It Hurts

9.

Hij draait me ruw om en pakt mijn kin stevig vast, ik durf hem niet aan te kijken bang voor zijn reactie. "Jij moet nog erg veel leren kleintje." Ik slik hoorbaar, wordt hij niet boos? Ik kijk voorzichtig omhoog waardoor mijn ogen zijn inmiddels bijna zwarte ogen vinden, hij is dus boos. "Ik zal het je nog één keer uitleggen, jij bent mijn bezit, mijn speeltje. En het belangrijkste, mijn mate." Ik huiver bij zijn woorden waarna ik langzaam mijn ogen sluit om zo de opkomende tranen te verbergen. Ik wil hier niet zijn, Ik wil niet van 'hem' zijn. Ik wil gewoon terug naar de boom, zodat ik mijn plan kan afmaken. Want laten we eerlijk zijn, dit is toch geen leven? "Kijk me aan als ik tegen je praat." Ik open mijn ogen zo langzaam mogelijk en kijk dan weer recht in de pik zwarte ogen van mijn mate, ik zie enkel woede in zijn ogen wat mij alleen maar banger maakt. "Is dat duidelijk?"Ik slik hoorbaar, ik wil hem geen gelijk geven over dingen waar ik het niet mee eens ben. Maar in deze situatie heb ik niet veel keus vrees ik. "Je bent duidelijk." Ik zie hoe hij me een klein glimlachje geeft, iets wat mij doet verbazen. Maar het lachje is ook weer zo weg, en dan is meneer weer zijn eigen chagrijnige zelf.

"Goed ik ga eten voor je maken, je zult vast honger hebben. jij blijft hier als een braaf meisje op het bed zitten, is dat duidelijk?" Hij kijkt me doordringend aan, wachtend op een antwoord. Ik knik snel wat voor hem een teken is om de kamer te verlaten. Hoop verspreid zich in mijn lichaam die vrijwel meteen verdwijnt als ik het slot hoor klikken. Ik zucht en laat me naar achter vallen op het bed, er is vandaag zoveel gebeurd. Ik sluit gefrustreert mijn ogen, ik moet hier weg komen schiet er door mijn hoofd heen. "Niet doen, niet nu we onze mate hebben gevonden." Galmt Muze haar stem door mijn hoofd, ik blokeer de link met haar. Het laatste waar ik nu behoefte aan heb is een wolf die aan mijn kop zeurt, ik snap niet hoe Muze kan houden van een mate die zich als een zo'n schoft gedraagt. Ik moet hier weg komen dat is één ding dat vast staat, of dat nou met of zonder Muze haar hulp is kan me vrij weinig schelen. Maar hoe kan ik hier in vredesnaam uit komen? Ik kijk de kamer rond en zie dan de drie witte deuren die ik al eerder had gezien, misschien zit daar een uitweg bij? 

Ik denk geen seconde langer na en spring van het bed af, ik sluip vervolgens naar de drie witten deuren. ik open de eerste, het blijkt een badkamer te zijn. Met een witte inloop douche en een groot wit bad, het ziet er erg chique uit. net als de rest van deze kamer trouwens, hij heeft in ieder geval nog wel smaak. Dat is zijn enigste pluspunt, maar het is niet bepaald een reden om hier te blijven. Ik sluit teleurgesteld de deur, ik had gehoopt dat er op zijn minst een paar ramen in de badkamer zouden zitten maar die waren er niet. Ik sluip naar de tweede deur die ik zachtjes open, ik voel hoe mijn ogen zich vergroten. Er verschijnt een prachtige inloopkast in mijn zichtveld, het is echt een enorm grote kast en hij zit helemaal vol. De drang om naar binnen te lopen is enorm maar ik moet me niet laten aflijden, teleurgesteld sluit ik de deur waarna ik de laatste open. Er verschijnt een prachtig balkon voor mijn ogen, de zenuwen gieren door mijn lijf. Dit is zeker een kans om te ontsnappen, misschien zal ik vandaag nog enig zins geluk hebben. Dit is letterlijk mijn redding besef ik me maar al te goed,  nu kan ik ontsnappen van deze nachtmerrie, nu kan ik weg van mijn mate en kan ik eindelijk mijn plan uitvoeren. Een win win situatie als je het mij vraagt.