It Hurts

36.

Daar lig ik dan, in een ziekenhuisbed met een veel te felle lamp boven mijn hoofd. Kan het nog erger? Ik kan het me haast niet voorstellen, dit is al een grote nachtmerrie. Ik voel hoe een hand door mijn haar word gehaald, uit reflex draai ik mijn hoofd richting de eigenaar. Ik open vervolgens mijn ogen in de hoop dat het licht inmiddels uit staat, maar dat is niet het geval. Ik zie Caleb me met grote ogen aankijken, hij lijkt verbaasd? Ik knijp mijn ogen weer ruw dicht, het licht verblind me. "Je was al wakker?" Mompelt hij in zichzelf wat ervoor zorgt dat ik een glimlach niet kan onderdrukken, waarom weet ik niet. Ik was nog steeds geïrriteerd om deze hele situatie, maar ik had inmiddels wel door dat Caleb niet express in slaap was gevallen. Ik voel hoe ik door zijn sterke armen tegen zijn borst word gedrukt, dat betekend dat ik eindelijk onder dat felle licht vandaan ben. Ik open mijn ogen voorzichtig, en eindelijk kan ik normaal wennen aan het licht. Ik knipper een paar keer, en na een paar seconden zijn mijn ogen volledig aan het licht gewend. Ik kijk Caleb aan, en zie dat hij mij ook aankijkt. Hoe cliché wil je het hebben? 

"Het spijt me May, vanaf nu zal ik je dag en nacht bij me moeten houden." Ik kijk Caleb niet begrijpend aan, waar komt dit vandaan? "Blijkbaar kan je niet voor jezelf zorgen." Hij spreekt de laatste woorden spottent uit, alsof ik niets ben. Ik probeer mijn opkomende tranen tegen te houden, wat me gek genoeg lukt. Ik voel hoe een steek door mijn lichaam schiet, die opmerking deed meer pijn dan ik had verwacht. "Ik kan prima voor mijzelf zorgen, ik heb jou nergens voor nodig." Kaats ik terug, en dat had ik beter niet kunnen doen. ik zie hoe zijn ogen langzaam een tint donkerder kleuren wat mij laat weten dat meneer boos is. Ik voel hoe ik angstig begin te worden, ik ben bang voor Caleb op dit soort momenten. "Hoe durf jij zo'n respectloze toon tegen je alpha aan te slaan?" Ik kijk Caleb enkel aan, ik weet simpel weg niet wat ik moet zeggen. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik wil het niet toegeven. "Tegen je bloedeigen mate." Caleb maakt het nog een tikje erger, waardoor ik hem ongelovig aankijk, hoe kon ik verliefd worden op dit monster? "Als wij straks weer naar het pack-huis gaan moet ik jou duidelijk waar manieren leren kitten." Ik voel een brok in mijn keel ontstaan, ik wil dit allemaal niet meer. Ik wil gewoon rust en een liefdevolle mate, niet een of andere mate die mij telkens weer afstraft. "Ik zal een zuster halen om je te laten controleren, daarna gaan we naar huis en dan gaan we wat regels door nemen." Nog voor ik kan protesteren is Caleb de deur al uit, hoezo moet ik wat regels gaan leren? Ik weet donders goed hoe ik me moet gedragen, maar ik vertik het gewoon als hij in mijn buurt is. Daarnaast snap ik Caleb zijn hele houding niet, hoe kan meneer van de emotie lief naar woedend gaan in een fractie van een paar seconde? Misschien is Caleb stiekem een vrouw, en is hij ongesteld? Ik grinnik om mijn eigen gedachten waarna ik terug in het ziekenhuisbed ga liggen, Caleb had mij op de grond gezet toen hij een zuster ging halen. En ik heb zo'n vermoede dat zij niet blij zal zijn als ik op de grond zit, dus voor nu zit er niks anders op dan terug in het ziekenhuis Bed te klimmen. En vervolgens te wachten op Caleb en de zuster.