The Survivor // ON HOLD //

Hoofdstuk 27

POV Nyls Rossevyld
De roedel waar ik gevangen zat, was aangevallen. Ik hoorde de geluiden van vechtende wolven hierboven, en ik weet het niet zeker maar ik denk dat de aanvallers hebben gewonnen. Maar ondanks dat zijn de kerkers nog niet bezocht, en dus zijn alle gevangen Rouge's nog hier. Opgesloten in vieze, muffe cellen waar de geur van bloed, angst en wolfsbane rondhangt. Twee dagen nadat we de laatste strijd geluiden hadden gehoord, hadden we allemaal de hoop opgegeven. Maar toen, een dag later, kwamen er vreemde wolven de kerkers binnen. Ze bevrijdde iedere gevangene, en gaven ons onze vrijheid terug. Ze kregen een keuze: ons bij hun roedel aansluiten, of terug het bos in om ons leven van een Rouge weer op te pakken en verder alleen verder te zwerven. Ik ben twee dagen gebleven om aan te sterken, maar daarna ben ik vertrokken. En nu zwerf ik weer door de bossen van Canada heen, genietend van mijn vrijheid en op zoek naar mijn enige familie doe ik nog over heb.

POV Abby
Moedeloos staarde ik door het bladerdak die de bomen maakten naar de sterren die in de heldere hemel schenen. Ze waren te laat geweest bij de Wood Moon. We hebben nu maar 5 roedels die ons steunen. Drie hebben geweigerd. De andere 11 zijn al gevallen... Kun je nagaan hoe erg de situatie hier is. Ooit had Canada 19 roedels. De negentiende onbekend, maar toch. Het waren er negentien. Toen dacht een van de roedels... Kom, laten we heel Canada veroveren. Daarna doen we de VS er even bij, gevolgd door de rest van de wereld. Althans, de laatste twee denk ik dan. Maar als je Canada over wilt nemen, dan wil je toch meer macht. Gok ik zomaar.

De buiten lucht deed me zoals altijd goed, en als ik een rustig moment wilde ging ik altijd onder de sterrenhemel liggen of zitten. Dan kon ik mijn gedachten op een rijtje zetten. Ik had een mate, die me afgewezen heeft. Gek genoeg voel ik me nog steeds aangetrokken door hem, met zijn heerlijke geur en de tintelingen die ik voel als ik hem per ongeluk aanraak. Ik had een moordlustige roedel achter me aan die graag macht had. Mijn twee beste vrienden zijn mate's en gelukkig met elkaar, ik niet. Ik ben anders. Ik kan Alpha-bevelen negeren, ik ben net zo snel als Caine en hij is een Beta, ik een Rouge. Ook zijn we sowieso even sterk, misschien ben ik zelfs sterker. Soms ruik ik naar Rouge, soms naar mens. Als wolf zijnde kan ik soms naar een normale wolf ruiken. Het klopt gewoon niet! Ik moet weten wat er met me aan de hand is, en ik heb mezelf beloofd om dat uit te zoeken als dit voorbij is. Ik wil weten hoe dit alles zit. Ik schudde mijn hoofd. Ik moest me focussen op en goed, werkend plan verzinnen. De roedels zijn geregeld, en morgen ga ik de Rouge's regelen. Althans, dat is de bedoeling. Zack en Lilly zijn met zijn Ryhs naar de stad op dit moment, Caine en Ramon zijn aan het jagen en dus zijn alleen Duncan en ik hier nog. Duncan is op zit moment zijn Alpha aan het inlichten, of aan het slapen. De nacht is nog niet zo heel lang gelden ingevallen, dus ik denk niet dat hij aan het slapen is.

Ik schrok op van een geluid schuin achter me, maar liet niet merken dat ik het hoorde. Ik snoof de geur op, en ik rook een Rouge. Niet een die ik kende. Ik hoorde hoe hij langzaam dichterbij sloop, en daardoor wist ik dus ook dat Duncan wél in slaap was gevallen, want zo klungelig als hij is had hij zich anders al lang laten horen. Toen de Rouge nog maar een paar meter achter me stond, sprong ik in een flits om terwijl ik me omdraaide. Mijn ogen werden groot toen ik de Rouge herkende die ik in de cellen had gezien van de Wood Moon. 'Hoi Abby' zei de Rouge met een krakerige stem. 'Ik zie dat je mij herkent, is het niet?' Vroeg hij. Langzaam knikte ik. Ik twijfelde nog een beetje, maar toen liet Yara eindelijk van zich horen. Is dat niet... Je oom? Vroeg ze aarzelend. Plots viel het om zijn plaats, en mijn ogen werden groot. 'Je beseft het net, he? Ja, Abby. Ik ben je oom. Van wie iedereen dacht dat hij dood was'.