The Survivor // ON HOLD //

Proloog

'Mama!!' Riep ik. Een wolf stond op het punt me te bespringen, en ik dook angstig in elkaar en kneep mijn ogen dicht. Ik verwachtte klauwen, maar ik voelde niets. Ik opende mijn ogen en zag mijn moeder hijgend boven de wolf staan, die nu dood was. Ik rende naar haar toe en begroef mijn gezicht huilend in haar vacht. 'Rustig maar, het komt allemaal goed lieverd' zei ze tegen me via de link. Ik knikte. Ik liet haar los en zag een nieuwe wolf op me afkomen. Mijn vader besprong hem en mijn moeder schoot hem te hulp. Even later lag ook die wolf dood op de grond. 'Lieverd, we gaan naar de grens. Klim op mijn rug' zei mijn moeder. Ik klom op haar rug, en meteen begonnen mijn ouders te rennen. 'Luister lieverd. Je moet weg rennen van hier, je moet dit overwinnen. En ons wreken. We zullen zoveel mogelijk wolven tegenhouden, maar op een gegeven moment zullen we sterven. Wat je ook hoort of ziet, wat iedereen ook tegen je zegt, kom niet terug naar hier. Het zijn niet meer dezelfde gelukkige tijden. Weet dan we heel veel van je houden' zei mijn moeder, en ze wierp me een liefdevolle blik toe. Ik gaf haar een knuffel en begroef mijn gezicht weer in haar vacht. 'Je moet naar je moeder luisteren, Abby. Ga, en kom niet meer terug, wat er ook gebeurd. We houden zielsveel van je, dat mag je nooit vergeten'. Ik liet mijn moeder los en gaf mijn vader ook een knuffel. Met betraande ogen keek ik ze aan 'waarom gebeurd dit? Waarom doen jullie dit?' 'Je bent het enige dat we hebben. Je bent speciaal'. Verbaasd keek ik ze aan. 'Maar... Maar hoe kan ik over de grens heen? Dan val ik neer van de pijn!' 'Nee lieverd, dat gebeurd niet. Je bent speciaal. En nu moet je gaan, de tijd raakt op. Vaarwel lieverd, en onthoud altijd: we houden zielsveel van je'. Ik gaf mijn ouders nog allebei een laatste knuffel en zette het op een lopen. Ik was nog maar zeven, dus ik had nog geen wolf. Die krijg ik pas op mijn tiende, wat al eerder is dan de andere wolven. Het is een familie iets, volgens mijn moeder. Zelfs de Alpha krijgt zijn wolf pas op zijn twaalfde. Mijn moeder vertelde me dat elke vrouw in haar familie dat had, en dat die ook sterker waren dan de meeste wolven. Hoe moet ik zo lang overleven in deze wildernis? Achter me hoorde ik het gegrom van vechtende wolven. Ik wierp een blik over mijn schouder, ondanks dat mijn ouders me zeiden dat niet te doen. Ik zag een wolf op de grond liggen die gromde van de pijn. Hij veranderde in het lichaam van mijn vader en ik hoorde hem kreunen van de pijn. Ik draaide mijn hoofd weg en ik hoorde een ijselijke kreet. Mijn vader. Dood. Ik durfde niet meer om te kijken en rende nog harder dan ik al deed. Tranen stroomden over mijn wangen. Niet snel na de kreet van mijn vader hoorde ik ijselijk gegil van mijn moeder, en plots doodse stilte. Nu was ook mijn moeder dood...

Nadat ik drie uur lang achter elkaar door had gerend, stopte ik hijgend. De tranen begonnen weer over mijn wangen te stromen en huilend ging ik tegen een boom aan zitten. Ik kwam tot het besef dat ik mijn beide ouders had verloren en mijn roedel. Met een betraand gezocht keek ik naar boven, naar de zon. Dat betekent dus dat ik nu een Rouge ben...