It Hurts

48.

Sterk zijn betekent soms dat je op moet geven, het betekent dat je soms wat hulp mag aannemen. Sterk zijn betekent dat je niet naar meer moet streven, het betekent dat je de pijn aan een ander mag geven. Sterk zijn is je verhaal durven delen, zonder dat een ander je zal beoordelen.

Het waren de woorden die mijn vader uitsprak als ik mij groot probeerde te houden als kind, het was een wijze man overal had hij antwoorden op. Zijn verhalen maakte me altijd aan het lachen, hoe hij probeerde de stoere alpha uit te hangen en thuis als een zwak schaap zat te zeuren om eten. En natuurlijk zijn troostende woorden als ik mij weer eens verdrietig voelde, hij was er altijd voor me en dat waardeerde ik enorm. Ik voel hoe mijn mondhoeken langzaam omhoog kruipen, ja ik hield nog steeds van mijn vader ondanks zijn daden. Hij had me verraden, me uitgekotst alsof ik niks waard was. Maar hij had me ook lief gehad, en mij opgevoed. Hij heeft mij zoveel dingen over het leven geleerd, de leuke dingen maar ook de pijnlijke dingen. Hij was mijn rots, hij was mijn steun en toeverlaten. Een eenzame traan verlaat mijn linker ooghoek, het raakt me nog altijd na al die jaren.Ik voelde me verraden, in de steek gelaten en bovenal een last. 

Zijn woorden spelen zich nog steeds af in mijn hoofd, alsof het elke dag weer op repeat wordt gezet. Alsof het een video bandje was dat telkens maar weer vastliep op dat bepaalde woord. "May jij bent een schaamte voor onze pack, ga! voor ik je iets aandoe." Ik herinner me nog goed hoe hij mijn armen vastgreep en ze langzaam omdraaide, hoe hij mijn mouwen omhoog trok om vervolgens de sneeën te kunnen zien. Hij wou het met zijn eigen ogen zien, hij wou zien hoe ik mijzelf verminkt had. Zijn ogen stonden emotieloos alsof het hem niks deed Alsof zijn hart van steen was, alsof ik niks meer voor hem betekende. Het deed mij pijn, het was alsof alles in slow motion gebeurde. "Het is dus waar, je hebt je eigen lichaam verminkt, ik had zo gehoopt dat het niet waar was." Hij viel voor even stil, hij was duidelijk van het padje af. Zijn ogen vonden de mijne, maar ik zag niks terug van zijn normaal twinkelende ogen. Zijn ogen stonden grauw, ik zag er geen enkele emotie in. En ik wist dat dit alles behalve goed was. "Ik hoopte dat het een van de vele pack roddels was, een roddel die was verzonnen. Maar nee, het is de waarheid. Weet je wat dit betekent May?" Ik durfde hem niet meer aan te kijken, mijn ogen waren op mijn schoenen gericht die opeens heel erg interessant waren. Ik voelde hoe mijn kin ruw werd vast gegrepen waardoor ik opnieuw oog in oog stond met mijn vader, zijn ogen waren zwart van woede wat mij de rillingen bezorgden. Ik had mijn vader nog nooit zo boos gezien, ik herkende hem niet op deze manier. Hij leek een ander persoon te zijn, en dat maakte mij doodsbang. "May jij bent een schaamte voor de pack, ga! Voor ik je iets aandoe." Ik twijfelde geen seconde ik had mijn tas al voor het gesprek met mijn vader gepakt, in mijn tas zat een stuk touw, kleding en wat te eten en drinken. Ik wist dat dit ging gebeuren, moeder had mij gewaarschuwd. Ze had me het huilend vertelt, ze wou haar dochter niet kwijt. Maar ze had geen andere keuze. Lang de tijd om wat terug te zeggen had ik niet, vader greep me bij mijn nek vast en gooide mij het huis uit. Daar stond ik dan, verbannen door mijn bloedeigen vader. En ik had geeneens afscheid kunnen nemen.