ADOPTED BY SHAWN MENDES

23

Als ik weer naar de gang kijk zie ik dat hij er niet meer is. Hij maakt me serieus gek. Waarom doet hij dit?

[Allison]

Ik loop vrolijk naar beneden. Hij is nu precies een dag weg. Ik heb eindelijk rust. Ik hoop dat hij ook nooit meer terug komt. Ik hou met mijn linker hand de trap leuning vast terwijl ik naar benden loop. Ik zing een liedje die ik in mijn hoofd heb. Na een paar seconden realiseer ik me nu pas dat ik een eng slaapliedje aan het zingen ben. Mijn ogen worden groot. Ik krijg kippenvel en blijf staan op de trap. Hij laat me langzaam ook veranderen naar een eng persoon. Er loopt een koude rilling over mijn lichaam.

"Allison" fluistert iemand in mijn oor. Ik laat de trapleuning los en doe mijn hand voor mijn mond uit angst. Hij is weer terug met zijn angstaanjagende stem. Mijn adem stokt in mijn keel. Als ik de trapleuning wil vasthouden voel ik een harde duw tegen mijn schouder en ik val van de trap af. Ik schreeuw het uit van de pijn terwijl mijn lichaam contact maakt met de volgende traptreden. Ik hoor de jongens naar me roepen.

"Allison!?" hoor ik de jongens schreeuwen. Ik raak de grond met een dreun en mijn hoofd knalt tegen de vloer. Ik voel de pijn door mijn hele lichaam. Mijn ogen sluiten, maar ik forceer ze om ze weer open te laten gaan. Een gil verlaat mijn mond als ik hem recht voor me zie. Hij staat recht voor me. Met een kwaadaardige grijns op zijn gezicht. Hij kijkt me op een enge manier aan. Zijn monsterlijke kenmerken laten me ineen krimpen. Ik probeer mijn ogen open te houden.

"Jongens" probeer ik te schreeuwen. Ik zie als eerst Shawn van de trap naar beneden rennen en daarna volgen de jongens.

"Shawn" zeg ik met een krakende stem en mijn ogen sluiten weer. Ik word weggevoerd naar de duisternis.

-

Kreunend word ik wakker. Mijn hoofd doet ontzettend veel pijn. Ik probeer overeind te komen maar ik word tegen gehouden.

"Allison blijf liggen" hoor ik Shawn zeggen. Mijn hoofd begint steeds meer pijn te doen als ik terug denk wat er is gebeurd. Ik grijp naar mijn hoofd. Hoe meer ik denk hoe meer pijn het doet. Een traan verlaat mijn ooghoek.

"Mijn hoofd" piep ik en snel krijg ik een paracetamol en een glas water. Ik slik de paracetamol snel door en laat mijn hoofd op het kussen rusten.

"Allison vertel ons wat er is gebeurd" zegt Nash.

"Hoe ben je van de trap af gevallen?" vraagt Jack Gilinksy en ik schud langzaam mijn hoofd.

"Waarom wil je het ons niet vertellen?" vraagt Jack Johnson en ik haal mijn schouders op. Ze gaan me toch niet geloven.

"Allison kom op vertel het ons" zegt Shawn smekend en nog een traan verlaat mijn ooghoek.

"Jullie gaan me toch niet geloven" zeg ik gebroken en verberg mijn gezicht met mijn handen.

"Vertel het ons" zeggen de jongens smekend en ik haal mijn handen van mijn gezicht.

"Hij heeft het gedaan" fluister ik.

"Hij had me een dag met rust gelaten en daar was ik blij om" zeg ik zacht.

"Toen ik van de trap af liep zong ik vrolijk een liedje, maar na een aantal seconden drong het me door dat ik een eng slaap liedje aan het zingen was" zeg ik zacht en ik hoor de jongens slikken.

"Ik stopte met lopen en toen hoorde ik hem mijn naam fluisteren" zeg ik en een rilling gaat over mijn lichaam heen.

"Ik wou snel van de trap af lopen, maar toen voelde ik een harde duw tegen mijn schouder" zeg ik met een bibberig stem.

"En toen gebeurde het" fluister ik en Shawn haalt zijn hand door zijn haar.

"We moeten hier iets aan doen" zegt Shawn bezorgd.

"Wat bedoel je?" vraagt Cameron.

"Ik bedoel, we moeten hier echt iets aan doen. Het word steeds erger. We kunnen het niet gewoon zo laten" zegt Shawn en ik voel me meteen een stukje beter. Thank god. Shawn gelooft me.

"Wat ga je dan doen?" vraagt Nash.

"Ik weet het niet, maar ik denk dat we Allison naar een dokter kunnen brengen. We kunnen een afspraak maken met een therapeut" zegt Shawn en meteen breekt mijn hart in duizenden stukjes. Wat? Shawn gelooft me niet. Waarom? Waarom geloven ze mij niet? Ik voel hoe de tranen achter mijn ogen branden. Ik ga echt niks vertellen aan een therapeut. Waarom zal ik? Als de jongens me niet geloven, dan gelooft de therapeut me ook niet. Het gaat niks helpen. En bovendien een therapeut helpt mensen die gek zijn. Ik ben niet gek. Ik kan gewoon dingen zien en horen die er niet zijn of die andere mensen niet kunnen zien of horen. Ik ben gewoon de enige die hem kan zien.

"Ik weet niet of het een goed idee is" zegt Cameron en ik kijk Cameron dankbaar aan.

"Ik wil mijn dochter niet in gevaar hebben" zegt Shawn.

"Ik wil niet naar een therapeut" zeg ik zacht en de jongens draaien zich naar mij toe.

"Wat? Waarom?" vraagt Shawn en ik haal mijn schouders op.

"Allison het gaat helpen. Geloof me, ze kunnen je helpen" zegt Shawn en ik begin hevig mijn hoofd te schudden en ik voel de tranen over mijn wangen stromen.

"Wat bedoel je met ze kunnen me helpen? Ik heb geen hulp nodig" zeg ik boos.

"Een therapeut helpt mensen die gek zijn, maar ik ben niet gek" fluister ik.

"Ik ben niet gek" fluister ik gebroken.