Where is this going 18+

Break up

Ik word wakker en zie dat het nog licht is buiten. Mijn gedachten gaan gelijk naar vanochtend en ik voel mijn billen branden. Ik sta op en ik voel overal pijn. Als ik naar de badkamer loop zie ik in mijn ooghoeken de spiegel. Ik schrik van hoe ik eruit zie. Ik zie er uit zoals ik me voel. Ik heb kringen rondom mijn ogen en mijn gezicht is iets ingevallen. Als ik me omdraai om naar mijn billen te kijken stromen de tranen langs mijn wangen. Ik zie de strepen met opgedroogd bloed op mijn billen staan. Ik ga voorzichtig met mijn vingers langs de strepen en krimp ineen van de pijn. Waar slaat dit op? Betekent dit dat hij me mag afronselen omdat ik zijn slaaf ben? Ik kijk mezelf aan in mijn ogen en ik besluit dat ik dit niet meer wil. Ik loop naar de badkamer en ik poets mijn tanden. Ik durf niet te gaan douchen omdat ik bang ben dat ik het dan uitschreeuw van de pijn. Ik trek mijn spijkerbroek aan en ik trek hem ook gelijk weer uit. Oké, dit werkt dus niet. Ik doe een kort rokje aan, zodat er zo weinig mogelijk stof over mijn billen kan schuren.

Ik loop met moeite de trap af naar beneden. Hoe ga ik hem hiermee confronteren? Ik ruik een sterke chloor geur en ik zie dat de deur naar het zwembad open staat. Ik loop naar beneden en dan zie ik het zwembad. Michael zwemt hard heen en weer in het zwembad. Ik loop naar verder naar het zwembad en schraap mijn keel. Als Michael mij ziet komt er een glimlach op zijn mond. Ik kan niets anders doen dan staren en bedenken hoe graag ik die mond wil voelen. Michael ontspant zichtbaar en zwemt nu langzamer heen en weer. Ik kijk naar zijn slagen en ik zou willen dat hij mij zo rustig zou behandelen. Het water schuift voor hem aan de kant doordat hij ze weg schuift met zijn handen. Die handen, ze kunnen zoveel moois verrichten. Ik kijk naar zijn lichaam die heen en weer beweegt in het water. Hoe zou hij in het water zijn? Ik schud mijn hoofd. Ik kwam hier met een doel.

'Michael?' vraag ik stellend. Ik hoor hem hummen terwijl hij door zwemt. Als hij van me afzwemt durf ik het pas te zeggen. 'Ik wil je slaaf niet meer zijn,' zeg ik snel. Hij zwemt door maar ik merk dat er iets in zijn bewegingen verandert. Ze worden weer harder en ruiger. Ik slik en ik weet niet wat ik nu moet zeggen. Hij stopt aan het einde van het zwembad en houdt zich vast aan de rand. Ik zie hoe zijn spieren spannen en ik hou mijn adem in. Ik blijf naar hem kijken.

Wat is hij aan het doen? Waarom doet hij niets? Is hij boos omdat ik hem afwijs? Zijn laatste woorden die hij gisteren zei, waren die gemeend? Had ik dit niet moeten zeggen en het gesprek met hem moeten aangaan?

Plots hoor ik het water klotsen en als ik op kijk zie ik dat hij naar me toe loopt. Mijn ogen scannen zijn lichaam en ik voel mezelf week worden.

Mentaal sla ik mezelf voor mijn hoofd. Nee, dit kan zo niet!

Hij loopt met zijn hoofd opgeheven en even denk ik dat hij me passeert zonder aandacht aan me te schenken. Dan voel ik dat hij mijn hand vast pakt en me meeneemt. Als we bij een muur zijn, draait hij zich snel om. Ik sta nu tegen de muur aan en ik moet mijn best doen om niet ineen te krimpen van de pijn. Pijn in mijn billen, pijn van de kracht waarmee hij mijn handen vasthoudt en pijn in mijn hart. Ik laat mijn hoofd naar beneden hangen. Ik durf hem niet aan te kijken. Ik voel dat hij zachtjes mijn kin omhoog duwt zodat ik hem aan moet kijken. 'Wat zei je?' vraagt hij met een schorre stem. Ik zie een mengeling van ongeloof en pijn in zijn ogen. Ik slik en laat mijn hoofd naar de zijkant vallen zodat ik hem niet hoef aan te kijken. 'Ik kan dit niet,' fluister ik heel zacht.

Ik voel een traan langs mijn wang rollen. Hij pakt mijn hoofd beet met twee handen en hij brengt mijn lippen naar de zijne. Ik kreun wanneer ik zijn lippen voel. Hij liefkoost mijn lippen en ik zwijmel weg. Zijn lippen vinden een weg over mijn gezicht en kussen mijn tranen weg. Zijn lippen gaan steeds verder naar mijn nek. 'M-Michael stop,' zeg ik zwak en ik knijp in zijn handen. Hij trekt zich niets aan van mijn woorden en kust me in mijn nek. Als ik mijn mond opendoe om nog wat te zeggen komt er alleen maar een kreun uit. Ik doe mijn ogen dicht en ik geniet van zijn liefkozingen. Al die tijd houdt hij mijn handen vast. Waarom kan het niet altijd zo zijn?

Hij duwt zichzelf tegen me aan waardoor mijn billen tegen de muur aan komen. Als een bliksemschicht schiet ik naar voren en de realiteit komt hard terug. Ik duw hem weg. Ik draai me om en loop zo snel mogelijk naar boven. Ik kijk achterom en ik zie dat Michael me niet volgt.

De tranen stromen over mijn wangen. Waarom ben ik zo stom om mezelf te laten meeslepen? Ik loop naar boven, naar mijn kamer en ik pak mijn spullen in. Ik sms Patrick. Hij stuurt me terug dat hij gelijk komt. Wat een schat is het toch ook.

Ik hoor dat Michael een deur met een klap dichtsmijt. Ik krimp ineen van het harde geluid. Ik probeer geruisloos naar beneden te komen. Hij staat voor de voordeur en ik zie de woede in zijn ogen. Hij is helemaal gespannen en kijkt me aan. Had ik verwacht dat hij me zo makkelijk zou laten gaan? Om eerlijk te zijn, nee. 'Waarom?' roept hij luid.

Ik blijf halverwege de trap staan omdat ik niet verder durf te lopen. Ik zeg niets en ik kijk hem alleen maar aan. Ik zie dat hij onrustig wordt en niet weet wat hij nu moet doen. Ik laat mijn hoofd naar beneden zakken omdat ik dit niet kan aanzien. Ik doe hem pijn hiermee, dat is duidelijk te zien. Maar mag hij mij dan wel zoveel pijn doen? 'Nooit,' zegt Michael grommend. Ik weet niet wat hij hiermee bedoelt, maar het kippenvel staat op mijn armen. Hij loopt stampend weg en ik gluur iets naar boven om te kijken of hij mijn kant op komt. Als dit niet het geval is laat ik mijn adem met een zucht ontsnappen.

Ik loop de trap af, verder naar de deur en ik kijk nog een keer achterom. De tranen staan in mijn ogen als ik de deur achter me dichttrek.
Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?