The Killer [Shqip]

37.Where's Marko

Elena's POV

Ishte mengjes dhe kete e dallova nga rrezet e diellit qe hyne ne dhomen time permes perdeve te trasha . U ngrita gjithe pertese dhe bera nje dush te nxehte per te larguar nga mendja serish ato makthet e tmerrshme gjate nates , por kesaj here ishte ndryshe. E pashe fytyren e Madrines, por nuk e dallova. Ajo per here te pare u kthye nga une , vetem se eshte nje pamje kaq e turbullt sa eshte e mundur te dallohet , por kishte dicka tjeter te cuditshme... Marko ishte atje .

Menjehere sapo me erdhi kjo ne mendje u vesha dhe nxitova drejt telefonit tim. Me duart qe me dridheshin formova numrin e Markos dhe prita derisa telefoni u mbyll vete. Ai nuk pergjigjej ! Ne ato caste mendja ime po luante lloj-lloj lojerash te shemtuara.

Pa hezituar rrembeva makinen dhe u nisa drejt apartamentit te tij. Me celesin rezerve qe kisha hapa deren. Isha e frikesuar mos perballesha me ndonje pamje qe do te me shkaterronte , por fatmiresisht jo. Ai nuk gjendej ne shtepi dhe telefonin e kishte harruar aty.

Vendosa ta pres aty derisa te kthehej , pasi ne mbremje me tha qe sot do te benim disa kerkime vertet te rendesishme.

Oret kalonin dhe cdo sekonde po me sosej durimi . Po trokisja kemben ne forme nervozizmi ne parketin e drunjte . Mora telefonin , e hapa dhe menjehere ne ekran m'u shfaq fytyra e Markos.

Qendronte i shtrire , pa ndjenja ne nje makine dhe krahas fotos ishte shkruar dicka

"Sa i embel duket , apo jo Elenke ? "

Shtrengova fort telefonin dhe instiktivisht ndjeva lotet te me rridhnin pa ndaluar drejt telefonin. Vezhgimi m'u zbeh , m'u turbullua . Doja te bertisja , te ulerisja te shkaterroja gjithcka qe kisha perpara , por forca me braktisi.

Doja dike te qetesohesha , te mbeshtesja koken dhe te me thoshte se gjithcka do te rregullohej, por dreqi e marrte isha vetem !

Doja te flisja me dike , t'i shprehja dhimbjen qe ndieja , por flisnin lotet per mua , sepse loti eshte dhimbja e zemres qe nuk shprehet dot me fjale.

Po me dridheshin duart , por duhet te beja dicka. Po filloja te mendoja ashtu si Marko. Ai i analizon gjerat me imtesi , ashtu duhet te beja dhe une.

Madrina ka vrare cdo njeri , pa e zgjatur shume , ndersa tani... Perse e ka marre me vete dhe nuk e ka vrare ? Ndoshta ai eshte gjalle ....

Nuk mund te rrija ende duke menduar , pasi nje drite shprese me perqafoi te gjithen , por nuk mund ta beja e vetme kete gje. Kisha nevoje per dike tjeter dhe ne ato caste nuk me erdhi askush tjeter ne mendje pervec Teo-s. Ishte i vetmi qe njihja nga komisariati , i cili me ndihmoi kur isha ne burg dhe nje mik i Markos.

Pasi kontaktova me te ne telefon , me tha se do te me ndihmonte. Kisha frike ... Cdo sekonde qe kalonte me dukej sikur ishte humbje kohe , nje sekonde me pak jete...

Marko's POV

I ndieja te renduar kapaket e syve. Ndieja nje dhimbje therese ne qafe dhe nje dhimbje te tmerrshme koke. Degjoja zera , por shume larg . Nuk ndieja asnje drite te me vriste syte dhe mbi kapaket e syve. Nje erresire e frikshme kishte pushtuar ate vend. Doja te levizja , por isha teper i ngurtesuar .

Vendosa te hapja syte duke lene menjane gjithe keto . Si fillim nuk po kuptoja asgje. Gjendesha e lidhur ne nje vend te shemtuar te erret , prane nje stoli te hekurt , ,te ftohte. Bera te levizja , por ishte e pamundur. Nuk po me kujtohej asgje se cfare me kishte ndodhur .

Nuk kisha armiqesi me askend pervec... Madrines..... Dhe ajo pusulla qe gjetem , me rikujtoi se e gjithe kjo mund te ishte nje veper e Madrines.

Ishte dicka qe nuk e kuptoja . Si me solli deri ketu ? Perse nuk me vrau direkt ? Kishte dicka qe nuk shkonte , ndoshta dicka me te keqe se vdekja. Dua vetem qe Elena te jete mire. Shpresoj qe ky mos jete nje shperqendrim... Mendja im nuk do qe ta pranoje....

***

Kisha pothuajse 3 ore qe prisja dhe askush nuk po vinte. Durimit tim i erdhi fundi . Fillova te bertas me sa kisha ne koke " Madrina " dhe njekohesisht degjoja jehonen e zerit tim . Cuditerisht nuk isha i frikesuar , aspak. Neper vena me vlonte nje guxim prej te cmenduri..

"Orospu* , fahişe* " - zeri im jehonte ne te katerta anet e murit derisa nje drite u shfaq para meje. E mbante dikush ne dore karshi meje dhe nuk mund tia shihja fytyren , derisa ndjeva qe u afrua me prane , dhe ndieja nje fryme te ngrohte te me perplasej

"Kush dreqin je ti ? " - bertita me sa kisha ne koke

"Shhh " - degjova nje peshperime . Ishte nje vajze.

"Cfare po ben ? Thuaji Madrines te vije ! "

"Nga e di ti qe nuk jam une Madrina ? " - u degjua nje ze pak me i larte se heren e pare.

"Nuk me ngjan si tip vrasese "

"Ti as qe me ke pare " - tha dhe beri nje te qeshur . " Merre driten dhe mbaje ketu " - vazhdoi serish teksa me drejtoi driten .

Ia drejtova fytyres se saj dhe ishte nje femer me ca floke pis te zinj , rreth 24 vjece dhe teper e hijshme ne fytyre vetem se nuk ishte ne gjendje te mire . Fytyra e saj ishte zbehur , ishte e veshur me ca rroba te vjetra e te grisura , por as keto nuk kishin mundur ti fashitnin bukurine qe fshihej nen ate perde te zbehte qe e kishte pushtuar. Po mundohej te zgjidhte ate dreq litari qe me mbante te lidhur.

"Hulia" - me zgjati doren pasi me liroi nga ata litare.

"Marko " ia ktheva buzeqeshjen. Kisha shume parandjenja per kete vajze.

Me dukej e cuditshme

Hazar Ergüçlü aka HULIA