It Hurts

29.

Het rustige en vooral vredige moment wordt ruw verstoord door een kuch van Caleb, het laat mij uit mijn perfecte gedachtes ontwaken. Ik kijk hem vragend aan in zijn smaragd groene ogen. "May, waarom staat jou ontbijt nog op het nachtkastje?" Ik blijf Caleb strak aankijken, ik zie zijn bezorgde blik omslaan naar zijn bekende dodende blik. Het is alsof Caleb een totaal ander persoon is geworden in een fractie van een paar seconde, het maakt me angstig. Ik slik een keer hoorbaar en kijk dan van zijn perfecte ogen naar de vloer, die opeens heel interessant is. Ik kan hem moeilijk vertellen dat ik geen behoefte heb aan voedsel, dan heb ik een nieuw probleem veroorzaakt in zijn ogen. Daarnaast wil ik ook helemaal niet dat Caleb weet van mijn eetprobleem, het is nergens voor nodig. Ik wordt opnieuw uit mijn gedachten gehaald door een een kuch van Caleb, ik voel dat mijn lichaam zich aanspant. Een niet al te beste eigenschap van mij, als ik me ongemakkelijk voel spant mijn lichaam zich aan. "Kijk me aan als ik tegen je praat May." Hij spreekt zijn woorden angstaanjagend langzaam uit, het zorgt ervoor dat ik niks anders kan dan gehoorzamen. Langzaam draai ik mijn hoofd terug naar zijn perfecte gezicht, en haak ik mijn blauwe ogen in zijn groene ogen. wachtend op zijn volgende actie, blijf ik hem aan staren.

Maar die volgende actie komt niet, hij kijkt me enkel aan. Minuten lang zitten we zo, mijn ogen vastgehaakt in de zijne. Er is geen kwaad te zien in zijn ogen, enkel een liefdevolle blik. Ik kan mijn ogen niet los haken van de zijne, voor het eerst zie ik geen woede in zijn ogen of bezorgdheid. Nee ik zie een keer liefde in zijn ogen, echte liefde. Er rust een stilte in de kamer, en dan niet een pijnlijke stilte. Nee het is een fijne stilte, een stilte waarbij je de kans krijgt om na te denken. En dat is wat ik doe, ik denk na over de afgelopen dagen. Over hoe ik hier terecht ben gekomen, over hoe mijn kans om verlost te zijn van het leven mislukte. Over hoe Caleb me in deze kamer vasthoud, en me angst aanjaagt. En natuurlijk het feit dat hij me had gemarkt zonder te overleggen, hij heeft me op dat gebied volledig gebroken. De afgelopen dagen waren best heftig, en tijd om alles te verwerken heb ik niet gehad. Bizar eigenlijk hoe mijn leven zo is veranderd in een paar dagen tijd, ik voel hoe een eenzame traan over mijn wang rolt. Ik veeg hem ruw weg, ik wil niet zwak zijn. Caleb hoeft niet te weten dat hij mij heeft gebroken, ik moet sterk zijn. Maar ik sta weer op breken, dat voel ik aan al mijn botten in mijn lichaam. Ik kan dit niet meer, ik kan niet met iemand leven die me telkens breekt. Ik zal hier wegkomen, ik zal vrij zijn al wordt het mijn dood. Een zucht ontsnapt uit mijn mond wat ervoor zorgt dat Calebs ogen zich verplaatsen naar mijn lippen, een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Een echte glimlach, geen grijns maar een echte lach. Het voelt alsof ik weg smelt, een raar gevoel ontstaat in mijn onderbuik. Vreemde kriebels verspreiden zich in mijn lichaam, Caleb en een glimlach zijn gewoon een perfecte combinatie. Het gevoel wordt steeds erger, en dan tover ook ik een glimlach op mijn gezicht. En dan komt het moment waarop ik iets bessef.  Namelijk dat ik gek ben op Caleb, de meest gevreeste alpha van het land. Er is geen twijfel meer over mogelijk, ik hou van hem. Ik hou van het monster.