The Survivor // ON HOLD //

Hoofdstuk 16

POV Abby
Zodra ze weg waren, liet ik me hijgend op de grond zakken, en begon ik mijn wonden schoon te likken. Sukkel! Waarom vermoorde je die bloedzuigers niet?! Riep Yara woest. Ja, met drie kinderen waarvan er twee echt super klein zijn in de buurt die toekijken. Nou, nee bedankt. Straks worden ze nog bang! Oh ja.... Soms moet je nadenken voor je iets zegt. Zeg jij. Ik sloot haar af, en wendde mijn aandacht op de kinderen. De jongen en de twee kleine kinderen kwamen aarzelend te voorschijn. Het meisje rende daarna meteen naar me toe, en gaf me een knuffel. De jongen van mijn leeftijd wilde haar tegen houden en keek me angstig aan, maar ik negeerde het en gaf het meisje een lik. Ze giechelde 'waarom verander je niet terug?'. Zo schattig... Weet je wat, dit dorp gelooft toch al heilig in weerwolven. Ik knikte naar mijn verscheurde kleding. 'Oh' knikte ze begrijpend. 'May, ze is een wolf. Misschien is het wel een hij! In ieder geval, geen weerwolf. Ik wierp hem een boze blik toe. 'Rustig maar hoor, lief wolfje. Mijn grote broer is de enige in dit hele dorp die niet in weerwolven gelooft, maar dat is niet erg. Want ik geloof er wel in, en jij bent een echte weerwolf'. 'May, waarom veranderd ze dan niet?' Vroeg de jongen verveeld. Misschien is het wel leuk om hem te laten schrikken en de waarheid te laten zien... Ik ben verbaasd dat hij er niet in gelooft. Ik rook dat zijn vader een weerwolf is, dus ja. 'Omdat, als ze veranderd, ze naakt is!' Riep het meisje dat dus May heet boos. Het jongetje kwam aarzelend dichterbij en aaide me voorzichtig. In glimlachte inwendig. Dit is best leuk eigenlijk. 'Ik zag haar ook veranderen, Boyd. En is ze niet een beetje te groot voor een normale wolf?'. De jongen die dus Boyd heet zuchtte. 'Oke, laat maar. Er is geen land te bezeilen met jullie. Maar jullie zijn echt zo dom dat jullie in die weerwolf onzin geloven, het hele dorp is freaking dom!' Nu werd ik boos. Ik gromde moet naar hem, waarna ik de kamer rond keek op zoek naar iets om mezelf mee te bedekken. May zag het en schoot me te hulp. Ze rende de trap op en kwam even later terug met een schoon, wit laken. Ze legde het zorgvuldig over me heen. Ik keek haar dankbaar aan. 'May, kom op. Denk je nou echt dat ze gaat veranderen? Je bent zo dom. De mensen hier heb en je gewoon gehersenspoeld!' Ik zag May's gezicht betrekken, en haar lipje begonnen trillen. Nu werd ik boos. Ik veranderde, en ik zag de jongen grote ogen opzetten. Ik sloeg het laken om me heen, en keek hem woest aan. 'Hoe durf je zo tegen je zusje te praten!! Jij idiote eikel!' Ik knielde en nam May in mijn armen die inmiddels aan het huilen was. Ik keek weer naar Boyd. 'Dat ze je het nog niet verteld hebben. Je vader, je bloedeigen vader, is een weerwolf. En zeg niet dat het niet zo is, want ik rook het. En jij bent het ook, ook al ben je nog niet veranderd'. May droogde haar tranen 'word ik later net zo als jou?' Vroeg ze hoopvol. Ik knikte 'ja. Jij word net zoals mij. En als je dan in een wolf bent veranderd, gaan we samen het kwaad bestrijden. Afgesproken?' 'Ja! Weg met die vieze vampiers!'. Ik glimlachte, en raapte mijn kleding op. Ik verdween de gang in en trok ze weer aan. Ze waren gescheurd, maar heel genoeg om aan te doen. Een paar minuten later kwamen de ouders van May binnen, met Lake. Na heel wat gedoe en uitleg verliet iedereen behalve de vader van May de kamer. 'Draag je geurverbergers?' Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd 'nee' zei ik verbaasd. 'Vreemd, er hangt geen weerwolf geur om je heen' 'maar u heeft wel een geurverberger, ik zie hem hangen. En toch kan ik ruiken dat u een weerwolf bent... Vreemd dit'. Hij knikte 'ik ben Jasper, trouwens. En jij bent?' 'Abby. Ik ben een rouge. Onder de Rouge's sta ik bekend als The Survivor'. Jasper knikte 'ik ben ook een Rouge, maar ik vond mijn mate en besloot als een mens te gaan leven' 'u weet toch wel dat uw kinderen ook wolven worden? Ik kan het ruiken, bij alle drie'. Jasper knikte 'ja, ik weet het. En mijn vrouw ook. Ik neem aan dat ze weten dat jij een weerwolf bent en dat jij ze heb verteld dat ik er ook een ben?' 'Ja. Sorry, ik wist niet dat zij dat niet wisten'. 'Het geeft niet. Maar hou wist je dat die vampiers naar hier zouden komen?' 'U weet vast dat die andere moorden waren met families waarvan een lid een weerwolf was. U was de laatste die nog over was. Maar ik denk dat u dat zelf ook wel bedacht had, of niet?' 'Ja, eigenlijk wel... Maar als jij een Rouge bent, heb je zeker geen thuis meer. Wil je anders bij ons komen wonen? Als bedankje van het redden van onze levens' 'meent u dat?' 'Ja' 'dan... Graag' 'mooi. Dan kan je beginnen met je tegen me zeggen, en geen u meer'. Ik glimlachte 'bedankt'.