είναι κανείς.Πλησιάζω το κρεβάτι.Μάταια,όμως,αφού κανένας δεν είναι ξαπλωμένος εκεί.Ενώ έχω μείνει ακίνητη και προσπαθώ να καταλάβω τί συμβαίνει,ακούω των ήχο των σταγόνων που πέφτουν.Πέφτουν ασταμάτητα,όλο και πιο γρήγορα.Μία σπίθα ελπίδας γεννιέται αμέσως μέσα μου,πως κάποιος μπορεί να είναι κρυμμένος στο μπάνιο.

   Τρέχω προς τα εκεί.Ανοίγω γρήγορα την πόρτα και... τσιρίζω!Μπροστά μου βρίσκεται κρεμασμένη από το ταβάνι και ακρωτηριασμένη μια συμμαθήτριά μου.Δε θυμάμαι ποιο ακριβώς είναι το όνομά της,αλλά αυτό,όπως φαίνεται,δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία.