It Hurts

19.

Ik schrik wakker van iemand die mijn lichaam door elkaar schud, mijn lichaam voelt stijf aan wat me niks verbaast aangezien ik op de koude vloer heb geslapen. Een matras was nu wel fijn geweest, maar ja zelfs dat gunde Caleb mij niet. "Lekker geslapen May? Ik wel namelijk, mijn bed lag heerlijk vannacht." Caleb kijkt me uitdagend aan, hij probeert me boos te maken. Hij wilt dat er een reactie vanuit mijn kant komt, een felle reactie. Als ik die geef krijgt hij zijn zin, maar ik zal me niet laten kennen. "Daag me niet uit Caleb, het heeft geen zin. Ik bijt niet terug." Antwoord ik zijn vraag, hij kijkt me voor even verbaasd aan maar herpakt zich weer. "Slimme keus, ik had niet verwacht dat een nachtje cel zo kalmerend zou werken." Ik kijk Caleb geïrriteerd aan, hij probeert nog steeds een reactie uit te lokken. Waarom hij dat doet weet ik niet. " Ik kwam kijken of je inmiddels van plan bent om mij te gaan gehoorzamen." Ik probeer mijzelf rustig te houden na zijn woorden, ik ben niet een of andere hond die je kan temmen. Toch knik ik langzaam in Caleb's richting. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet van plan om zijn schoothondje te worden. Maar als ik iets te eten wil krijgen en uit deze koude cel wil komen zal ik hem moeten gehoorzamen. "Dan zal je vast alles over hebben voor deze boterham?" Hij haalt een bruine boterham tevoorschijn, ik probeer mijzelf in bedwang te houden. Nu maakt hij me echt boos. Maar ondanks de woede knik ik naar hem.

Geloof me, als je een lange tijd niet hebt kunnen eten en vreselijke honger hebt doe je alles over voor een simpele boterham. "Dat dacht ik al." Hij kijkt me met een valse lach aan, hij is me aan het uitdagen schiet er door me heen. "Dan vind je het vast niet erg om de boterham te krijgen, in ruil voor een zoen?" Het liefst zou ik meteen op hem afstormen en zijn arrogante kop eraf rukken na deze woorden, maar dan zou ik zijn test verliezen. Dan is het doei boterham en hallo extra nacht cel. "Beloof me dat ik dan de boterham krijg." Caleb krijgt een sluwe grijns op zijn gezicht, ik slik hoorbaar. "Ik beloof het May." Ik heb niet veel keus, en dat weet ik ook wel. Maar Caleb zijn zin geven is verschrikkelijk, met veel tegenzin sta ik op en rek ik me uitgebreid uit. Ik probeer zoveel mogelijk tijd te rekken, en ik moest oprecht even mijn lichaam strekken. Mijn hele lichaam voelde stijf aan van de koude vloer waar ik op had gelegen, en daarnaast doen mijn spieren pijn door de harde ondergrond. Maar goed, ik moet mijn focus voor nu op Caleb houden. Ik loop langzaam zijn kant op met extra kleine stapjes, ik probeer nog steeds zoveel mogelijk tijd te rekken. "Ik doe dit alleen voor de boterham." Ik kaats de woorden fel naar hem toe, Caleb haalt enkel zijn schouders op en kijkt me dan weer met een grijns aan. "En omdat je mijn mate bent, daarom doe je het ook." Ik negeer zijn opmerking, ik wil hem niet nog een keer zijn zin geven. Ik sta nu recht voor Caleb, ik kijk in zijn smaragd groene ogen, zijn bruine krullen zitten door de war valt me ook op. 

Ik probeer mijzelf af te lijden, maar het lijkt niet te werken. Dus plant ik mijn lippen op de zijne, dan zijn we er maar vanaf. Een bom van tintelingen schiet er door mijn lichaam en voor even lijk ik op een andere wereld, ik grijp zijn haar vast en haal mijn hand er doorheen. Ik lijk in een soort trance te komen door de band die we hebben doordat meneer me perse moest markeren als de zijne, ik geniet voor even van ons intieme moment. Maar dat moment wordt verpest door Caleb tong die om toestemming vraagt. Ik wil dit niet is het enige wat ik me kan bedenken, maar Caleb is mij te slim af. Hij knijpt in mijn arm waardoor ik schrik, en dan laat hij zijn tong mijn mond in glijden. Met veel tegenzin en ergens ook lust speel ik een vurig spelletje met zijn tong, ik walg van dit moment maar ergens geniet ik ervan. Zijn lippen op de mijne, het voelt vekeerd en ergens toch ook weer goed. Maar dan wordt ik terug gezogen in de harde realiteit, wat is er mis met mij? Ik ben de moordenaar van mijn familie aan het zoenen.