ADOPTED BY SHAWN MENDES

1.1

[Allison]

Ik zit in de eetzaal met een paar vriendinnen aan de tafel. Het is vandaag vrijdag, oftewel adoptie dag. Ik vind het maar een stomme dag. Nou voor mij dan, niet voor de anderen. Voor de anderen is het een dag dat ze hopen om geadopteerd te worden. Nu denken jullie, waarom is het voor jou een stomme dag? Nou, ik werd vaak geadopteerd. Ze deden zich altijd heel lief voor, maar als we eenmaal thuis kwamen veranderde dat. Ik ril door de gedachtes wat ze mij hebben aangedaan.

"Over 30 minuten komt de adoptie ouder!" galmt de stem van de bazin door de eetzaal. Ik heb er totaal geen zin in. Ik wil niet geadopteerd worden. Ik sta op en loop naar mijn kleine kamer. Ik ga vervolgens liggen op mijn bed en trek de dekens over me heen. Ik laat mijn hoofd rusten op mijn kussen en sluit mijn ogen hopend dat ze niet merken dat ik er niet ben en dat ze iemand anders adopteren en niet mij.

Ik word wakker van een krakende geluid van de deur. Ik open mijn ogen niet. Wie kan dat zijn? De bazin, mevrouw Smith? Ik voel de matras indeuken. Iemand zit er op, wacht eens. 30 minuten voordat de adoptie ouder zou arriveren. Hoelang heb ik geslapen? Wie is degene die op mijn bed zit? Opeens voel ik een hand op mijn been. Ik hou me in om niet te beginnen met schoppen en te gillen.

"Allison?" vraagt iemand. Het is een jongens stem. Wacht eens even, is het mijn vader?

"Maak haar maar wakker ze heeft genoeg geslapen" zegt mevrouw Smith.

"Maar ze slaapt zo vredig" zegt de jongen heel zachtjes zodat ik niet wakker word.

"Maak haar maar gewoon wakker" zegt mevrouw Smith een beetje boos.

"Allison" zegt de jongen weer. Ik krijg steeds meer hoop dat het mijn vader is, maar waar was hij dan al die tijd gebleven? En mijn moeder? Waar is mijn moeder?

"Allison" hoor ik de jongen weer zeggen. Langzaam open ik mijn ogen en ik kijk omhoog. Het is inderdaad een jongen rond de 17 jaar.

"Allison" zegt hij weer.

"Pap?" vraag ik en sla mijn armen om hem heen.

"Allison ik" hij stopt even en haalt diep adem en gaat weer verder "Ik ben je vader niet." Ik laat de jongen los en de tranen stromen over mijn wangen. Hij kijkt me in de ogen waardoor ik meteen omlaag kijk.

"Sorry" zegt hij en vertrekt uit mijn kamer.

[Shawn]

"Heb je gekozen wie je wilt?" vraagt mevrouw Smith terwijl ik plaats neem op een stoel.

"Ja, ik wil graag Allison adopteren" zeg ik en schenk mevrouw Smith een glimlach.

"Ik wil u wel even informeren dat ze een moeilijk verleden heeft gehad. We weten helaas niet precies wat er is gebeurd. Ze is hiervoor al vier keer terug gebracht. Ze is het kind die middernacht gillend wakker word door een nachtmerrie. Dus nog even ter verduidelijking ze heeft een muurtje om zich heen gebouwd en houd afstand van mensen die ze niet vertrouwd en ze praat ook niet veel. Dus wil je haar nog adopteren?" vraagt mevrouw Smith en ik knik gelijk.

"Ja mevrouw, ik wil haar heel graag adopteren" zeg ik.

"Oké dan moet u deze formulieren onder tekenen" zegt mevrouw Smith terwijl ze de formulieren naar mij toe schuift. Snel onder teken ik een heleboel formulieren.

"Hoelang is ze hier al?" vraag ik terwijl ik nog steeds de formulieren onderteken.

"Ze is hier al sinds ze baby was, haar ouders hadden haar achter gelaten in een parkje" zegt mevrouw Smith en een gevoel van medelijden komt in me op.

"Ik ben klaar met het ondertekenen" zeg ik met een glimlach en schuif de formulieren terug naar mevrouw Smith.

