It Hurts

22.

Caleb kwam na een kleine twintig minuten eindelijk binnen lopen met een enorme zak friet, ik had inmiddels trek gekregen door het starten naar de heerlijke salade die ik had gemaakt. Hij geeft me een warme glimlach die ik hem aarzelend terug geef, ik voel me niet op mijn gemak bij hem maar ik probeer er het beste van te maken. Hij wandelt naar de keuken en komt een paar minuten later terug met twee borden en verschillende sausjes voor bij de patat, hij geeft mij een bord en gooit er wat patat op. Ik twijfel even maar geef hem dan mijn bord wat hem verbaasd doet opkijken, ik pak de bak salade die ik heb gemaakt. "Ik salade voor ons gemaakt." Fluister ik onzeker, fijn nu weet hij dat ik bang ben. "Ik had je duidelijk vertelt dat je mee eet vanavond, die salade kunnen we erbij eten. Maar eet nu wat patat." Hij kijkt me intimiderend aan wat mij alleen maar banger maakt, ik heb weinig keus besef ik mij maar al te goed. Hij geeft mij het bord met patat aan en pakt daarna voor zichzelf ook een bord waar hij de dubbele hoeveelheid patat opgooit. Ik kijk vol walging naar mijn bord, er ligt een hoge berg met patat op. Het is veel te veel voor mijn doen, dat zou ik nooit op kunnen eten. Ik zie hoe Caleb al de helft van zijn bord heeft leeg gegeten terwijl ik nog niks heb genomen, hij lijkt niks te merken dus stop ik een aantal frietjes in de zakken van de jogging broek die ik draag. Als hij opkijkt doe ik snel een frietje in mijn mond, hij geeft mij een tevreden glimlach en eet daarna rustig verder. 

"Zou ik misschien naar het toilet mogen?" Ik doorbreek de stilte, en ik zie Caleb mij dan twijfelend aankijken. Maar uiteindelijk knikt hij toch, ik stop snel mijn handen in de zakken van de joggings broek. Hierdoor valt het niet op dat daar ongeveer drie kwart van mijn patat in zit, ik loop naar boven in de hoop een toilet te vinden. En na een paar minuten vind ik er dan eindelijk eentje, ik snel me naar binnen en dump alle frietjes in het toilet. Ik spoel het toilet vervolgens door waarna ik weer rustig terug loop naar de woonkamer, Caleb trekt mij ruw op zijn schoot. Hij ruikt aan mijn nek en knuffelt me vervolgens. Voor even verstijf ik door zijn actie, hij pakt na een paar minuten mijn bord en probeert een stukje patat in mijn mond te duwen. "Caleb, ik heb echt geen trek meer." Hij maakt een protesterend geluid, en probeer vervolgens opnieuw een stukje patat in mijn mond te schuiven. "Voor mij was dit heel veel avond eten, als ik nog meer eet moet ik overgeven." Hij knikt uiteindelijk, waarna een geïrriteerde grom volgt. Hij begint bazig te worden valt me op, en het bevalt me totaal niet. Ik weet dat ik er niet veel aan kan veranderen, en dat maakt me alleen maar geïrriteerder in deze situatie. Ik zie hoe de salade nog steeds op het tafeltje voor ons staat, ik durf niet te vragen of ik daar nog wat van zou mogen. De kans is te groot dat Caleb me dan ook meer patat laat eten. Ik voel hoe de vermoeidheid van de afgelopen dagen zijn tol begint te eisen, in die cel was het ijskoud waardoor ik bijna geen oog had dichtgedaan vannacht. Nog voordat ik door heb waarmee ik bezig ben nestel ik me tegen de harde borst van Caleb aan, ik sluit vervolgens mijn ogen en dwaal dan langzaam weg naar dromenland. "Slaaplekker May." Is het laatste wat ik hoor voordat ik dan eindelijk in een diepe onrustige slaap val.