The Survivor // ON HOLD //

Hoofdstuk 10

POV Abby
Het is een week gelden sinds Caine me heeft afgewezen en ik ben vrij gelaten. En natuurlijk krijg ik het voor elkaar om nu wéér in een cel te zitten. Dit keer was ik de grens van de Wood Moon pack over gegaan. Ik had het gewoon niet door, ik was lekker aan het zwemmen in een riviertje, en toen nam de stroming me mee, de grens over. Plots werd ik bewusteloos geslagen en toen ik wakker werd lag ik hier, in deze cel. Gelukkig was ik in mens vorm en had ik mijn eigen kleren aan.

Er kwam iemand aan die naar Beta rook, en hij bleef voor mijn cel staan. 'Wat' mompelde ik nors. 'Dus jij bent de indringer' zei hij alleen. Ik keek fel op. 'Ik ben géén indringer. Ik was aan het zwemmen en de stroming trok me jullie territorium in' siste ik boos. De man schudde zijn hoofd 'jij bent koppig, he? Ik hoorde al zoiets. Dat er een Rouge was, die sterker is dan de meeste andere Rouge's. En koppiger'. Ik keek hem grommend aan 'ik ben niet die Rouge. Laat me gaan, en je pack zal niet helemaal uitgemoord worden' 'wie zal mijn pack uitmoorden? Je Rouge vrienden?' Spotte hij. 'The Legend Wolves houden er niet van dat er wolven ontsnappen aan hun aanvallen. Zeker niet, als die wolf al 10 jaar op de vlucht voor ze is. Ze vermoorden elke pack die haar te pakken heeft gekregen en haar niet vast hield, zodat ze wraak hebben en meer territorium ze hebben'. De Beta keek me aan met een blik die zei "ja, tuurlijk". Ik zuchtte, en begon heen en weer te ijsberen. Goed, deze Beta gelooft me dus niet. Wat ik vertelde zeg ik altijd als ik gevangen ben genomen, meestal word het gelooft. Nu dus niet. Het is niet gelogen wat ik vertel, ik weet dat The Legend Wolves me zoeken enzo, maar het is niet dat ze elke roedel uit moorden. Meestal vermoorden ze wolven tot de roedel zich over geeft, en nemen ze de overlevende roedel leden mee als gevangenen. En ze moorden niet alleen roedels uit waar ik ben geweest. Ze doen het stil en roedel voor roedel, welke als eerste in hun pad komt. De beta zuchtte 'er is geen beginnen aan met jou zo. Laat me even duidelijk zijn, we hebben hier een manier om wolven aan het praten te krijgen, die áltijd werkt. Die methode lijkt verdacht veel op martelen, dus ik wil geen onzin verhalen'. Ik draaide me naar de beta toe en keek hem recht in de ogen aan. 'Kijk me in de ogen, en zeg dat ik lieg als ik zeg dat er een roedel is die achter me aan zit, en elke wolf en roedel die ze tegenkomen vermoorden'. De beta zuchtte 'ik geef je nog een dag. Je kan je nog bedenken' zei hij, en daarna liep hij weg. Oke. Dan maar op de ouderwetse manier, zoals ik het zelf noem. Je gaat toch niet doen wat ik denk dat je gaat doen, he? Licht er aan wat jij de met dat ik ga doen. Als je denkt dat ik hetzelfde ga doen als de eerste paar keren dat we gevangen werden, dan ja. Ja, dan ga ik doen wat jij denkt dat ik ga doen. Nee... Wat nou als het mislukt? Het mislukt niet. Zeker weten. Ik liep naar de tralies van de cel toe, en riep maar de man die me bewaakte. Wat nergens op sloeg, want ik kan echt niet de tralies doormidden breken ofzo. Hij kwam naar me toe. 'Wat is er' bromde hij. 'Haal de beta terug, ik zal vertellen wat hij wil weten. Maar als hij niet alleen komt, vertel ik hem niks'. Ik tussen had ik de sleutel van zijn riem afgehaald, en in mijn mouw verstopt. Ik was inmiddels een pro in dat soort dingen doen zonder geluid te maken, want ja, weerwolf gehoor. De man liep weg, en snel maakte ik het slot van mijn cel open. Ik checkte of de deur naar buiten open ging, wat zo was, en ik deed hem weer dicht. Maar niet op slot. Ik hing de sleutel aan de ketting die ik om mijn nek had hangen, waar een bedeltje van een sleutel aan hing. Deze ketting had ik altijd bij me, mijn laatste aandenken van mijn ouders. Even later kwam de bewaker terug met de beta. De beta keek me afwachtend aan, maar ik zei niks. De bewaker keek de beta aan 'ze zei echt dat ze wilde praten' 'alleen ja' siste ik. De beta knikte 'ga maar naar buiten, wacht voor de ingang van de kerkers'. De bewaker liep weg en toen ik er zeker van was dat hij me niet meer kon horen, keek ik de beta glimlachend aan. 'Jij wilde weten waarom ik op jullie territorium kwam. De reden weet je al, want die heb ik al verteld. Ik ben meegedreven op de stroming'. De beta keek me schamper aan 'ja, natuurlijk. Weer hetzelfde verhaal. Denk je nou echt dat ik dat geloof' 'geloof je het als ik zeg dat ik zometeen hier weg ren?' 'Nee'. 'Jammer. Want dat is de waarheid. Ik lieg nooit. Je krijgt de groeten van The Survivor'. Met een schop duwde ik de deur van mijn cel keihard open, en de celdeur klapte tegen de beta aan. Ik veranderde in een sprong in Yara en racete weg. Ik volgde de geur van de bewaker, die het duidelijkste was omdat hij die route drie keer had gelopen, en ik sprong door de deur heen, de open lucht in. Ik rende naar het bos en zo snel mogelijk maakte ik dat ik weg kwam. Toen ik zeker wist dat ik ver van het territorium vandaan was, stopte ik met rennen. Toen ik door de gangen racete riepen er allemaal Rouge's naar mij. Dat ik hen moest bevrijden. Dat had ik niet gedaan, uiteraard. Maar een van die Rouge's kwam me vaag bekend voor... Ik weet alleen niet meer van wat.