It Hurts

28.

Ik probeer Caleb zo dreigend mogelijk aan te kijken, hij moet niet denken dat ik mij zo makkelijk overgeef. Ik ben uberhoud niet van plan om mij over te geven, maar ergens diep van binnen weet ik ook wel dat de kans zeer groot is dat hij dit gaat winnen. Maar ik ben nog altijd van mijzelf, en dat zal hij weten ook. Ik zie hoe Caleb met zijn hoofd naar mijn oor beweegt, mijn ogen vergroten zich als scholletjes. Zijn warme adem verspreid zich over mijn oorschelp, waarna zijn woorden volgen in een zachte fluistering. "Je speelt met vuur May." Ik slik hoorbaar, ik vind dit, alles behalve aangenaam. "Als je nog een nachtje in de cellen wilt doorbrengen kan je het ook gewoon vragen." Een rilling loopt over mijn rug bij zijn laatste woorden, zijn mond zo dicht bij mijn lichaam maakt me gek. De tintelingen die door mijn aderen stromen maken me zwak, maar ik geef mij er niet aan over. Ik wordt gek van de macht die Caleb over mijn lichaam heeft, maar de dreiging over de cellen maakt me nog gekker. Zijn warme adem tegen mijn huid maakt mij gek, hij maakt mij gek. Alles aan hem is zo perfect, maar zijn gedrag verpest het plaatje. Een grom haalt me uit mijn gedachte en zorgt ervoor dat mijn aandacht opnieuw op Caleb is gericht. "Zeg het mijn liefste May, zeg dat je van mij bent. En ik zal je de mijne maken kitten." Een benauwd gevoel ontstaat in mijn luchtpijp, hij wilt mij de zijne maken? Ik weet donders goed dat hij daarmee het mating proces bedoeld, maar ik wil die niet afronden met hem. Het wordt mij allemaal teveel, ik voel mijn gedachten opnieuw overstromen door duizenden vragen zonder antwoorden. "En ik zal je de mijnen" maken is het gene dat zich als een bandje dat op repeat staat door mijn hoofd heen speelt, het maakt me gek. 

Ik voel hoe ik onregelmatig naar adem begin te happen, paniek neemt mijn lichaam over. Calebs ogen schieten van boos naar verbaasd naar ongerust, iets wat ik niet had verwacht in zijn ogen te zien op dit moment. Het zag er raar uit, alsof er ergens diep in hem toch nog een hart schuilt. Lang kon ik er echter niet over nadenken, hij greep mijn lichaam ruw vast om mij vervolgens door elkaar te schudden. Ik raak hier alleen maar erger van in paniek, ik krijg geen lucht meer binnen besef ik me maar al te goed. Mijn lichaam schreeuwt om zuurstof maar ik ben in shock en krijg geen lucht door mijn keel geperst. "May, kun je me horen. Het is belangerijk dat je goed naar me luistert." Zijn woorden spreek hij zacht en liefdevol uit wat mij doet verbazen, dit is niet het monster dat ik ken. Dit is een heel ander persoon, ik snap er niks meer van. Voor even is het stil, ik probeer mijn hoofd te knikken om hem een bevestiging te geven maar krijg er geen beweging in. "May je gaat je richten op mijn ademhaling, en je gaat het nadoen." Een kans om te antwoorden krijg ik niet, niet dat ik nu uberhoud antwoord zou kunnen geven. Ik voel hoe ik in Caleb zijn gespierde armen wordt getrokken, ik probeer mijn focus op zijn ademhaling te leggen wat niet lukt. Ik begin nog meer in paniek te raken omdat mijn lichaam snakt naar zuurstof, ik leg mijn oor tegen zijn borst en luister naar zijn ritmische tempo. Al snel kan ik het ritme volgen waardoor een opgelucht gevoel door mijn aderen schiet. Ik adem op dezelfde momenten in en uit als Caleb, en eindelijk voel ik hoe mijn lichaam langzaam rustig wordt. Ik voel me voor een moment gelukkig, gelukkig in de gespierde armen van mijn mate.