It Hurts

6.

Ik spits mijn oren en probeer zo stil mogelijk te zitten, ik hoop dat hij me niet zal vinden. Dan heb ik een kans om hier weg te komen, als hij me wel vind zal ik moeten bidden voor een goede afloop ben ik bang. Ik heb een hekel aan kleine ruimtes, maar voor nu kan het me letterlijk niks schelen. Alles is beter dan bij hem blijven, lokaal vind ik het huis er prachtig uit zien en zou ik hier best willen wonen. Het idee alleen al dat dat met die gestoorde alpha zou zijn maakt me misselijk. Nee dankjewel ik sla over! 

Het moment waarop ik zijn voetstappen de woonkamer hoor betreden voel ik mijzelf in elkaar duiken, Great job May nu vind hij je ongetwijfeld. Ik kan mijzelf op dit moment letterlijk wurgen, en zou dat ook met veel plezier doen. Maar in deze situatie is dat geen optie, hij heeft me net waarschijnlijk al gehoord dus ik heb al weinig kans op een goede afloop. "Ik weet dat je hier zit Kitten, ik kan je ruiken." Dat ik dat kon vergeten, ik kan mijzelf voor mijn eigen kop slaan zo dom voel ik me op dit moment. We zijn beiden weerwolven met een extreem hoog reukvermogen, hoe kon ik dat vergeten. Ik laat vandaag veel steken vallen besef ik me maar al te goed, en ik ben bang dat dat me zo duur komt te staan. "Je bent goed in jezelf verbergen kitten, maar ik zal je altijd vinden." Een rilling loopt over mijn rug bij zijn woorden, ik ben doodsbang voor hem. Hij sleepte me daarnet nog mee over de grond met mijn blote knieën, wie weet waar hij nog meer toe in staat is. Ik kom er liever niet achter maar ik heb zo'n vermoeden dat ik daar vandaag nog achter ga komen, een rilling loopt over mijn rug bij het idee alleen al. Deze jongen doet iets met me en dan niet op een goede manier, hij maakt me bang. Hij heeft me ook aan het janken gemaakt, en dat vind ik knap in mijn situatie. Ik heb al jaren niet meer gehuild, ik voelde niks meer. Ik was leeg, het enige wat ik nog kon was overleven. Ik moest mijn eigen eten maken, eigen onderdak zoeken om vervolgens naar een nieuwe plek te zoeken. Ik moest vechten voor mijn bestaan, letterlijk. Ik heb gevochten tegen verschillende Rogues omdat ik me dan op hun 'gebied' bevond, dus ik ben wel wat gewend. Maar ondanks dat had deze jongen me al in tranen gekregen, en dat verbaasde me. 

En het ergste aan dit alles is dat ik er niks tegen kan doen, sterker nog ik zit op dit moment in een kast ik kan geen kant op. Ik heb mijzelf in een val gezet, net als een muis die in de val loopt. Zoals een schaap die voor de leeuwen wordt gegooid, het enige wat ik kan doen is afwachten. Afwachten op wat komen gaat, en dat maakt me kapot. Ik hou er niet van als ik de macht kwijt ben, ik hou er niet van als ik geen controle meer heb. En dat is precies wat deze situatie is, geen controle hebben en enkel kunnen wachten op dat wat komen gaat. Zijn voetstappen komen mijnrichting op wat me alleen maar banger maakt, laat hem niet naar de kast toegaan is het enige waar ik aan kan denken. Voor even lijkt alles in slow motion te gaan, zijn voetstappen komen steeds dichterbij. Ik die schietgebedjes maak, in de hoop dat hij zich zal omkeren. Maar wie hou ik voor de gek? Hij kan me letterlijk ruiken, voor ik het wist kwam er een fel licht die mijn ogen verblinde. De kastdeur stond wagenwijd open, en ik zit nu letterlijk oog in oog met mijn mate. Hij trekt me ruw de de kast uit waarna mijn linkerwang begint te branden, hij heeft me geslagen.