It Hurts

39.

Ik twijfel voor even, als ik mij nu overgeef denkt Caleb dat hij altijd zal winnen van mij. Maar als ik me nu niet overgeef komt Caleb mij zelf uit de kamer halen, en dat wil ik absoluut niet. Daarom draai ik met veel tegenzin de deur van het slot af en loop met extra kleine stappen Caleb zijn kant op, ik voel de angst in mijn lichaam. Ik ben bang voor wat er nu komen gaat, hij zal niet blij zijn met mijn actie van daarnet. Maar Caleb flipt niet, ik voel hoe Caleb zijn sterke armen om mij heen slaat, ik lijk voor even volledig te verstijven. Dit was niet de reactie die ik had verwacht. "Mine, je bent van mij May. Van mij alleen, je bent mijn eigendom. Je bent mijn bezit." Ik voel hoe mijn hart een slag overslaat, waarom moet hij telkens weer die woorden in mijn gezicht wrijven? Ondanks de liefde die is ontstaan voor Caleb wil ik niet van hem zijn. Mate of niet ik ben nog altijd van mijzelf, ik bepaal zelf wat ik doe en ik bepaal zelf wat ik wil. Maar ik zeg dat niet tegen hem, ik hou mijzelf voor nu stil. 

Ik wil door het bos kunnen rennen, terug naar de boom waar alles begon. Ik wil het touw in mijn handen voelen, het touw wat mij zou verlossen. Ik wil het afmaken, alles zal dan klaar zijn. Er zal vrede zijn zonder mij op deze wereld, en ik zal eindelijk rust hebben. Maar die tijd is geweest, Caleb heeft het van mij afgenomen. Hij heeft alles van mij afgenomen, mijn familie. Mijn vrijheid, alles heeft hij van mij afgepakt. En ondanks dat hou ik nog steeds van hem, ik snap niet waarom. Maar ik denk dat ik dat ook nooit ga kunnen begrijpen. Ik weet ook niet of het valt te begrijpen, we zijn mates. De mate band is iets wat niet uit te leggen valt, je kan het enkel ervaren. 

Ik voel hoe ik wordt meegesleurd richting een prachtige eetkamer, in het midden van de kamer staat een tafel met twee pizza dozen waar een heerlijke geur vanaf komt. Ik voel hoe het water in mijn mond gaat staan, wat ruiken die pizza's lekker zeg. Ik mag zo flink mijn best gaan doen om sterk te blijven, want die geur is enorm verleidelijk. Ik word op een stoel gezet, ik probeer nog op te staan maar daar denkt Caleb anders over. "May, werk asjeblieft mee." Ik wil mij niet gewonnen geven, maar zijn smaragd groenen ogen leken als een toverspreuk te werken op mijn lichaam. Ik bleef op de stoel zitten zoals hij mij vroeg, Caleb bind vervolgens mijn middel vast aan de stoel waarna mijn armen volgen. Ik kijk Caleb verward aan, waarom doet hij dit? "Waarom doe je dit?" Mijn stem klinkt gebroken, en dat is precies hoe ik me voel. Caleb kijkt mij met ogen vol spijt aan, maar ik weet wel beter. Hij heeft geen spijt, hij wilt macht over mij hebben. En dat is wat hij heeft, hij heeft macht over mij. Hij heeft me immers vastgebonden aan een stoel, hij kan nu met mij doen wat hij wilt. Bij die gedachten alleen al voel ik mijzelf in paniek raken, ik kan dit niet. Ik kan zo niet verder leven, dit is geen leven meer. Dit is een hel, een hel zonder uitweg. Want de uitwegen worden telkens afgepakt, ik moet en zal hier wegkomen. Levend of dood zolang ik hier maar weg kom, de manier waarop kan mij vrij weinig schelen.