It Hurts

49.

Pov: Caleb.

May haar geur volgen is het enige wat we kunnen op dit moment, er is geen andere optie. Ik voel mij uitgeput en verloren, maar opgeven zal ik nooit doen. Opgeven is voor de zwakke onder ons, en zwak ben ik niet. Ik moet en zal May terug vinden, ik zal haar in mijn armen sluiten en haar nooit meer laten gaan. Ik zal haar vertellen dat ik van haar hou, en ik zal voor haar zorgen. May zal mijn kleine Luna worden, maar dan zullen we haar eerst moeten vinden. We zijn vandaag al uren aan het zoeken maar we hebben nog geen spoor van haar gevonden, ondanks dat laten we onze hoofden niet hangen. We bleven zoeken alsof ons leven er vanaf hing, nou was dat bij mij ook wel het geval. Ik merkte dat mijn lichaam naar May verlangde, en het idee dat ik haar zou verliezen maakte me gek. We hebben geen pauzes gehad, en ik was ook niet van plan om een pauze te nemen of aan de andere krijgers toe te staan. We moesten en zouden door gaan, rust was nergens voor nodig. Rusten doen we pas als we haar hebben gevonden. Een gefrustreerde grom verlaat mijn keel waarna mijn lichaam begint te trillen van woede, niemand komt aan mijn eigendom. Het idee alleen al maakte mij gek, het idee dat iemand haar bij zich hield. Dat gevoel was ondraaglijk, het was inmiddels wel duidelijk geworden dat May ontvoerd was. Anders hadden we haar allang gevonden.

Zo zijn we nu al dagen aan het zoeken, May is inmiddels vijf dagen vermist. We zijn sinds die vijf dagen aan het zoeken naar haar,  telkens als een spoor doodloopt nemen woeden aanvallen mijn lichaam over. Er zijn al flink wat pack-leden gestorven, niet dat dat zo zeer mijn fout was. Ze gingen tegen mijn bevelen in, of ze probeerden mij te kalmeren. Iedereen weet dat je een boze alpha met rust moet laten, laat staan een alpha die zijn mate is verloren. Daarnaast had ik niet veel andere opties om mijn woede te controleren, tegen een boom aan rammen hielp inmiddels niet meer. Ik sluit gefrustreerd mijn ogen, waar kan ze zijn? We hebben op bijna alle plekken gezocht, we hebben zelfs verschillende packs om hulp gevraagd. Iets wat ik normaal nooit deed, ik vroeg nooit om hulp. Maar de packs weigerden ons te helpen, ik was immers een van de beruchtste alpha's in onze wereld. En je vijand help je niet, ik kan ze daar geen ongelijk in geven. Ik zou het zelfde hebben gedaan, een vijand die zijn zwakte laat zien is alleen maar een winst. Ik voel hoe mijn lichaam schreeuwt om een pauze, maar ik luister er niet naar. We rusten alleen in de nachten, dan hebben we slaap nodig om op te laden voor de volgende dag. Voor de rest nemen we rust om te eten, maar verder nemen wij geen pauzes. Het neemt teveel tijd in beslag, kostbare tijd die we kunnen gebruiken om mijn mate op te sporen. 

Dagen zijn we aan het rennen, dagen zijn we aan het zoeken. Zonder resultaat, ik heb gevoel in mijn hart gekregen de afgelopen dagen. Mijn hart was leeg voor jaren, maar er is weer gevoel in gekomen. En ik zal je eerlijk zeggen het doet pijn, ik voel pijn in mijn stenen hart. De gevoelens die ik jaren heb kunnen onderdrukken, ze komen terug. Ze komen terug alsof ze nooit weg waren geweest, Ik mis May zo vreselijk erg. Het voelt als messen die steken in mijn hart, als ik alleen al aan haar denk voel ik de steken, ze zal doodsbang zijn ben ik bang. Waarschijnlijk voelde ze zich verloren, en dat komt allemaal door mijn gedrag. Als ik haar normaal had behandeld was ze nooit weg gelopen, en dan was dit alles nooit gebeurd. Een eenzame traan rolt over mijn linker wang, iets wat me nog nooit is overkomen. Ik huilde nooit, ik had het nooit gedaan zelfs als kind niet. Ik veeg de traan ruw weg zodat niemand het opmerkt, ze mogen mij niet zien huilen. Een traan kan alles veranderen, ze moeten mij als hun leider zien. Niet als een zwak schaap, dan zullen ze mij proberen te overheersen. En dat mag niet gebeuren, daarom moet en zal ik May vandaag nog vinden al wordt het me dood.