It Hurts

5.

Pov: May.

"Dit is je nieuwe huis." Mijn nieuwe huis? Dat zal dit nooit zijn, ik heb geen thuis meer. Ik was een rogue geworden en ik was niet van plan om me ergens te gaan vestigen. Het enige wat ik van plan was was mijn leven te eindigen. Ik kijk met grote ogen naar het enorme landhuis dat voor ons staat, het is velen malen groter dan de andere huizen die ik tot nu toe had gezien op het terrein. Wat me meteen opvalt is dat het huis van hout is gemaakt, wat het huis een ouderwetse uitstraling geeft maar dan niet op de foute manier. "Het is, tja enorm groot." Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, ik voel hoe ik met de minuut onzekerder wordt als hij bij mij is. "Dat is het zeker, het is ontworpen door mijn voorouders." Zijn ego is echt om te kotsen, wat boeit mij die voorouders in vredesnaam? Hij draait de deur van het slot die piepend open gaat, die deur mag weleens ingesmeerd worden met olie. 

Mijn mond valt open van verbazing, het huis is prachtig van binnen. Mijn ogen kijken meteen de gang door, maar lang de tijd om deze nieuwe omgeving in mij op te nemen krijg ik niet. Ik voel hoe hij een duwtje in mijn rug geeft waardoor ik bijna voorover val, geïrriteerd rol ik met mijn ogen. Wat is hij een vervelend mannetje zeg, ik snap niet waarom precies hij van alle mensen op deze aarde mijn mate moet zijn. De gang is helemaal wit met een glazen plafond waardoor je s'nachts prachtig naar de sterren zou kunnen kijken, bij het idee alleen al voel ik me enthousiast worden. Al zou ik niet met hem naar de sterren willen kijken, dat is dan weer een minder fijn idee.  Aan de muren hangen allemaal foto's van onbekende mensen, wat me meteen opvalt is dat hij overal in het middelpunt staat op de foto's. Typisch een alpha dus, ik vind het ergens wel komisch je ziet zijn ego op deze manier extreem. Duizenden vragen ontstaan in mijn hoofd, ik weet geeneens hoe mijn mate heet, hoe gênant is dat. Daarnaast weet hij mijn naam ook niet, niet dat ik die aan hem wil vertellen. Bij die gedachten alleen al voel ik me paniekerig worden, dan kan hij me overal vinden en zal hij me al helemaal als de zijne gaan zien. Net als ik me wil omdraaien om mijn vragen te stellen, loopt hij recht langs mij heen de gang uit.

Dit is mijn kans schiet er door mijn hoofd heen, paniek giert er door mijn lichaam heen. Ik weet niet waar ik heen moet, ik ken dit huis nog niet goed genoeg. Ik zou als eerst de voordeur kunnen proberen, dat is het meest logische. Ik draai me in een ruk om en trek hard aan de deur klink, maar er komt geen beweging in. Dat is al een goed begin, proef de sarcasme. Ik ren de gang door om vervolgens de eerste kamer in te gaan die ik tegenkom, ik zie dat het de woonkamer is en het is werkelijk prachtig ingericht! Ik kijk mijn ogen uit, maar besef me dan dat ik opzoek was naar een plek om me te kunnen verstoppen. "Mate, waar ben je?" Ik schrik me rot bij het horen van zijn stem, in paniek kijk ik om mij heen. Er moet toch wel ergens een verdomde plek zijn om me te verstoppen? Of is dat ook al teveel gevraagd vandaag? Ik hoor zijn voetstappen galmen in de gang, hij moet hier vlakbij zijn. Dus veel tijd heb ik niet meer, ik kijk wild om me heen. Paniek giert door mijn lichaam, ik moet en zal een plek vinden. Ik kijk de kamer rond die opeens nog groter lijkt te zijn, mijn ogen scannen alle meubels en hoeken van de kamer. Maar natuurlijk een kast, ik geef mezelf een mentale klap, hoe dom kan ik zijn. Ik ren er op mijn snelst naartoe, en open het deurtje. Gelukkig zitten er geen planken in, ik wurm mijzelf in de kast en sluit vervolgens de deur, op hoop van zegen dan maar.