It Hurts

10.

Voor even ben ik aan het twijfelen, is dit wel zo'n goed idee? Wat als het me niet lukt? Die gedachten zet ik vrij snel opzij, ik moet weg uit deze situatie ik kan hier simpelweg niet blijven. Als ik hier blijf wordt ik dood ongelukkig, dat weet ik nu al. En als ik ontsnap kan ik alles beëindigen, dan ben ik overal vanaf. De keuze is dan ook snel gemaakt, ik sluip zo zacht als ik kan naar de rand van het balkon. Ik schrik als ik zie hoe hoog het is, voor even lijk ik volledig te verstijven. Als ik hier vanaf spring ben ik dood, dat is een ding wat zeker is. Ik voel hoe een vreugde gevoel door mijn lichaam schiet, ik kan mijn plan hier en nu uitvoeren. Ik kan springen dan ben ik van alles en iedereen af, en hun van mij. Ik glimlach breed, dit klinkt als een nieuw plan. Een plan dat wel zal slagen, en als het dan eindelijk slaagt ben ik vrij. Vrij als een vogel die uit zijn kooi vliegt, en dat is wat ik verlang rust en vrijheid. 

Ik twijfel geen seconde langer en gooi zorgvuldig mijn linker been over de rand en daarna voorzichtig mijn rechter been, voor even twijfel ik. Wat als ik het overleef? Dan heb ik al mijn botten gebroken, en wat moet ik dan doen? Met gebroken botten kan ik mijzelf niet beschermdn tegen die achterlijke mate van me. Maar als ik het niet overleef ben ik verlost, en die kans is een stuk groter. Maar toch het idee dat ik het wel zou kunnen overleven zorgt voor kippenvel over mijn hele lichaam, het idee alleen al zorgt voor een vlaag misselijkheid. Ik schud die gedachte met moeite uit mijn hoofd, ik moet het doen. Ik heb geen keus, het leven op deze aarde is niet voor mij weg gelegd. Ik schuif een stukje naar voren, eventjes doorzetten dan zal ik bevrijd zijn. En als ik dan eindelijk bevrijd ben zal ik rust hebben, dan bevind ik me in de hemel. Die gedachten alleen al  maakt me rustig, en dat is wat ik wil. Rust. 

Ik kijk nog een keer achterom, om vervolgens twee zwarten ogen te ontmoeten. Ik schrik me rot en probeer me nog snel af te zetten, maar hij is sneller en trekt me ruw van de rand af. "Ik kan jou ook geen seconde alleen laten, ben je wel helemaal goed daarboven?" Ik barst in tranen uit, weer heeft hij mijn moment verpest. En hij noemt me ook nog gestoord, of ik wel helemaal goed ben daarboven? Wat is dat voor domme vraag? Ik voel hoe ik de controle begin te verliezen, dit alles is teveel. Ik kan me niet meer beheersen, alle woede lijkt mijn lichaam over te nemen. Ik begin op zijn borstkast te slaan, en gil zo hard als ik kan in de hoop dat iemand uit zijn pack me bevrijd van deze psychopaat. Als reactie daarop pakt hij mijn polsen stevig vast en knijpt ze langzaam dicht, dit maakt me alleen maar bozer. Ik begin nog harder te gillen, en kijk hem ondertussen dodelijk aan. Hij geeft me een waarschuwende blik, die ik volledig negeer. Ik begin vervolgens als een gek in te trappen, ik probeer iets te raken het maakt niet uit wat als ik maar iets raak. Maar ook hier heeft hij geen zin in, hij gaat er ruw op mijn benen zitten waardoor ik niks meer kan doen. Hij heeft gewonnen, hij heeft alweer gewonnen. Ik gil het uit, mijn lichaam is inmiddels dood op. Maar opgeven doe ik niet, ik probeer me uit zijn greep te bevrijden, maar hij is te sterk. Ik zie hoe zijn ogen glazig worden, wat betekent dat hij met iemand aan het mindlinken is. Ik sluit gefrustreert mijn ogen, ik ben niet van plan om op te geven. "You fucked it up babe." Fluistert hij in mijn oor. Zijn adem tegen mijn huid laat mij huiveren, hij heeft zoveel macht over me en het ergste is dat ik het weet maar er niks tegen kan doen.