It Hurts

34.

Pov: Caleb.

Zweetdruppels staan op mijn voorhoofd, ik ren met haar in mijn armen naar het pack ziekenhuis. Ik heb in mijn leven nooit eerder zo snel gerend voor iemand, maar voor May heb ik alles over. Ze had mij gister nog vertelt dat ze van mij houd, ik wist me toen geen houding te geven. Nog nooit had een meid dat tegen mij gezegd, buiten mijn moeder om natuurlijk. Ondertussen mindlink ik de doktoren dat ze klaar moeten staan. Als dit  niet het geval is zullen ze mij moeten smeken om hun nek, en zo ook hun leven te sparen. Paniek stroomt door mijn aders, iets wat ik niet gewend ben. Ik ben normaal nooit bang of paniekerig, ik wil gewoon niet dat ze mij verlaat. Ik voel hoe mijn wolf rondjes door mijn hoofd rent, hij wilt het over nemen om zo nog sneller te kunnen rennen. Ik twijfel geen seconde en sluit de link, het laatste wat ik nu nodig heb is een zeurende wolf. Daarnaast zou May uit mijn armen vallen als ik me nu zou transformeren, en dan zijn we nog verder van huis. 

Ik ren zo snel als mijn benen mij dragen kunnen, en ik ben dan ook in een record tempo van een paar minuten aangekomen bij het pack ziekenhuis. Er staan twee vrouwelijke doktoren op ons te wachten bij de ingang zoals ik had gevraagd, ze nemen May gelijk van mij over en leggen haar op een brancard. Ik probeer haar nog terug te grijpen maar ze zijn me te snel af, ik zie hoe ze langzaam uit mijn zichtveld verdwijnen als ze zich met haar naar binnen haasten. Ik probeer de doktoren nog te volgen naar de operatie kamer, maar wordt dan ruw tegengehouden door een gespierde arm die mij mee trekt naar de wachtkamer. Als ik mij omdraai om te kijken wie de eigenaar van de arm is, zie ik dat het mijn beta Jace was. ik kijk hem met een dodelijke blik aan wat ervoor zorgt dat hij mij meteen loslaat. Ik zie angst door zijn ogen flitsen, hij weet donders goed dat ik een hekel heb aan mensen die mijn weg blokkeren. "Waar is je respect voor je Alpha gebleven?" Vraag ik hem kalm met een dreigende ondertoon in mijn stem, meteen buigt hij zijn hoofd. "Sorry Alpha, maar ik werd gevraagd u te stoppen." Ik kijk Jace strak aan maar knik dan toch als teken dat het goed zit. Gespannen neem ik plaats op een van de stoelen in de wachtkamer, om vervolgens te wachten tot de doktoren haar hebben geopereerd. Ik hoop maar dat ze hun werk goed doen, ze is immers mijn eigendom.

Na een klein halfuurtje komt een van de doktoren de wachtkamer binnen, ze geeft me een kleine glimlach. "Ze is geopereerd Alpha, u mag haar bezoeken." Ik knik enkel naar haar waarna ik opsta en achter haar aan loop door de gangen van het ziekenhuis. "Zorg dat er geen problemen komen in de pack, en neem tot ik terug ben mijn taken over." Mindlink ik ondertussen naar Jace, ik heb namelijk het gevoel dat we hier voorlopig nog niet weg mogen. We komen uit in een klein kamertje waar May op een ziekenhuis bed ligt, haar huid ziet er bleek uit is het eerste wat mij opvalt. Haar blonde haren liggen warrig naast haar schouders, Ik pak zacht haar hand vast. Waarna ik er zacht overheen streel, ik kijk voor de zoveelste keer vandaag naar haar gesloten ogen. Ik ben uiteindelijk de hele nacht bij haar zijde gebleven, de zusters kwamen af en toe kijken of ze al wakker is geworden. En nu ligt ze hier voor me, nog steeds bewusteloos. Ik kijk naar haar perfecte gezicht, ze ziet er bleek uit maar ondanks dat is ze nog steeds beeldschoon. mijn oogleden zijn inmiddels loodzwaar toch weiger ik ze dicht te laten vallen, ik moet en zal wakker blijven. Zuchtend haal ik een hand door mijn inmiddels warrige krullen. Waarom moest ze die verdomde spiegel breken?