ADOPTED BY SHAWN MENDES

28

De tranen die over mijn nek rollen zijn niet nep.

Ze komen niet van mij.

Ze komen van Shawn.

Ze komen van mijn vader.

[Allison]

Ik kan nauwelijks meer ademhalen.

Shawn zijn gewicht doet me pijn.

Zijn tranen rollen steeds over mijn nek.

Huilt hij nou van blijdschap?

"Shawn" fluister ik.

Shawn lijkt het niet te horen.

Zijn gewicht doet me zo veel pijn.

"Shawn" snik ik dit keer harder.

Shawn heeft het gehoord en tilt zijn hoofd.

"Deed het pijn?" vraagt Shawn.

Ik wil knikken, maar weer gaat er een stekende pijn door mijn hoofd.

Een traan verlaat mijn ooghoek.

"Allison, gaat het wel?" vraagt Shawn bezorgd.

"Mijn hoofd" piep ik.

"We moeten een dokter halen" zegt Shawn.

Hij rent de kamer uit met blijdschap in zijn ogen.

Ook kan ik blijdschap in de ogen van de jongens lezen.

Waarom zijn ze zo blij?

Wat is hier zo geweldig aan?

Ik ben alleen wakker geworden.

Ik snap niet waarom ze zo vrolijk zijn.

Ik ben alleen maar wakker geworden.

Een stekende pijn gaat door mijn linker arm.

Ik breng mijn rechter hand naar mijn linker arm.

Mijn vinger toppen glijden over mijn linker arm.

Mijn vingers komen in contact met iets raars.

Mijn ogen schieten meteen naar mijn linker arm.

Een object.

Het zit in mijn arm.

Weer gaat er een stekende pijn door mijn linker arm als ik het beweeg.

Een tweede traan verlaat mijn ooghoek.

"Haal het alsjeieft er uit" fluister ik naar de jongens.

"Het doet pijn" snik ik.

Het begint steeds meer pijn te doen.

"Haal het eruit" snik ik weer.

Mijn ademhaling word sneller.

Ik kijk smekend naar de jongens.

"Haal het eruit!" snik ik weer.

De blikken van de jongens verbazen me.

Ze weten niet wat ze moeten doen.

"Please haal het uit mijn arm" snik ik luid.

Shawn komt binnen gelopen met een dokter.

"Haal dit ding er uit!" snik ik.

Ik begin te hyperventileren.

Mijn hoofd begint te draaien door dit alles.

Opeens word alles zwart voor mijn ogen.