Where is this going 18+

Epilogue

Ik kan het nog steeds niet bevatten hoe snel de tijd is gegaan. Dit jaar is voorbij gevlogen, ondanks dat het een zwaar jaar was. Ik kijk voor me uit en geniet van het zonnetje op mijn gezicht. Dan hoor ik gebrabbel en ik kijk naar het mannetje wat in mijn armen ligt. Met zijn helderblauwe ogen kijkt hij me aan en ik kan niets anders doen dan glimlachen. Zijn ogen lijken precies op zijn vader. Hij beantwoordt mijn glimlach en brabbelt nog meer.

Er is in het afgelopen jaar heel wat gebeurt. Na alle gebeurtenissen met Michael kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik heb Michael nooit wat laten weten, aangezien ik wist dat hij dit niet aan zou kunnen. De zwangerschap is een zware periode geweest met ups en downs. Ik weet niet of ik me erdoorheen had kunnen slaan als ik Patrick en Joan niet aan mijn zijde had gehad. Ik ben hun met heel mijn hart dankbaar dat zij er voor mij waren. Joan heeft me meerdere malen gevraagd of ze het Michael mocht laten weten maar ik heb dit altijd afgehouden. Zijn reactie was alleszeggend en er was niets wat daaraan zou kunnen veranderen. Er was niets wat ik had kunnen doen om ervoor te zorgen dat hij wel van me zou gaan houden. Die gedachte heb ik heel lang volgehouden.

Tijdens mijn bevalling hebben Joan en
Patrick mijn hand vastgehouden en ademhalingsoefeningen gedaan. Patrick kon het allemaal niet meer aan en is ter plekke flauw gevallen, waardoor er meer aandacht uitging naar hem dan naar mij, de dramaqueen.

Joan is tot het bittere eind bij me gebleven en heeft prachtige foto's gemaakt van mij en Zachary. Na zes dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik naar huis toe. Ik was bezig met mijn spullen pakken tot Michael woest naar binnen kwam stormen. Mijn hart bonkte in mijn keel en Zachary begon gelijk te huilen. Zijn ogen verzachtte direct toen hij het kleine hummeltje in de armen van Patrick zag. Hij liep er uitermate voorzichtig heen en raakte zijn wang aan. Met angst in mijn ogen heb ik het tafereel bekeken. Zachary werd gelijk stil en probeerde zijn vinger te pakken. Op dat moment brak bij Michael de glimlach door. Hij draaide zich om naar mij. 'Is dit onze zoon?' Ik knikte mijn hoofd langzaam, bang dat mijn stem me zou verraden en keek naar Zachary.

Ik kijk om naar het schilderij wat boven de bank hangt van mij en Zachary toen hij net geboren was. Ik hoor de sleutel in het sleutelgat en de deur gaat open. Michael loopt direct naar me toe en pakt zijn zoon op. 'Kleine hummel, het is tijd om naar bed te gaan,' zegt hij. Hij kijkt mij aan en knipoogt. Als van ouds word ik week van binnen en ik kijk hoe hij met Zachary wegloopt. Ik loop zachtjes achter hem aan en blijf in de deuropening kijken naar mijn twee mannetjes. Liefdevol aait Michael Zachary over zijn hoofdje. Hij bukt voorover om hem een zoen te geven. 'Ik hou van je,' fluistert hij Zachary toe. Zachary brabbelt wat. Dan draait Michael zich om en ziet mij staan.

Hij loopt direct naar me toe en omvat met zijn hand mijn billen. Dan draait hij me om zodat ik met mijn rug naar hem toe sta. 'Ga je mee spelen?' fluistert hij hees in mijn oor.

Tja, dat is iets wat we nooit zullen verleren.