The Survivor // ON HOLD //

Hoofdstuk 9

POV Abby
Ik sprintte naar buiten, en daarna naar de roedel grens. Ik moest hier zo snel mogelijk weg zien te komen. Ik stak de grens over en rende een willekeurige richting op. Nadat ik minstens twee uur achter elkaar door had gerend botste ik bijna tegen een andere wolf op toen ik wat af wilde remmen. De wolf keek me woest aan. Zonder iets te zeggen viel hij me grommend aan, en ik kon net op tijd uitwijken. Ik haalde naar hem uit, en ik voelde mijn woede naar boven borrelen. Mijn woede voor van alles. Woede voor mijn ouders die vermoord zijn, voor de grote roedel die achter me aan zit, voor mijn mate die me afwees terwijl hij me nog geen halve minuut lang kende. Deze wolf die aanviel was de druppel. Ik liet mijn woede de baas worden en voor ik het wist had ik de wolf vermoord. Ik rende weg, op zoek naar een beekje of een meer. Al snel vond ik een riviertje, en ik sprong er in. Ik waste mijn vacht, en daarna dronk ik wat. Het begon te schemeren, en ik realiseerde me dat ik al best lang niet meer had gegeten. Ik snoof de geuren om me heen op, en pikte al snel de geur van een konijn op. Ik sloop in de richting van de geur, en zag inderdaad een konijn zitten bij een struik. Ik sloop dichterbij, en besprong het toen. Helaas, ik miste. Ik zuchtte in gedachte, dan maar op zoek naar een dorp of stad en een afhaalrestaurant. Geroosterd konijn had niet verkeerd geweest, maar ja... Ik begon wat rond te dwalen, op zoek naar geuren van mensen. Die geuren leiden altijd naar een dorp of stad, maar ik kom geen geur vinden. Zelfs geen oude. Nu ik dit hier goed bekijk, ik ben hier niet eerder geweest. Toen het volledig donker was en ik geen geuren kon oppikken, gaf ik het op. Ik veranderde en klom een boom in, naar de top. Niet ver van mij vandaan was een hoge rots/kleine berg. Ik klom weer naar beneden en veranderde weer. Ik rende op mijn snelste (op supersnelheid dus) naar de rots toe. Toen ik boven was, liep ik naar de punt. Ik zag dat er een waterval vanaf het hoogste punt naar beneden viel, en naast de waterval was een uitstekende rotspunt. Ik liep er naartoe, en ging er op staan. Ik keek omhoog, en ik zag dat het volle maan was. De meeste mensen denken dat met volle maan weerwolven veranderen, of dat we wilder zijn, en dat de volle maan invloed heeft op ons. Niks daarvan is waar. Als je zestien bent geworden, verander je in je wolf met volle maan, omdat de maangodin voor het eerst in een wolf veranderde met volle maan. En de volle maan is het mooiste, en het speciaalste om naar te huilen. Alsof ik betoverd was bleef ik maar naar de volle maan staren. Ik voelde de woede die al die tijd in mij heeft gezeten zich omzetten in verdriet, en nadat ik diep adem had gehaald huilde ik naar de maan. Mijn huil zat vol pijn, woede en verdriet. Toen mijn huil wegstierf, voelde ik me opgelucht. Ik ging liggen, en begon na te denken. Misschien werd het tijd voor mij om Canada te verlaten. The Legend Wolfs zullen naar me blijven zoeken, en hier territoriums in nemen. Uiteindelijk hebben ze heel Canada in hun bezit, en vroeg of laat word ik gevonden en alsnog vermoord. Maar mijn ouders vertelden me dat ik hen moest wreken als hen wat zou overkomen. En dat is dan ook wat ik moet doen om hen in eer te houden... Ik zichtte inwendig. Eerst proberen te slapen. Ik deed mijn ogen dicht, en onder de volle maan viel ik in slaap.