Project Constellation |Release|

Rozdział VI

Patrzę uważnie na Zeda, nie chcę go na siłę wypytać, chociaż moja ciekawość nie zna granic. Jednak ja również nie chciałabym rozmawiać na wszystkie tematy. Odwracam od niego wzrok i znów wpatruje się w ciemne niebo.

Słyszę dźwięk otwieranych drzwi i kroki na drewnianej podłodze w korytarzu. Odwracam się i widzę Toma, który w mgnieniu oka jest tuż przy mnie i mnie obejmuje, a ja krzywię się z bólu.

- Przeżyłaś, mój brat nie był taki straszny, co?

Patrzy na mnie uważnie i jego mina zmienia się z radosnej na zaniepokojoną. Odsuwa się trochę i przygląda mi się uważnie. Bada każdy odsłonięty kawałek mojego ciała swoim wzrokiem. Odwracam głowę, czuję się niekomfortowo.

- Coś się stało?

- Zaatakowali nas Zmutowani.

Cichy głos Zeda przerywa ciszę, jednak wyczuwam w nim nutkę złości. Szatyn wciąż jednak bada mnie swoim wzrokiem i chyba zauważa wybrzuszenie opatrunku pod moją bluzką.

- Jesteś ranna, nie powinnaś się ruszać z łóżka.

- Spokojnie, nic mi nie jest, naprawdę.

Staram się uspokoić go, jednak on jest uparty i bierze mnie na ręce. Chyba tego nie polubię coś mi się wydaje.

- Nie obrazisz się jak położę ją u ciebie?

Zed machnięciem dłoni zbywa swojego brata i odpala kolejnego papierosa, nie patrząc w moim kierunku. Tom zanosi mnie do sypialni i ostrożnie kładzie na łóżku jakbym była z porcelany. Przykrywa mnie kocem i siada obok.

- Na pewno wszystko jest dobrze, gdybyś tylko czegoś potrzebowała mów.

- Kim są Zmutowani?

Pytam chłopaka bez zastanowienia i jak zwykle Jackie właśnie pokazujesz swoją roztropność i umiejętność zachowania się, brawa dla ciebie. Tom patrzy na mnie uważnie i ściąga brwi.

- Nie wiem, czy powinien tobie o tym mówić, większość z nas nie wie o ich istnieniu. Jednak odpowiem na twoje pytanie bo już widziałaś ich. - Robi pauzę i bierze głęboki oddech. - Są to członkowie grupy Zeda ze Starego Instytutu. Kiedy tam przebywał testowali na nich nowy gen, miał on wzmocnić ich. Jednak nie u każdego działał poprawię i tu mam na myśli całą grupę oprócz Alfy.

- Zed był ich Alfą, to dlatego kiedy zobaczyłam ich oczy pomyślałam o nich.

- Zgadza się. Mutantom udało się uciec, to oni zniszczyli szpital. Przeżyły tylko dwie osoby : Zed i Nathalie - kierowniczka całego projektu.

Wciągnęłam gwałtownie powietrze, czyli ciągle tym Projektem dowodzi ta sama kobieta. Jednak ja nie wyglądam jak Zed, Tom czy Luna również.

- Ile lat temu miało to miejsce?

- Piętnaście o ile się nie mylę. Zed jako dziesięcioletni chłopiec zaczął planować już zemstę. Potem natrafił na pierwszy transport do Elizjum i tak zaciągnął pierwszych do grupy.

- Oni eksperymentowali jeszcze z tym genem przez pewien czas, ale potem zaprzestali tego. My jesteśmy inni, tak?

- Najprawdopodobniej. Powinnaś zasnąć, musisz się zregenerować.

Chłopak ma już wstać, ale łapię go za rękę. Patrzy na mnie uważnie, jest lekko zmieszany.

- Nie odchodź, mam problemy ze snem.

Kiwnął głową na znak zgody i usiadł z powrotem na łóżku. Podkuliłam lekko moje nogi i zamknęłam oczy oczekując na sen. Poczułam delikatny ruch dłoni chłopak na moich włosach i uśmiechnęłam się.