It Hurts

47.

Ik kijk naar de man voor mij die mij grijnzend aankijkt, hij loopt langzaam mijn kant op wat bij mij voor kippenvel over mijn hele lichaam zorgt. Ik probeer mijn angst te verbergen wat niet lijkt te werken, maar ik probeer het toch. Ik wil hem geen plezier gunnen, want ik weet dat hij van mijn angst hield. "Dacht je nou echt dat je mij had uitgeschakeld?" Zijn woorden spreekt hij kalm uit, ik voel dat mijn hart sneller gaat bonzen dit kan gewoon niet waar zijn. "Ik dacht dat je dood was." Mijn woorden komen er zacht en breekbaar uit, ik kijk hem door mijn wimpers heen aan in de hoop dat hij weer weg gaat, dat dit alles een grote nachtmerrie was. Maar het geluk staat niet aan mijn zijde vandaag, hij loopt naar mij toe waarna hij mijn kin stevig vast grijpt. 

"niemand kan mij doden." Zijn woorden fluistert hij in mijn oor wat ervoor zorgt dat ik moet huiveren, hij is terug de hel gaat weer beginnen, is het enige waar ik aan kan denken. "Je bent van mij meisje, en dat weet je best." Ik walg van zijn woorden, ik ben van niemand. Ik ben enkel van mijzelf, en dat zal altijd zo blijven. "Mij proberen te doden was niet zo slimme zet van je, Ik snap wel dat je ouders je hebben verbannen. En geloof me May, dat ging ze niet om je depressie problemen. Je bent een mislukkeling, van bot tot merg, ze wouden het zwakste schakel uit de roedel hebben." Zijn woorden lijken mij te steken als messen, wat ervoor zorgt dat een eenzame traan mijn linker ooghoek verlaat. Hij veegt de traan ruw weg, waarna hij mij zacht kust op mijn lippen. Ik kijk hem vol afschuw aan, wat mij vervolgens een klap oplevert tegen mijn rechter wang. 

"Mijn mate zal mij komen halen, hij zal je kapot maken." Gil ik in zijn gezicht wat hem alleen maar laat lachen? "Zo is het genoeg geweest voor vandaag, je mate komt je halen? Ik dacht dat je verdoving al was uitgewerkt maar blijkbaar niet, je bent nog aan het hallucineren schat." Zijn woorden doen mij pijn, maar ik verberg het voor hem. Ik wil hem niet mijn pijn laten zien, dan maak ik het alleen maar erger voor mijzelf. Ik denk aan Caleb, wat als hij me inderdaad niet komt halen? Wat als hij me laat stikken aangezien ik van hem weg ben gelopen, het enige wat ik kan doen is hopen. Hopen dat Caleb me hieruit haalt, en hopen dat hij mij niet zal laten stikken ondanks dat ik van hem ben weg gelopen. Hopen dat ik mijn gelijk krijg, maar die kans schat ik op dit moment niet groot in. Maar de moed opgeven zal ik nooit doen, ik kan mijn hoofd niet laten hangen. Ik zal vertrouwen moeten hebben in Caleb hoe moeilijk het ook is.