ADOPTED BY SHAWN MENDES

16

"Brian we moeten hier nu weg!" roept Justin en met de pistool in mijn handen rennen we het huisje uit via de achter deur.

[Shawn]

Langzaam gaan we vooruit met allemaal agenten die wapens bij zich hebben voor verdediging en voor de daders die ook bewapend zijn. De anderen blijven een eindje achter en wachten met een paar agenten.

We hebben al een plan gemaakt hoe we deze zaak gaan aanpakken. Het huis word omsingeld door agenten zodat de daders niet kunnen ontsnappen.

Zenuwen gieren door mijn lijf. Mijn hele lichaam trilt. Ik ben bang, doods bang.

We hebben bijna het huis bereikt. Mijn adem stokt in mijn keel en ik kan de ritme van mijn hart niet onder controle houden, het gaat als een gek tekeer. Mijn adem wordt onregelmatiger als we steeds stapje voor stapje vooruit komen.

Wat als Allison hier niet is? Dan heb ik haar niet terug.

De stemmen in mijn hoofd maken me gek. Altijd denk ik over dit soort situaties heel negatief, want in films lopen dit soort dingen ook niet goed af.

Focus Shawn, focus op je doel. Je hebt Allison bijna terug.

Ik schudt de gedachtes weg en ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken maar het lukt niet. Ik ben de laatste tijd veel verzwakt door dit allemaal, want het werd allemaal teveel. Alles kwam zo opelkaar dat ik het opgaf. Dat was mijn zwakke punt.

Nog een paar stappen voor dat we het huis binnen kunnen. Opeens hoor ik een oor verdovende knal. Gelijk schiet Allison in mijn gedachten.

"Allison!" roep ik en ren zo snel als het mogelijk is naar het huis toe. Achter me hoor ik de jongens, William en de andere agenten roepen.

"Shawn, wacht het kan gevaarlijk zijn!" ik luister niet naar ze, want dit kan het leven van mijn dochter kosten. Ik ren zo snel mogelijk naar binnen. Kosten wat het kost, ik kan niet langer meer wachten, want de gedachtes maken me gek dat Allison gewond is en dat we zonder haar verder moeten.

Ik trap de deur in en ren naar binnen. De tranen prikken achter mijn ogen en ik blijf verstijfd staan. Mijn alles, mijn aller liefste, mijn dochter ligt op de grond. Ze hebben Allison geraakt. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen en ik kniel naast Allison neer. Ik trek haar op mijn schoot en ik schuif plukjes haar uit haar gezicht.

Meteen trekt mijn gezicht wit weg. Allison? Wat hebben ze met haar allemaal gedaan? Ik herken haar bijna niet meer. Ze zit helemaal onder de blauwe plekken en bloed. Allison heeft haar ogen een klein beetje open gemaakt.

"Allison, hou je ogen open!" snik ik.

"Ik heb je gevonden."

"Je bent nu veilig bij mij" snik ik en streel haar wang.

"Laat je zelf niet gaan."

"Ik kan niet zonder je" snik ik en ze opent klein stukje haar mond.

"S-shawn ik hou van jou en de jongens" zegt Allison met een krakende stem en ze sluit haar ogen.

"Allison, word wakker" snik ik.

"Please, hou je ogen open."

"Je mag nog niet gaan, je bent nog veelste jong" snik ik. De ambulance broeders komen samen met de agenten aangerend en leggen Allison op de brancard.

-

Ik zit in de ambulance. Allison ligt nog steeds op de brancard met allemaal draadjes vast om alles in de gaten te houden of er iets ernstigs gebeurt. Ze checken haar bloeddruk en maken ondertussen haar wonden schoon. De hartslag monitor wordt een rechte lijn met een lang piepend geluid. De moed zakt in mijn schoenen en ik raak weer in paniek. Ik begin zwaarder te ademen en de ambulance gaat stilstaan op de vluchtstrook. Allison heeft een hartstilstand.