It Hurts

3.

"Hij heeft ons gered May, het is gewoon per.." geïrriteerd kap ik de mindlink met Muze af, ze zit alleen maar te zwijmelen. En dan niet op de goede manier, ze vond het feit dat onze mate ons leven heeft gered zo heldhaftig, als het aan haar had gelegen lagen we nu zoenend in de bosjes met onze mate. Geweldig he, Zo'n wolf. Nu kan ik voor altijd in deze hell van een wereld blijven leven, en heb ik ook nog een wolf die de reden daarachter support. Is dit mijn lot? Altijd moeten lijden? "Je bent wel pittig zeg, daar hou ik van." Zijn ruwe stem doorboort mijn oren en voor even lijkt mijn verstand op nul te staan, wat moet ik hier in godsnaam mee? Ik besluit niks terug te zeggen, daar doe ik hem alleen maar plezier mee. En het laatste wat ik wil is dat hij me ziet zitten, dan kom ik nooit meer van hem af. "Tong verloren zeker?" Ik rol geïrriteerd met mijn ogen, ik irriteer me nu al dood aan deze jongen. En het besef dat hij ook nog eens mijn mate is, een grote nachtmerrie als je het mij vraagt.  "Idioot." Is mijn simpele antwoord, wat een grinnik van hem oplevert. 

Waar gaan we eigenlijk heen? Die gedachten schiet nu pas door mijn hoofd heen, paniek vult mijn lichaam. Hoe kan ik me daar nu pas druk om maken? Ik voel mijzelf in paniek raken, straks gaat hij ons opsluiten. Of nog erger straks gaat hij me gebruiken als zijn persoonlijke slaaf, de gedachten alleen al zorgt voor kippenvel over mijn lichaam.  "Laat me los, je mag me niet meenemen!" ik voel hoe hij zijn greep versterkt rond mijn benen en armen, en zijn benen lijken zich nog sneller te verplaatsen dan hij hiervoor deed. Een slimme jongen dus, hij kijkt vooruit. Mijn volgende plan was namelijk een trap tegen zijn hoofd, waardoor hij me wel zou moeten loslaten door de pijn. Maar meneer was me voor, erg slim moet ik bekennen. "Klootzak! Laat me onmiddellijk los." Een luide grom vult mijn oren, wat mij lijkt te verstenen van angst. "Jij gaat met mij mee, ondankbaar kind." zijn stem slaat over van woede, wat mij laat weten dat hij zichzelf onder controle probeert te houden. Ik probeer mijzelf ruw los te trekken, maar zijn armen lijken wel van staal te zijn waardoor ik nog steeds muur vast op zijn schouder lig. Ik snuif een keer diep, dit alles is te idioot voor woorden besef ik me maar al te goed. Ik wou gewoon weg van alles en iedereen, en wat leverde me dat op? Een verdomme mate. 

De woede in mij lijkt met de seconde groter te worden, ik wil gewoon weg uit deze situatie. Ik had nu allang bevrijd kunnen zijn van mijn leed. Ik probeer mijzelf nogmaals ruw los te trekken, wat nog steeds geen enkel verschil maakt. "Geef het op kitten. Je hoort vanaf nu bij mij, en je bent dan ook van mij." Mijn ogen worden groot bij het horen van zijn woorden en voor even lijkt alles stil te staan, Ik voel me versteend van verbazing. De jongen grijpt zijn kans en pakt mij nog steviger vast, wat er voor zorgt dat het lucht letterlijk uit mijn longen wordt geperst. Een hoog piep geluid verlaat mijn mond, waarna ik hem hard in zijn schouder knijp. Hij verslapt zijn grip iets waardoor verse lucht mijn longen langzaam vult, opgelucht neem ik een aantal grote happen adem. "We zijn er, dit is MIJN pack." Zijn pack? Mijn hoofd begint te draaien door alle nieuwe informatie, en ik besef me dan ook al te goed dat als dit 'zijn pack' is hij een alpha is. Bij die gedachte alleen al schiet er paniek door mijn lichaam, dit is alles behalve goed.