ADOPTED BY SHAWN MENDES

1.9

De bewakers lopen naar hem toe en sturen hem gelijk weg. Zo opgeruimd staat netjes.

[Allison]

Ik stap uit de auto en zeg Shawn gedag. Ik loop de poorten van de school plein door en gelijk kijkt iedereen me aan. Ik loop langs twee meisjes die aan het praten zijn. Als ik mijn naam hoor stop ik en blijf staan.

"Allison is echt een bitch" zegt het meisje tegen haar vriendin.

"Had je haar gisteren op tv gezien?" zegt het andere meisje.

"Ja, had je ook gezien wat ze aan had?" zegt de andere meisje.

"Ja net als een slet, ze heeft echt geen smaak. Als de jongens een jurk voor haar hadden gekozen was het sowieso veel mooier geweest" zegt het andere meisje. Hoe durven ze zo over mij te praten? Ik draai me om en met grote passen loop ik naar de meisjes toe.

"Dus je vind dat ik een sletterige jurk aan had?" vraag ik en kijk de meisjes vernietigend aan.

"Ja, klopt je hebt echt geen smaak" zegt het andere meisje en legt haar hand op haar zij.

"De jongens hebben een veel mooier smaak" zegt het andere meisje.

"Oh, vind je dat? Dan moest je mijn jurk wel mooi vinden want de jongens hebben het voor me uit gekozen" zeg ik en met elke woord die ik zeg duw ik hard met mijn wijsvinger tegen de schouder van het meisje. Telkens als ik duw zet ze een stap naar achter en ik zet een en stap naar voren.

"Ik snap wel dat je mij nu sowieso een bitch vind" zeg ik met een grijns op mijn gezicht en loop daarna de school binnen. Ik zoek James in de aula. Sinds kort is hij mijn vriend en elke pauze zit ik bij hem met zijn vrienden.

-

Ik baan tussen alle mensen door. Het is super druk in de stad. De jongens weten dat ik in de stad ben. Het is negen uur 's avonds en ik wou wat frisse lucht halen. Ik kijk heel goed om me heen, want ik wil niet dat de paparazzi mij de hele tijd volgt.

Ik loop aan een stuk door tot dat ik een melding hoor vanaf mijn IPhone. Ik pak mijn IPhone van mijn broek zak en ontgrendel mijn IPhone. Als ik zie dat het een berichtje is van onbekend zucht ik. Wat moet hij van me?

Ik klik de berichtje aan en ik zie foto's van mij terwijl ik aan het lopen ben. Wacht eens, ze zijn net genomen. De zelfde kleren heb ik nu ook aan. Ik vergrendel mijn IPhone en stop hem terug in mijn zak. Ik loop door maar dan een stuk sneller. Ik stop gelijk met lopen als ik hem zie. Hij heeft een grijns op zijn gezicht. Een gemene grijns. Een valse grijns. Heel even denk ik dat mijn hart stopt met kloppen terwijl mijn adem stokt in mijn keel. Ik sta oog in oog met hem. Ik walg van zijn grijns. Het is zo misselijk makend. Ik kijk om me heen of de vrienden van hem er ook zijn, maar gelukkig zijn ze er niet. Ik weet niet of dit goede karma is of slechte karma, maar de paparazzi heeft me opgemerkt. Gelijk zie ik overal flitsen terwijl ik bang om me heen kijk.

Hij kan nu niks doen. Hij kan niks doen, want de paparazzi is er, maar toch ben ik bang. Straks gaat de paparazzi weg en dan pakt hij me. Ik kijk hem weer aan en hij heeft nog steeds die misselijk makende grijns op zijn gezicht. Ik ben nu zo bang. Ik ben doodsbang. Bang dat hij me weer gaat mee nemen. Ik draai me om en begin te rennen. Ik moet weg hier, het moet. Ik moet terug naar huis. Naar de jongens. Bij de jongens ben ik veilig.

Ik ren hard. Zo hard als ik kan. Ik hoor zijn voetstappen achter me. Automatisch ren ik harder. Bij elke stap die ik zet voel ik mijn hartslag versnellen. Ik moet weg hier en zo snel mogelijk.

Niet om kijken Allison. Niet omkijken.

Ik voel hoe ik langzamer hand moe begin te worden. Ik mag niet opgeven, niet nu. Ik moet door blijven rennen straks pakt hij me nog. Dat mag niet, niet nu wanneer ik gelukkig ben. Ik geef niet op. Ik ga door tot dat ik thuis ben. Heel even denk ik er aan om uit te rusten, want ik kan bijna niet meer.

Nee Allison je hebt geen tijd om uit te rusten. Je hebt geen tijd daarvoor.

Ik ren en ren. Ik ga niet nu opgeven, want ik ben bijna thuis. Nu ik er bijna ben moet ik niet opgeven. Ik buig met mijn snelheid de bocht mee en ik zie de straat in zicht komen. Ik ren zo snel mogelijk de straat in. Ik ren de grindpad op en als ik voor de deur sta druk ik heel vaak op de deur bel. Mijn geduld raakt op en ik begin tegen de deur aan te slaan. Ik kijk snel achter me en ik stop abrupt met slaan als ik hem niet zie. Ik loop langzaam terug en kijk de straat rond, maar hij is nergens te bekennen. Heeft hij me kwijt geraakt? Ik zucht van opluchting als de deur word open gemaakt door Shawn. Ik loop gelijk naar hem toe en sla mijn armen rond om zijn middel. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. Ik ben blij. Super blij, omdat ik in Shawn zijn armen ben, want ik ben veilig in zijn armen.