"Dankuwel, wacht u even hier? Ik zal Allison wel vertellen dat ze moet inpakken" zegt mevrouw Smith en vertrekt uit haar kantoor.

[Allison]

Er word geklopt op mijn deur. Ik wil dat niemand naar binnen komt en al helemaal niet de jongen van net dus ik zeg niks en blijf liggen in mijn bed. Ik hoor weer geklop. Ik zucht, maar ik zeg niks. 'Alsjeblieft laat me met rust' denk ik, maar helaas. Met een krakende geluid word de deur geopend. Ik blijf nog steeds liggen in mijn bed.

"Allison" zegt mevrouw Smith. 'Alsjeblieft zeg me niet dat ik geadopteerd ben alsjeblieft' denk ik.

"Allison, ik heb goed nieuws voor je! Sta op!" zegt mevrouw Smith. Goed nieuws? Ohmygod nee het is sowieso weer slecht nieuws. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en bid dat het hopelijk wel goed nieuws is.

"Allison!" roept mevrouw Smith en rukt de dekens van me af. Ik schiet omhoog en kijk mevrouw Smith recht in haar ogen. Ik zie dat ze een grijns heeft.

"Allison meid, je bent geadopteerd!" roept mevrouw Smith en ze knuffelt me. Ik ben alweer geadopteerd, het gaat sowieso weer fout aflopen. Ik weet het zeker, het gaat weer beginnen. De hel gaat weer beginnen. [A/N bij dit stukje dacht ik aan school. Jullie ook?]

"Ga maar alvast inpakken" zegt mevrouw Smith en loopt mijn kamer uit. Met tegen zin haal ik mijn koffer onder mijn bed vandaan en doe er wat kleren in wat voor 1 maand genoeg is. Ik laat mijn andere kleren hier, ik kom toch weer over een maand terug. Ik wil zo graag smeken dat de jongen me hier moet achter laten en iemand anders moet adopteren, maar ik heb geleerd van die grote fout. Praat niet, stel geen vragen, kijk hem niet aan en negeer hem zo veel mogelijk of anders zal je nog meer pijn krijgen.

Ik loop naar beneden met mijn koffer en zeg nog aan al mijn vriendinnen gedag. Eenmaal buiten ziet de jongen me naar buiten komen en komt naar me toe gelopen. Hij neemt de koffer van mij over.

"Allison dit gaan de jongens zo leuk vinden" zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Jongens? Oh nee, het gaat gebeuren. Ik wil dit niet. Het liefst wil ik weg rennen, maar ik doe het niet. Ik weet de gevolgen hier van, ik ga pijn lijden. Niet een klein beetje, maar veel pijn, heel veel pijn.

"Je gaat het super leuk vinden met de jongens en vooral met mij natuurlijk, want ik heb je geadopteerd" zegt hij met een glimlach. Ik slik, dit is een vies spelletje net zoals de vorige keren. Dit gaat heel fout aflopen met 'de jongens' die het heel leuk gaan vinden. We lopen naar zijn auto en als we er zijn opent hij de deur. Met tegen zin stap ik in. Tranen prikken achter mijn ogen, de pijn die ik daalijk ga krijgen nu ik mee ga met hem. Ik heb geen keuze meer om weg te gaan anders ga ik meer pijn lijden. Ik word uit mijn gedachtes gehaald doordat de auto in beweging komt, het gaat zo beginnen, de hel.

"Wil je dat ik me voorstel?" vraagt hij en ik trek een wenkbrauw omhoog terwijl ik knik.

"Ik ben Shawn Mendes" zegt Shawn oftewel mijn nieuwe vader die een maand lang ervoor gaat zorgen dat het een hel voor me is.

'Allison Mendes' denk ik. Mijn nieuwe achternaam.

"Allison Mendes" zeg ik perongeluk hard op.

"Ja klopt je heet vanaf nu Allison Mendes" zegt Shawn met een glimlach.

"Ik vind het wel passen, en jij?" Ik knik en ik hou mijn lippen stijf op elkaar. Ik heb net een domme fout gemaakt, maar dan echt een domme fout. Ik moet niet praten, want anders gaat dit fout aflopen wat ontzettend veel pijn gaat doen.