It Hurts

46.

Pov: May.

Ik wordt op de grond gegooid door een persoon die op mijn rug spring, het voelt alsof alle lucht uit mijn longen wordt geperst. Een erg onaangenaam gevoel kan ik je verzekeren, ik kan mij inmiddels niet meer bewegen door het gewicht dat op mij ligt. alle hoop die ik in mijn lichaam had lijkt in een klap te verdwijnen, Ik dacht vrij te zijn. Ik dacht dat ik van alles af zou zijn, dat ik eindelijk gelukkig kon zijn. Ik dacht dat mijn ontsnapping van Caleb en de Pijn die hij mij gaf het medicijn was voor al mijn problemen, maar dat voelde nu wel anders. Mijn problemen lijken nu alleen maar groter te worden, ik probeer mijzelf los te vechten uit de situatie maar het gewicht op mijn rug is te zwaar. Ik heb geen schijn van kans besef ik mij maar al te goed, ik voel hoe de paniek zich al verspreid door mijn lichaam. En niet veel later voel ik hoe een naald ruw in mijn nek wordt geduwd. Terug vechten heeft geen nut want voor ik mijn lichaam ook maar een centimeter kan bewegen, voel ik de koude vloeistof uit de naald komen. Mijn zicht wordt vrijwel meteen wazig tot er enkel een zwart beeld overblijft, ik voel nog net hoe ik in bruidstijd wordt opgetild waarna ik wegzak in een diepe slaap.

Ik weet niet hoelang ik buiten bewustzijn ben geweest, Maar ik weet wel dat ik wakker werd in een cel met bonzende hoofdpijn, paniek is duidelijk te voelen in mijn lichaam en het zweet staat op mijn voorhoofd. Wat is er gebeurd? En misschien wel de belangrijkste vraag, wat doe ik hier? Ik kan mij niks meer herinneren, alleen dat ik eindelijk kon ontsnappen van Caleb. Zou dit door hem komen? Misschien had hij mij gevonden en is dit mijn straf. Mijn hoofd wordt overspoelt door de vragen die zich in mijn gedachten afspelen, en op geen een van de vragen weet ik een antwoord. Het zorgt ervoor dat mijn hoofdpijn alleen maar erger en erger wordt, mijn handen voelen koud aan tegen mijn bezwete voorhoofd. Ik probeer mijn hoofd wat te verkoelen in de hoop dat de hoofdpijn stopt, ik voel het angstzweet op mijn voorhoofd zitten. Ik veeg het er vanaf maar weet ook wel dat het er binnen een paar minuten weer zit, hoe ben ik hier in terecht gekomen?

Langzaam komen er herinneringen van gister terug, de naald met een verdovingsmiddel. Het zware lichaam op mijn rug, die mij had neergehaald. De paniek die ik voelde omdat ik ook wel wist dat het niet goed zat, en misschien wel het belangrijkste, Caleb was er niet bij. Dus ik ga er vanuit dat hij hier niks mee te maken heeft, ik probeer alles voor mijzelf op een rijtje te zetten. Maar het lijkt me niet te lukken, dit alles overvalt me enorm. Als Caleb hier niet achter zit, wie dan wel? Lang om daar over na te denken krijg ik echter niet, de deur gaat met een harde klap open waardoor ik achterover val van schrik. Ik kan niet zien wie er in de deur opening staat doordat het hier volledig donker is, ik voel een naar onderbuik gevoel ontstaan in mijn lichaam. Deze hele situatie zit me niet lekker. "Heb je me gemist May?" Ik voel hoe mijn ogen zich vergroten, en hoe mijn lichaam zich verstijft. dat kan niet, is het enige waar mijn brein op lijkt te functioneren op dit moment. Dit kan niet echt zijn, Hij was toch dood?