Bölüm parçası: Yıldıray Gürgen - Hüzün
/77/KEŞKE SEVMEMİŞ OLSAYDIN BENİ /
26 ARALIK 🍂🍂
' Neden şu an ondan yediğim ilk tokatı hatırlıyorum? Tabi ondan öncekiler var mı bilmiyorum? Babam bildiğim adam, canımı yakmaya kaç yaşımdayken başladı, bilmiyorum. Neden hatırladığımı bilmediğim gibi. Hala dediğim kadının bizi aç bırakışları geliyor aklıma. Kendince cezalandırıyordu bizi. Şimdi anlıyorum ki o, ablamı beni yanında tutmak istediği için cezalandırmış. Belki ben olmasam severlerdi onu. Belki de tüm nefretlerinin sebebi kız çocuğu olması. Mustafa'ya verdikleri değeri düşününce bu daha mantıklı geliyor.
Ölmesini istediğim zamanlarda düşüyor hatrıma bir bir. Ablama her vurduğunda onu sevdiğim kadar nefret ettim. İnsan babasının ölmesini ister mi? Ablamı her incir ağacına bağlayışında istedim, beni sevmesini istediğim kadar hem de. Ne acınasıymışım!
Önümüze sayılı olarak konulduğunu düşündüğüm lokmaları neden hatırladığımı da bilmiyorum. Ablamın, payını saklayıp bana geceleri vermelerinin nedeni neydi? Acıdığı için miydi yoksa gerçekten sevdiği için mi?
Özlüyor musun diye sorma? İçimdeki küçük kız çocuğu az da olsa biriktirdiğim tüm mutlu anılarımı yanında götürdü. Sanırım hatıralarımın acı yönlerini hatırlayışım bu yüzden.
Huzur dediğim adamla ilgili hatırladıklarımda iç açıcı değil. Öyle ki aramızdaki son bağlarda kopup gitti az önce. Bana dokunduğunda yaşamın anlamsızlığı omuzlarımı çökertti. Ben... aramıza mesafeler girmesine dayanamazken şimdi... Yüreğimi hissetmiyorum... Ne bir yangın var ne bir soğukluk... Gülüşü artık gökyüzüm değil. Çünkü artık yüzüme gülmeyeceğinden eminim. Sorun değil, ben de kendim için bundan emin hâle geldim.
Dudaklarımız ve gözlerimiz mutluluğu yansıtmaktan artık mahrum... Ne mutlu edebilir beni, bizi?
Biliyorum kolaya kaçtığımı düşünecek. Hatta dile de getirebilir. Ama bilmiyor ki ben çocukluğumdan beri bunu hep istedim. Bir yanım ölmeyi tek çare olarak görse de, o bana umut etmeyi öğretti. Her şeye rağmen yaşamayı... Ve bana bakan, büyüten kadını bulduğum yer uçurumun kenarı oldu... Demek ki hayat ile kavgamız umut etmeyi öğretmekle bitmiyor . Umut etmeyi bırakmamak gerekiyor.
Ben bıraktım. Şu an acıdan başka hissettiğim bir duygu yok. Yarınım yok... Çünkü her şeye rağmen hayaller kuran, içine kapatıldığı küf kokulu odanın duvarlarına sevdiklerinin yüzünü çizen, benimle ağlayıp benimle gülen o küçük kız çocuğu yok. Kayıp... Bulamıyorum onu. Bulmak için çabaladığım da yok.Vazgeçtim. Bakma şu an kalbimin çarpmaya devam ediyor oluşuna.
