ADOPTED BY SHAWN MENDES

43

"I-ik ben niet gek" snik ik.

"Dat weet ik" zegt Dave.

"Ik ben niet gek, echt niet" snik ik.

[Allison]

İk lig in mijn bed.

Mijn hoofd rustend op een van de kussens.

Dave is net weg.

İk hoop dat hij een hele tijd weg blijft.

Waarom gelooft niemand me?

İk ben niet gek.

Echt niet.

İk ben klaar met alles.

Met shawn.

De jongens.

En vooral met mijn leven.

İk wil niet op deze manier leven.

Oké deze manier van leven is niet het aller ergste.

Het aller ergste is dat niemand me gelooft.

Op deze manier wil ik helemaal. niet leven.

Niet in een kliniek.

En vooral niet met mensen die mij niet geloven.

İk wil met mensen leven waarvan ik hou.

Met Shawn.

En met de jongens.

Ookal hebben ze mij hier in deze kliniek achter gelaten, ik hou nog steeds ziels veel van ze.

Een traan rolt over mijn wang.

Ik mis Shawn en de jongens.

Ik wil ze knuffelen.

Ik wil ze vast houden.

Ik wil ze nooit meer los laten.

Een koude rilling gaat door mijn lichaam heen.

Mijn ogen worden groot.

Ik ga op mijn rug liggen.

Ik trek de dekens helemaal over me heen.

De tranen branden achter mijn ogen.

Ik hoor hem.

Ik hoor hem sissen.

De tranen beginnen te rollen over mijn wangen uit angst.

Ik zie een schaduw langs de raam bewegen.

"Waarom laat je mij nooit met rust?" snik ik.

Hij begint harder te sissen.

Waardoor ik nog banger word.

"Waarom doe je mij dit aan?" fluister ik.

"Waarom?"

"Ik heb toch niks verkeerds gedaan?"

"Of wel?" fluister ik.

Hij is stil.

Ik hoor hem niet meer.

Ik denk dat hij weg is.

Ik zucht van opluchting.

Mijn ogen worden weer groot als ik hem langs het raam zie staan.

"Laat me alsjeblieft met rust" fluister ik.

Hij begint te grommen.

"Laat me alsjeblieft met rust" snik ik.

Wanneer ik verwacht dat hij op me afkomt word er op de deur geklopt.