ADOPTED BY SHAWN MENDES

1.2

"Ik vind het wel passen. En jij?" Ik knik en ik hou mijn lippen stijf op elkaar. Ik heb net een domme fout gemaakt, maar dan echt een domme fout. Ik moet niet praten, want anders gaat dit fout aflopen wat ontzettend veel pijn gaat doen.

[Allison]

"Je kent de jongens vast wel" zegt Shawn. De tranen prikken achter mijn ogen en ik knipper ze snel weg.

"N-nee ik ken de jongens niet" zeg ik zacht.

"Wacht? Jij kent de MagCon boys niet?" vraagt Shawn.

"Nee" piep ik.

"Oké, ik weet al genoeg. Je gaat ze echt leuk vinden" zegt Shawn en hij legt een hand op mijn been. Oh nee, hij begint met het spelletje. Ik begin zwaar te ademen en ik kan me niet meer inhouden.

"Blijf met je poten van me af en raak me nooit meer aan!" roep ik.

"Allison? Ik doe je helemaal niks, geen zorgen" zegt Shawn geschrokken.

"Maak de deur open, ik wil niet meer, laat me alsjeblieft gaan!" roep ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik trek en sla op de deur. Ik doe alles om de deur open te krijgen, maar alle pogingen mislukken. Natuurlijk. Hij laat me niet zomaar gaan zonder dat hij met zijn spelletje is afgerond.

"Allison, rustig ik doe je niks" zegt Shawn en parkeert de auto aan de kant. Natuurlijk, op het begin zegt hij dat hij me niks aan gaat doen, maar later gaat dat veranderen. Ik kom weer terug naar de hel. Iedere keer kom ik weer terug. Ik heb geen uitweg om weg te komen. Er is nooit een uitweg om hier weg te komen. Ik wil dit niet. Ik wil niet weer pijn lijden. Ik wil niet weer terug naar de hel van waar ik net terug ben gekomen.

"Allison, weet dat ik je nooit pijn wil doen" zegt Shawn en rijdt de weg weer op. Zijn IPhone gaat af en gelijk neemt hij op.

"Ja we komen er aan, we zijn er bijna nog 5 minuutjes" zegt Shawn en legt zijn IPhone weg.

Laterna komt de auto tot stilstand. Ik stap uit de auto en vol bewondering kijk ik zijn huis, oftewel 'mijn huis' aan.

"Allison, je vangt vliegen" zegt Shawn lachend en ik herstel. Ik blijf nog steeds staan kijken hoe groot 'mijn huis' van de buitenkant is. Hoe groot zou hij van binnen wel niet zijn?

"Allison, kom je nog? De jongens wachten op je" zegt Shawn en steekt de sleutel in het sleutelgat. Shawn maakt de deur open en ik loop met tegenzin naar binnen. Shawn leidt me rond in het huis, hij laat me alles zien. Nu stoppen we bij een kamer.

"Dit is jouw kamer, het is eigenlijk een logeer kamer, maar we gaan het binnen kort veranderen hoe je het wilt" zegt Shawn glimlachend.

"Maak maar open, de jongens zitten daar binnen te wachten" zegt Shawn en ik breng mijn hand naar de deur klink. Ik wil het eigenlijk niet open maken. Ik weet dat dit het plek is waar het spelletje plaats gaat vinden met 'de jongens'.

"Maak maar open, wees niet bang" zegt Shawn. Ik heb een slecht voor gevoel. Het gaat weer beginnen nadat ik de deur heb geopend. Ik negeer de gedachtes en ik maak de deur open. Ik kan het niet geloven. Dit? Is dit mijn kamer? Maar de gedachtes komen weer terug die ik aan het negeren was. Natuurlijk, dit heeft hij gedaan zodat ik mee kan worden genomen in zijn plan, zodat ik hem eerst ga vertrouwen voordat hij gaat beginnen met zijn spelletje. Dit is allemaal een plan, ik begin zwaarder te ademen bij die gedachtes en ik grijp naar mijn borstkas.

"Allison, Gaat het wel?" vraagt Shawn bezorgd terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik kniel op mijn knieën en daarna op de grond terwijl alles wazig is en ik in een zwart gat word gezogen.