The Survivor // ON HOLD //

Hoofdstuk 36

POV Lilly
'Oké, vertel. Wat hebben jullie al bedacht? Hebben we al een meesterplan?' Vroeg ik vrolijk terwijl ik de grot binnen liep. Ramon en Caine keken verstoord op van een hele boel papieren die overal op de grond lagen. Waar in hemelsnaam hebben ze papier vandaan gehaald? 'We zijn nog niet zo heel ver' zei Ramon kort. 'Oké, dat kan. Wat hebben jullie al wel?' 'Niet veel' bromde Ramon. 'Sorry hoor, ik ben gewoon nieuwsgierig' zei ik. 'Fijn voor jou. Wil je ons nu alleen laten? Hoe sneller je ophoepelt hoe sneller ons "meesterplan" af is' snauwde Ramon. Met grote ogen keek ik hem aan. Hij zei wát?! 'Hoe sneller ik óphoepel?' Zei ik ijzingwekkend kalm. 'Nou, Alpha, tot uw dienst' zei ik pissig, en ik beende de grot uit.

'Wat denkt die verwaande, arrogante klootzak van een Alpha wel niet!' Siste ik woest terwijl ik op een grote steen ging zitten. 'Waarschijnlijk niet veel' hoorde ik een bekende stem achter me. Een paar armen sloten zich om me heen, en met een tevreden zucht liet ik me tegen een borst aan zakken. 'Ik dacht dat je op jacht was?' Vroeg ik. 'Was ik ook, maar ik ben weer terug. Hoezo? Niet zo blij me te zien, lelie?' Lelie... de bijnaam die Zack me had gegeven, een paar weken terug. Ik vertelde hem dat mijn naam was afgeleid van lelie, en ik vertelde ook dat lelies mijn favoriete bloemen waren. Sindsdien noemt hij me zo... lelie. Plotseling voelde hoe ik werd opgetild, en ik slaakte een geschrokken gil. 'Zack! Zet me neer!' Riep ik geschrokken. Het volgende moment voelde ik dat ik op een schoot werd gezet. Aha. 'Dus, lelie, ik neem aan dat dit een stuk comfortabeler zit?' Vroeg Zack grijnzend. Niet dat ik zijn grijns kon zien, nee, ik wist het gewoon. 'Veel beter' knikte ik instemmend, en ik nestelde me tegen hem aan.

Zack... mijn lieve mate.. met nadruk op mijn. Ik glimlachte. Vroeger had ik er altijd van gedroomd om mijn mate te vinden... dat was de droom van iedereen meisje. Maar toen ik werd verstoten een een Rouge werd, veranderde die gedachte. Ik hoopte dat ik mijn mate nooit tegen zou komen, want als Rouge zijnde word je niet geaccepteerd. Waarom? Omdat je Rouge bent. Je bent roedelloos en alleen, dus zal je wel een slechte wolf zijn en niemand wilt wat met je te maken hebben. Maar toen ontmoette ik Zack... de eerste minuten dat ik hem zag, had ik het niet door. Ik weet niet waarom, ik bedoel, je zou toch verwachten dat je wel herkent dar iemand je mate is? Maar goed, toen ik Zack ontmoette... ik wilde niets met hem te maken hebben. Nou ja, dat dacht ik. Toen Abby me vertelde dat hij ook een Rouge was, was ik zó blij. Niet dat ik dat ooit toe zal geven hoor, maar het was wel zo. Zack accepteerde me meteen, en het maakte hem niet uit dat het mij wat tijd koste om hem te accepteren. Dat is een van de leuke en goede dingen aan hem... hij accepteert me. En niet zomaar mij, maar gewoon alles aan mij. Net zoals ik alles van hem accepteer.

Ik zuchtte tevreden, ik had het best goed geregeld eigenlijk. Het enige dat mijn leven nóg beter zou kunnen maken, is dat Zack en ik het matingprocess voltooien. Ik heb geen idee of Zack dat wel wil -ik gok van wel- maar ik weet wel dat ík het wil. Ik wil zo graag dat hij me markeert, dat hij me de zijne maakt... het punt is, dat wij Rouge's in een bos leven. Waar je dus nooit een privé moment zal hebben, omdat je elk moment gestoord kan worden. En we hebben nou niet echt bepaald genoeg geld voor een nachtje in een hotel, motel of B&B. We hebben nauwelijks geld om eten en drinken te kopen, of kleding. Je wilt niet weten hoe lang we al aan het sparen zijn voor nieuwe kleding, iets dat we echt wel nodig hebben. Tuurlijk, stelen van mensen werkt prima, maar ik zou graag is iets willen hebben wat echt van míj is, en dat niet gestolen is. Nou ja, in ieder geval heb ik wel íets dat echt van mij is. Mijn eigen, lieve mate... mijn Zack.

God, wat houd ik van hem. Ik besef het me niet zo vaak, maar op momenten als deze... het ziet er niet bijzonder uit ofzo, hoor. Zack zit op een steen, en ik zit op zijn schoot. Ik zit helemaal tegen hem aan met een tevreden op mijn mond en mijn ogen gesloten, en hij heeft zijn armen om me heen geslagen en heeft ook een tevreden blik op zijn gezicht staan. Dit soort moment... dit zijn van die zeldzame momenten waarop ik besef dat ik echt van hem houd, van mijn Zack. Van die momenten waarop je alles kwijt kan. Ik weet niet.. maar het gevoel dat ik heb, het is onbeschrijfelijk. En plotseling heb ik zin om het tegen Zack te zeggen.

'Ik houd van je, Zack...'