ADOPTED BY SHAWN MENDES

33

İk word weg gevoerd naar de duisternis.

[Allison]

langzaam word ik wakker.

Ik mijn open mijn ogen.

Ik lig in de kale kamer.

Je weet wel.

De kamer waar Shawn, mijn vader me heeft achter gelaten.

Meteen schiet ik overeind.

Ik voel de tranen achter mijn ogen branden.

Mijn vader heeft me hier achter gelaten.

Waarom?

De eerste traan rolt over mijn wang.

Daarna volgt de tweede traan.

En zo gaat het door.

Ik trek mijn knieën omhoog en sla mijn armen er om heen.

Ieder seconde voel ik de slechte gevoel in me steeds groter worden.

Het lijkt wel of de slechte gevoel mijn hele lichaam overneemt.

De stille kamer word gevuld door snikken.

Snikken die uit mijn mond komen.

Shawn en de jongens hebben me hier achter gelaten.

Wat moet ik hier in mijn eentje?

Waarom?

Waarom hebben ze mij hier achter gelaten?

Wat heb ik gedaan?

Heb ik iets fouts gedaan?

Ik denk van wel.

Anders zouden de jongens me hier niet achter gelaten hebben.

Maar wat heb ik dan gedaan?

Luide snikken vullen de stille kamer.

Ik wil stoppen met huilen.

Maar het lukt me niet.

Het word juist erger.

Steeds meer luidere snikken vullen de stille kamer.

Ik pak de kussen van het bed.

Ik knijp er heel hard in.

En ik schreeuw zo hard als ik kan in de kussen.

Het doet pijn aan mijn keel.

Maar alles is gewoon te veel voor me.

Shawn.

Mijn vader.

En de jongens.

Waar ik heel veel van hield hebben me hier achter gelaten.

Ze hebben me hier achter gelaten omdat ik iets fouts heb gedaan.

Het slechte gevoel word steeds erger en erger.

Hoe harder ik huil hoe erger het word.

Ik stop met huilen als ik een krakend geluid hoor.

Een rilling gaat door mijn lichaam heen.

Ik haal mijn gezicht van het kussen.

Ik draai mijn hoofd naar de deur.

Daar staat de jongen.

Je weet wel.

De jongen die me tegen hield toen ik achter Cameron en Nash wou rennen.

Met betraande ogen kijk ik de jongen aan.

Hij kijkt me vol medelijden aan.

Hij stapt naar binnen en sluit de deur achter hem.

Langzaam komt hij naar me toe gelopen.

Hij gaat zitten op een oude stoel tegen over me.

"Hallo ik ben Dave, ik ben hier voor mijn werk" stelt de jongen zich voor.

Wacht.

Werk?

Wat bedoeld hij met werk?

"Werk?" vraag ik.

"Ja, ik werk hier" zegt Dave.

"Ik ben je begeleider" zegt Dave.

"Begeleider?" vraag ik niet begrijpend.

"Ja iedere patiënt heeft een begeleider" zegt Dave.

Wacht.

Patiënt?

Wat is dit voor plek?

Is dit een ziekenhuis?

Nee.

Dat kan niet.

Dit kan geen ziekenhuis zijn.

Tenminste het lijkt er niet op.

Maar als het geen ziekenhuis is, wat is het dan wel?

"Wat is dit voor plek?" vraag ik met een trillende stem.

"Weet je het niet?" vraagt Dave verbaast en ik schud mijn hoofd.

"Dit is een kliniek voor mensen die problemen hebben" zegt Dave.

Op dat moment toen ik het hoorde kreeg ik bijna een hart verzakking.

Shawn.

Mijn vader heeft me achter gelaten in een kliniek.

[Een goed makertje omdat de vorige hoofstuk kort is. En omdat ik AyellaVisser heb beloofd om een foto van mezelf te plaatsen ga ik het hier doen :)

Yup dit ben ik en als je de Q&A op mijn eerste boek 'mijn geschreven lot' hebt gelezen heb je gezien dat ik ook een foto van mezelf daar op heb geplaatst, maar daar op de foto had ik een bril en hier heb ik het niet omdat ik hier lenzen draag. Ik draag eigenlijk elke dag lenzen maar in de weekend als ik thuis ben draag ik gewoon een bril :)

xskylarmendes je kent deze foto wel 😂 deze had ik al eerder via dm naar je gestuurd]